Σήμερα εκτός από τα ζώα γιορτάζουν και κάποιοι άλλοι..

Παγκόσμια ημέρα ζώων σήμερα και όλοι θα κάνουν το γνωστό αφιέρωμα.

Κάποιοι δάσκαλοι ίσως βρουν την ευκαιρία να μιλήσουν για ένα πενταλεπτάκι για τα ζωάκια, κάποιοι ίσως θυμηθούν να τους πουν και το κλασσικό ποιηματάκι «ποτέ δε θα πειράξω τα ζώα τα καημένα» κάτω από τα γέλια της πλειονότητας των μαθητών, που έχουν μάθει από τους γονείς να παρατάνε τα pets τους, να βασανίζουν γάτες στη γειτονιά, να πετάνε πέτρες σε αδέσποτους σκύλους ή να τρέχουν πανικόβλητοι όταν οι γονείς τους λένε : «φύγε από εκεί, θα σε δαγκώσει, θα κολλήσεις αρρώστιες!»

Δε θέλω να τα αναλύσουμε πάλι όλα αυτά. Θα φροντίσουν άλλοι για αυτό με αφορμή τη σημερινή ημέρα.

Θέλω μόνο να αναφερθώ στους ενεργούς ζωόφιλους εθελοντές, που θα ‘πρεπε κι αυτοί να γιορτάζουν σήμερα.

Να γιορτάζουν είπα;

Χμ, μάλλον θα βρέξει ντομάτες, αν διαβάσουν αυτό το κείμενο. Και δίκιο θα έχουν. Τι να γιορτάσουν;

Που τους έχει βγει το λάδι τη μια μέρα να μαζεύουν, στειρώνουν, ταΐζουν, περιθάλπουν, προωθούν για φιλοξενία και την επομένη μέρα βρίσκουν καμιά 20αριά ακόμα περιπτώσεις για να τρέξουν;

Καθώς ο Έλληνας ο σωστός,  ο πρόστυχος, φροντίζει ώστε να μην τελειώσει το έργο των εθελοντών ποτέ.

Να γιορτάσουν… ε…κάτσε να βρω κάτι καλό για να τους κάνω να νιώσουν ικανοποίηση.

Α, το βρήκα!

Να πανηγυρίσουν που έχουν γίνει πρωταθλητές στο τρέξιμο!

Νικάνε την απόσταση και το χρόνο. Ποιος Κεντέρης και ποια Θάνου; Εδώ σου λέω, έχουν μάθει να διακτινίζονται για όσα περιστατικά τους καλούν. Ό,τι μέρα, ό,τι ώρα. Παλιά είχαν κι αυτοκίνητα οι περισσότεροι, τώρα οι πιο πολλοί τα πούλησαν, να βγάλουν κροκέτες, εμβόλια, χάπια, στειρώσεις, πανσιόν.

Τρέχουν όπως μπορούν και διατηρούν κορμιά σφιχτά. Run Forest!

Άσε που σε λίγο, θα καταφέρουν με το νου να εφαρμόζουν την τηλεκίνηση. Αμ, πώς;

Είσαι εθελοντής στο Γέρακα και στις 3 το πρωί σου τηλεφωνούν για περιστατικό στην Ομόνοια; Σαν άλλος Γιούρι Γκέλλερ καταφέρνεις και τηλεμεταφέρεις το χτυπημένο σκύλο στην κλινική στο Πικέρμι, με το ανοιγόκλεισμα των ματιών.

Είναι βέβαια δύσκολο για τους αμύητους…Γιατί νομίζετε πως όταν τους συναντάτε έχουν συσπάσεις στη μούρη και τριζάτα δόντια; Από το σφίξιμο να συγκεντρωθούν και να γίνουν επιτέλους Μάστερς.

Επίσης κάνουν συνέχεια γιόγκα. Μόνο έτσι κατορθώνουν και ξεπερνάνε την πείνα. Και μη μου πείτε πως λέω βλακείες. Αφού τους έχω δει μπροστά στα ράφια των μαγαζιών, που ψάχνουν το φθηνότερο παξιμάδι για τον εαυτό τους, διαλογίζονται για το αν τους είναι απολύτως απαραίτητο το χαρτί υγείας, προσπαθώντας να ανακαλέσουν στη μνήμη τους το πώς καθαρίζονται γάτες και σκύλοι, αλλά παίρνουν τελικά την πιο ακριβή τροφή για τα ζωάκια που έχουν κάποια ασθένεια και δεν τους πάει καρδιά να τους αγοράσουν άλλη.

Κάποια στιγμή πιστεύω θα τους δω σε κάποια διάδρομο στο σουπερμάρκετ, κάτω στα τέσσερα, να προσπαθούν να φτάσουν με τη γλώσσα τους τον πισινό τους, όπως κάνουν οι γάτες. Να τσεκάρουν, φτάσανε στον απαιτούμενο βαθμό ευλυγισίας ή τζάμπα γιόγκα κάνουνε τόσο καιρό και θα αγοράσουνε χαρτί;

Όσο για τη νύστα, την κούραση, την απογοήτευση, τα νεύρα; Αυτά είναι απλές οδοντόκρεμες. Τα ζόμπι πώς μπορούν;

Έτσι προπονούνται και οι ενεργοί ζωόφιλοι.

Μάζεψες άρρωστο, νεογέννητο ζώο που κλαίει, πονάει και σφαδάζει; Πώς θα κοιμηθείς; Εσύ θα κοιμάσαι; Αυτό είναι δουλειά εκείνου που το πέταξε. Η δική σου η δουλειά είναι να κάνεις ολονυχτία και να το προσέχεις.

Παράλληλα, για να μην κοιμηθείς, να προωθείς στο facebook αγγελίες για όλα τα ζωάκια, δικά σου και φίλων. Να μπλέκεις σε ατελείωτους καυγάδες με άσχετους ξερόλες που λένε το μακρύ και το κοντό τους και φυσικά, να δέχεσαι τόνους λάσπης από ντεμέκ ζωόφιλους που δεν έχουν σώσει ούτε λούτρινο, αλλά έχουν άποψη για όλα.

Δεν πρέπει οι ζωόφιλοι να γιορτάζουν το πώς διαλύσανε τα σπίτια τους, την προσωπική τους ζωή; Πώς παραμελούν τον εαυτό τους και κυκλοφορούν όλη μέρα με φθαρμένες φόρμες και μπόλικες τρίχες πάνω, με όλων των ειδών τους λεκέδες, αίμα, χώμα και τα σχετικά, από τα ζώα που παίρνουν αγκαλιά;

Δεν πρέπει να γιορτάσουν την άρση σκυλιών, ακόμα κι αυτών που είναι 50 κιλά και πάνω, ενώ παράλληλα τρέχουν να ξεφύγουν από τα αυτοκίνητα, που αντί να σταματήσουν – όχι να βοηθήσουν, μην πνιγούμε κι απ’ τα γέλια- κορνάρουν ενοχλημένα που τους καθυστερούν για να μαζέψουν τους κόπρους;

Ή μήπως δεν είναι άξιο εορταστικών πανηγυρισμών το ότι κάθε τρεις και λίγο «αποχαιρετάνε» τους τετράποδους φίλους τους για το τελευταίο ταξίδι, κλαίνε και χτυπιούνται που τόσο κόπο έκαναν και τελικά το εκάστοτε γατοσκυλόμουτρο την κοπάνησε για ένα μέρος καλύτερο, εκεί που δεν υπάρχει άνθρωπος να εγγυάται πόνο, πείνα, αρρώστια, κακοποίηση και μοναξιά;

Να μη γιορτάσουν εκείνες τις ώρες που παγωμένοι ακούν τον κτηνίατρο να τους λέει «τελείωσε» ή που μαθαίνουν για τη «φυγή» άλλων ζώων, φίλων και γνωστών εθελοντών και δεν ξέρουν πώς θα γίνει να μην κλάψουν για να παρηγορήσει ο ένας τον άλλον; Εκείνες τις ώρες, που θέλουν κι αυτοί να κλείσουν τα μάτια, να περάσουν σε άλλη διάσταση, για να πάψει όλο αυτό που τελειωμό δεν έχει...

Αλλά τότε θα έρθει πάλι ένα μήνυμα, ένα τηλεφώνημα, να τους πει "δεν έχεις δικαίωμα να πεθάνεις, τώρα έχουμε περιστατικό!".

Χρόνια σας πολλά φίλοι μου!

Τόσα, όσα τα αδέσποτα που βοηθήσατε, βοηθάτε και θα βοηθάτε.

Αν δεν ήσασταν εσείς σε αυτόν τον πλανήτη, δεν θα υπήρχαν ζώα αυτή τη μέρα  για να τη γιορτάσουμε.

Κι αν δεν υπάρχει ένας άνθρωπος να σας πει μπράβο κι ευχαριστώ γι αυτά που κάνετε, δεν πειράζει.

Εσείς είπαμε, είστε πια μεγάλοι γκουρού, πιο πάνω από τα ανθρώπινα και τα ποταπά.

Τίνα Βάμβουρα

 eyedoll.gr