Endal, η ιστορία ενός σκύλου με ''ανθρώπινα'' μάτια

Endal
Ο Endal ήταν ένα χρυσοκίτρινο Labrador Retriever. Ο Endal υπέφερε εκ γενετής από οστεοχόνδρωση, μια πάθηση που καταπονούσε τις αρθρώσεις των δύο μπροστινών του ποδιών για όλη του τη ζωή, μια κατάσταση που δημιούργησε αμφιβολίες για την δυνατότητα εκπαίδευσής του ως σκύλος-βοηθός. Παρόλ’ αυτά, με τη βοήθεια ειδικής διατροφής και ελεγχόμενης σωματικής άσκησης, τελικά κατάφερε να γίνει ένας πλήρως λειτουργικός σκύλος-βοηθός. Του ανατέθηκε να βοηθά τον Allen Parton, έναν ανάπηρο πρώην στρατιωτικό του Βασιλικού Ναυτικού της Μ. Βρετανίας. Αυτό έγινε στα τέλη της δεκαετίας του ’90.





Allen Parton
Οι κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις του Allen από τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου, ήταν πολύ σοβαρές. Του είχαν προκαλέσει απώλεια μνήμης κατά 50% και ανικανότητα να δημιουργεί νέες αναμνήσεις για διάστημα μεγαλύτερο από 3 μέρες (για παράδειγμα, δεν αναγνώριζε τον επί 7 χρόνια γείτονά του). Επίσης, είχε μερική σωματική ανικανότητα (χρησιμοποιεί αναπηρικό καροτσάκι), δυσκολία στην ομιλία και στην χρήση λέξεων, ανικανότητα να καταλάβει αντικείμενα που δεν βλέπει, καθώς και να εκτιμήσει με ασφάλεια την ταχύτητα και την απόσταση των οχημάτων στο δρόμο. Για ένα μεγάλο διάστημα μετά την έναρξη της συνεργασίας του με τον Endal, δεν είχε τη δυνατότητα να μιλήσει και περιοριζόταν στα βασικά της νοηματικής γλώσσας για να τον καταλαβαίνουν.

Παρακάτω ακολουθεί η συγκλονιστική αφήγηση του ίδιου του Allen Parton για το πώς ο καλύτερός του φίλος, ο Endal, του έδειξε ότι όλα τα τούνελ, όσο μεγάλα κι αν είναι, έχουν πάντα ένα φως στην άκρη τους.

«Είχα υπηρετήσει για 18 χρόνια στο Βασιλικό Ναυτικό ως αξιωματικός, ήμουν παντρεμένος, με δύο παιδιά και με πολύ καλές επαγγελματικές προοπτικές για ένα λαμπρό μέλλον. Yπηρετούσα κατά τη διάρκεια του πόλεμου του Κόλπου το 1991, όταν ενεπλάκησα σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα. Οι σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις που είχα υποστεί, με οδήγησαν στο νοσοκομείο κι από εκεί στην αποκατάσταση για τα επόμενα πέντε χρόνια. Η σύνοψη της κατάστασής μου ήταν ότι δεν μπορούσα να θυμηθώ τον γάμο μου, τη γέννηση των παιδιών μου, η μνήμη μου διαρκούσε μόνο για 3-4 μέρες και είχα ξεχάσει περίπου το 50% της ιστορίας της ζωής μου. Βρίσκομαι σε αναπηρικό καροτσάκι κι έχω δυσκολίες στο να διαβάζω και στο να γράφω. Μέχρι να μπει ο Endal στη ζωή μου δεν μπορούσα καν να μιλήσω. Δε ένιωθα συναισθήματα όπως αγάπη, μίσος, χαρά ή λύπη. Καμία από τις αναμνήσεις που χάθηκαν τότε δεν έχουν επιστρέψει ακόμα…

Βρισκόμουν στο πιο σκοτεινό και πιο ψυχοπλακωτικό μέρος που μπορεί να βρεθεί κάποιος άνθρωπος χωρίς ελπίδα. Ο Endal, ένα χρυσοκίτρινο λαμπραντόρ ενός έτους, εισέβαλλε ξαφνικά σε αυτό το σκοτεινό μέρος και μου είπε με τα φωτεινά του μάτια ‘‘Κρατήσου γερά επάνω μου κι εγώ θα σε τραβήξω για να σε βγάλω από εδώ μέσα’’. Από εκείνη τη στιγμή δεν σταμάτησε ποτέ να με τραβάει.

Με έμαθε πάλι πώς να αγαπάω, να γελάω και να κλαίω. Έφερε χαρά στη μιζέρια μου, αγάπη εκεί που δεν υπήρχε πριν και μια όρεξη για ζωή που με άλλαξε εντελώς. Δεν βλέπει καμία αναπηρία πάνω μου και η αγάπη του είναι χωρίς όρους, ούτε ανταλλάγματα. Μια μέρα, στον πολύ βουβό κόσμο που ζούσαμε κι ενώ δεν μπορούσα να μιλήσω ακόμη τότε, έβγαλα ένα γρύλλισμα. Ήταν σαν να πέρασε ένα ηλεκτρικό κύμα από μέσα του, ενθουσιάστηκε τόσο πολύ! Οι γιατροί έλεγαν ότι δε θα μπορούσα να ξαναμιλήσω ποτέ, αλλά ο Endal εκμαίευσε τη φωνή από μέσα μου.



Αν λιποθυμήσω και πέσω από το αναπηρικό καροτσάκι, ο Endal θα με τραβήξει και θα με τοποθετήσει σε θέση ανάνηψης, θα με καλύψει με μία κουβέρτα και θα ενεργοποιήσει το τηλέφωνο επείγουσας ανάγκης. Αν δεν γίνει κάτι άμεσα, θα ανοίξει το παράθυρο και θα αρχίσει να γαυγίζει για να ειδοποιήσει τους γείτονες. Αν πάλι δεν γίνει κάτι, θα ανοίξει την πόρτα και θα πάει να φέρει βοήθεια.

Καταλαβαίνει τη νοηματική που αναγκάζομαι να χρησιμοποιώ επειδή ξεχνάω τα ονόματα κάποιων αντικειμένων, π.χ. όταν ακουμπάω το κεφάλι μου σημαίνει ότι θέλω το καπέλο, αν ακουμπήσω το χέρι σημαίνει γάντια κι αν τρίψω με το χέρι μου το μάγουλό μου, σημαίνει ότι θέλω την ξυριστική μηχανή.Αν ξεχάσω να κλείσω την πόρτα του ψυγείου, θα έρθει πίσω μου για να την κλείσει αυτός. Αν πάω να διασχίσω το δρόμο και ξεχάσω να ελέγξω για αυτοκίνητα, θα με σταματήσει και μέχρι να μπορώ να περάσω με ασφάλεια θα με κρατάει να περιμένω.



Μπορεί να χειρίζεται μηχάνημα ανάληψης μετρητών για λογαριασμό μου. Βάζει μέσα την κάρτα, πληκτρολογώ τον κωδικό και μετά παίρνει πίσω την κάρτα, τα χρήματα και την απόδειξη (τα οποία για να τα φτάσω μόνος μου θα πρέπει να κοπιάσω αρκετά). Δεν τον εκπαίδευσαν να το κάνει αυτό και είναι ο πρώτος σκύλος που το έκανε! Όταν πάμε σε μια παμπ, θα πάρει το πορτοφόλι μου, θα πηδήξει πάνω στη μπάρα και θα γαυγίζει μέχρι να τον εξυπηρετήσουν. Δεν τον εκπαίδευσαν να το κάνει αυτό!



Παίρνει πράγματα από τα ράφια του σουπερμάρκετ, τα βάζει μέσα στο καλάθι μου και στην έξοδο τα τοποθετεί πάνω στο ταμείο. Μετά παίρνει το πορτοφόλι μου και κάνει όποιες ενέργειες χρειάζεται για να πληρώσει αυτός αντί για μένα.

 

Με βοηθάει να ξεντυθώ, μπορεί να πατάει το κουμπί στα φανάρια, στο τραμ, στο ασανσέρ, ανάβει και σβήνει φώτα (γενικότερα διακόπτες), ανοίγει και κλείνει πόρτες.

 

Μπορεί να ανοίγει το πλυντήριο, να βγάζει έξω τα ρούχα και να μου τα δίνει ένα ένα για να τα κρεμάσω στην απλώστρα.»




Το 2008, σε ένα αφιέρωμα για τον Endal, είπε ότι ένας από τους μεγαλύτερους φόβους του ήταν, 10 χρόνια αφού φύγει ο Endal και εξαιτίας της απώλειας μνήμης που έχει, μήπως ξεχάσει τη μορφή του.



Στις 13 Μαρτίου 2009, όταν ο Endal ήταν δεκατριών ετών, έπρεπε να του γίνει ευθανασία, καθώς τα χρόνια του πλέον τον είχαν καταβάλλει. Είχε ήδη περάσει ένα εγκεφαλικό επεισόδιο και η αρθρίτιδά του, είχε επιδεινωθεί με τον καιρό. Ωστόσο ο Allen είχε ήδη φροντίσει να εισάγει στην οικογένεια ένα νέο μέλος, τον EJ (Endal Junior), τον οποίο καθοδηγούσε ο Endal κατά τη διάρκεια των τελευταίων 9 μηνών της ζωής του.

igeek.gr