Από τα σκουπίδια στην αγκαλιά μιας οικογένειας

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΟΥΡΑ

Eπιμέλεια Άννα Κωνσταντουλάκη

Σήμερα, ο Σνούπι και η Σάρα, τα νεογέννητα κουταβάκια που σώθηκαν χάρη στην Αντιγόνη Καμπουρέλη και τον άνδρα της, που τα φρόντισαν σα να ήταν τα... μωρά τους, είναι υγιέστατα και έχουν ήδη βρει τις καινούργιες τους οικογένειες

Τα βρήκαν πεταμένα στα σκουπίδια, κλεισμένα μέσα σε μια νάιλον σακούλα να παλεύουν να πάρουν μια ανάσα και τα κράτησαν στη ζωή, ταΐζοντάς τα γάλα με τη σύριγγα, για εβδομάδες.

Σήμερα, ο Σνούπι και η Σάρα, τα νεογέννητα κουταβάκια που σώθηκαν χάρη στην Αντιγόνη Καμπουρέλη και τον άνδρα της, που τα φρόντισαν σα να ήταν τα... μωρά τους, είναι υγιέστατα και έχουν ήδη βρει τις καινούργιες τους οικογένειες.

Η κ. Καμπουρέλη μας γράφει την ιστορία τους:

“Ήταν απόγευμα της 10ης Ιουνίου 2010, όταν ο σύζυγός μου Παντελής περπατούσε στο δρόμο της γειτονιάς μας στις Βασιλειές Ηρακλείου. Την ώρα που προσπερνούσε τον κάδο απορριμμάτων έφτασαν στα αυτιά του κάποιοι παράξενοι ήχοι, κάτι σαν κλάματα μωρού.. Απόρησε και πλησίασε να δει τι ήταν. Τελικά αυτό που υποπτεύτηκε βγήκε αληθινό. Σε μια βρόμικη νάιλον σακούλα , δεμένη αρκετά σφιχτά , δύο νεογέννητα κουταβάκια πάλευαν απεγνωσμένα για μια ανάσα… Χωρίς δεύτερη σκέψη έλυσε τον κόμβο της σακούλας και άφησε τον καθαρό αέρα να φτάσει στα βασανισμένα ζωάκια. Το ένα είχε γυαλιστερό μαύρο τρίχωμα και το άλλο ασπρόμαυρο. Όπως διαπιστώσαμε αργότερα ήταν αδελφάκια (θηλυκό και αρσενικό) , που πρέπει να είχαν γεννηθεί πριν λίγες ώρες εκείνης της ημέρας… Αφού κατάλαβε τι έγινε τα πήρε μαζί του, τα έφερε σπίτι μας και από τότε άρχισε ο κοινός μας αγώνας να τα κρατήσουμε στη ζωή. Το ίδιο κιόλας βράδυ επιστρατεύτηκαν γάλα σε σκόνη , σύριγγες και μπόλικη υπομονή. Το γάλα που βρήκαμε εκείνο το βράδυ ήταν για προβατάκια , αλλά δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο. Δεν ξέραμε πόσο ακόμα θα άντεχαν. Αυτές οι μαρτυρικές ώρες που βρίσκονταν στον κάδο ήταν ήδη σαν να κατέβαιναν στον Άδη …Τις επόμενες μέρες βρήκαμε το σωστό γάλα για κουταβάκια, γεγονός που φάνηκε αμέσως , αφού «τα μωρά μας» δεν άφηναν την σύριγγα μέχρι να μπουκωθούν σε επικίνδυνο σημείο…”.

Θυμηθήκαμε την εποχή που είχαμε μωρό

“Κάθε 3 ώρες τάισμα , απαραίτητο μασάζ στην κοιλίτσα για τα μωρουδίστικα τσίσα και νάνι… Θυμηθήκαμε την εποχή που είχαμε δικό μας μωρό . Και όσο περνούσαν οι μέρες τόσο δενόμασταν μαζί τους, τόσο πιο πολύ τα αγαπούσαμε . Δεν θα ξεχάσω την ευτυχία και ικανοποίηση που ένιωθα όταν μετά το τάισμα τα έβλεπα να αποκοιμούνται στις παλάμες μας με το γάλα στις μουσούδες τους. Μετά από 14 ημέρες άνοιξαν τα ματάκια τους. Η Σάρα και ο Σνούπι (γιατί έτσι τα βαπτίσαμε) μεγάλωναν και δυνάμωναν πολύ γρήγορα και χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Τα κρατούσαμε στο σπίτι για να μην κολλήσουν έξω καμιά αρρώστια όπως μας συμβούλεψε ο κτηνίατρός μας. Υπήρχε όμως κι άλλος λόγος που διστάζαμε να τα βγάλουμε στον κήπο μας. Ήταν η μεγάλη γατοπαρέα μας, που αριθμεί πάντα γύρο στα 20 με 30 μέλη! Ναι , πάντα είχαμε γατούλες, αλλά αυτό το καλοκαίρι μας ξέφυγε ο έλεγχος και γεννήθηκαν πάρα πολλά μικρά. Κυκλοφορούσαν παντού γατο-μητέρες με τα μωρά τους και άιντε μετά να τους δείξεις τα κουταβάκια… Τελικά μετά από 2 μήνες περίπου καταφέραμε και κόψαμε το γάλα των σκυλιών και τα μάθαμε στην ξηρή τροφή. Τους κάναμε και τα απαραίτητα εμβόλια και θεραπείες και έτσι ήταν έτοιμα για το νέο τους σπιτάκι στον κήπο. Ήταν μεγάλη έκπληξη για όλους μας η θερμή υποδοχή τους από τις γάτες μας. Πρώτα τα μικρά γατάκια κάνανε τα βήματα συμφιλίωσης με χάδια και παιχνίδια και μετά ακολούθησαν και οι γάτες-μητέρες, αφού πείστηκαν για την ασφάλεια των μικρών τους. Τρέχανε, παίζανε όλα μαζί και ούτε ίχνος εχθρότητας”.

Στα νέα τους σπίτια

“Οι μέρες κυλούσαν γρήγορα και ανέμελα για όλο το ζωικό βασίλειό μας. Οι καλοκαιρινές μας διακοπές τέλειωσαν, ήρθε σιγά-σιγά το φθινόπωρο και όλο και περισσότερο προβληματιζόμασταν για το μέλλον των κουταβιών, μια και όλοι έπρεπε να απουσιάζουμε αρκετές ώρες στα σχολεία και στις δουλειές μας. Τα σκυλάκια έπρεπε επειγόντως να αποκτήσουν δικό τους σπίτι και ιδιοκτήτες, που θα τα αγαπούσαν και θα τα φρόντιζαν κατάλληλα. Η επικόλληση γραπτών ανακοινώσεων στην γειτονιά μας δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα. Έτσι ακολουθήσαμε τη σοφή συμβουλή μιας ζωόφιλης φίλης μας και δημοσιεύσαμε την ανακοίνωση στο γνωστό site της Ζωόφιλης Δράσης Ηρακλείου.

Δεν πέρασαν πολλές μέρες και χτύπησε το τηλέφωνο. Πρώτα η Σάρα βρήκε την μεγάλη τύχη της στο πρόσωπο της αξιαγάπητης Αγγελικής Προκοπάκη. Από την πρώτη στιγμή της συνάντησής τους φάνηκε πως τα πράγματα θα πάνε πολύ καλά. Η Σάρα, σαν να κατάλαβε τον λόγο της επίσκεψης της Αγγελικής και αφού την εξέτασε καλά κούρνιασε αναπαυτικά στην αγκαλιά της και δεν άφηνε το βλέμμα από πάνω της. Με δάκρυα στα μάτια αλλά και με μεγάλη ανακούφιση και ευτυχία αποχαιρετίσαμε τη Σάρα , αφού πειστήκαμε για το σπάνιο μεγαλείο της ψυχής της Αγγελικής. Την ευχαριστούμε θερμά γι’ αυτό.

Σε τρεις μέρες μας επισκέφτηκε ένα νεαρό ζευγάρι – ο Μιχάλης Τζιμπιμπάκης με τη φίλη του Δέσποινα και μετά από μια σύντομη γνωριμία πήραν την απόφαση. Και στη δική τους περίπτωση καταλάβαμε πως πρόκειται για σπουδαία νέα παιδιά με πολλές ευαισθησίες και σπάνια χαρίσματα. Τους είμαστε πάρα πολύ ευγνώμονες που δεν ψάχνανε για «ράτσες» και άλλες τέτοιες επινοήσεις του «πολιτισμένου μας κόσμου» , αλλά τους ενδιέφερε κυρίως η ουσία, που είναι η επιθυμία να προσφέρεις ζεστασιά, αγάπη και στοργή σε ένα αδέσποτο. Και πάλι μπράβο τους! Η ιστορία μας μπορεί να ακούγεται συνηθισμένη και απλή αλλά αν σκεφτούμε πόσο πιο όμορφη και γεμάτη νόημα ζωή θα είχαμε όλοι μας, αν αφήναμε τα αισθήματα αγάπης και ευθύνης προς τα ζώα να εκφραστούν εμπράκτως και όχι μόνο στα λόγια και ευχές. Όσο για το Σνούπι και τη Σάρα δεν σταματάω να το λέω: «Νάταν όλα τα αδέσποτα τόσο τυχερά στην ατυχία τους…» 

patris.gr