Σαν πρωταπριλιάτικο αστείο...

Φώτο Αρχείου

Τέλη Ιουλίου 2007….Είχαμε νοικιάσει κάποιο σπίτι για διακοπές σε παραθαλάσσια περιοχή της Αττικής.Ένα δωμάτιο ήταν όλο και όλο, υπέρ αρκετό για μένα και τον σύζυγο μου, μα με μεγάλο κήπο, παράδεισο για τα 3 «παιδιά» μου…

Φωνές ακούστηκαν εκείνο το ζεστό μεσημέρι και ένα υπόκωφο κλάμα σκύλου….Αμέσως έγινε ο σχετικός χαμός από τα «παιδιά» μου και βγήκα έξω.Και τότε σε είδα….

Ένα καθαρόαιμο αγγλικό σέτερ, ένα μάτσο κόκαλα, χωρίς ίχνος τρίχωμα, με ξεραμένες πληγές στο κορμάκι σου…..Είχες κουρνιάσει έξω από την πόρτα μου, αγνοώντας τις φωνές των «παιδιών» μου, ζητώντας λίγη σκιά….

Σου έφερα νερό και φαγάκι….Κουνώντας ασταμάτητα την πληγωμένη ουρίτσα σου, ήπιες όλο το νερό με λαχτάρα.Το φαί όμως σχεδόν δεν το άγγιξες…..

Κάθησες κοντά μου και με κοίταζες με τα θολά σου μάτια και χουρχούριζες από ευτυχία που σε χάιδευα στο αποστεωμένο κεφαλάκι σου…..

Άκουγες τη φωνή μου που σε καθυσήχαζα και κούναγες συνέχεια την ουρά σου….

Και ξαφνικά σηκώθηκες και με αργά , τρεμάμενα βήματα άρχισες να απομακρύνεσαι, σαν να σε περίμεναν κάπου….Σε φώναξα, γύρισες με κοίταξες και συνέχισες το δρόμο σου….

Έτρεξα μέσα, πήρα κινητό, κλειδιά και άρχισα να σε ψάχνω….Τίποτα….Λες και είχε ανοίξει η γη και σε κατάπιε..

Μετά από τρείς μέρες ξαναήρθες.Αυτήν τη φορά δεν θα σε άφηνα να φύγεις.Σε έβαλα μέσα, γνωρίζοντας πως ίσως έχεις ψώρα και έκατσες κάτω από τη λεμονιά.Μέχρι την επόμενη μέρα δεν κουνήθηκες από εκεί….Σαν να μην ήθελες να ενοχλήσεις….

Τα «παιδιά» μου σε κοίταζαν από μακρυά, κανένα δεν σε πλησίασε λες και ξέρανε…

Στήθηκε ολόκληρη διάσωση από Αθήνα και σε μεταφεραμε στο γιατρό….Έμεινες τρεις μέρες εκεί…Τα νέα απογοητευτικά….Ζύγιζες 8 κιλά, είχες ψώρα, αναιμία, καλαζάρ, πρόβλημα στα νεφρά….Ο γιατρός είπε πως είσαι στα τελευταία σου….Βλέποντας όμως πως αντιδρούσες στα χάδια και που δειλά έτρωγες λίγο, μας είπε τη φράση κλειδί : Μήπως να κάνουμε μια προσπάθεια;;;

Αυτό ήταν!!!!Άρχισες θεραπεία για τη ψώρα, ειδική διατροφή για να δυναμώσεις, βιταμίνες.

Σου βρήκαμε προσωρινό κατάλυμα και έδειξες τρομερή βελτίωση!!!!

Μετά από λίγο καιρό σε πήρα σπίτι μου….Και εκεί άνθησες!!!!!

Άρχισες να βγάζεις τρίχωμα, πήρες κιλά, δυνάμωσες και ήθελες και βόλτα!!!!

Σε δύο μήνες είχες γίνει άλλο σκυλί!!!!Τίποτα στην εξωτερική σου εμφάνιση δεν δήλωνε το πόσο άρρωστος ήσουν…Εμείς όμως ξέραμε….

Ξεκίνησες εντατική θεραπεία για το καλαζάρ.Κάθε δύο μέρες σε πηγαίναμε στο νοσοκομείο και περιμέναμε υπομονετικά να πάρεις τον ορό σου και τα φάρμακα σου…

Το ίδιο έγινε και όταν τα έφερε έτσι η τύχη και μετακομίσαμε μόνιμα στην περιοχή που σε πρωτοσυνάντησα, λίγα μέτρα πιο πάνω…

Και το θαύμα έγινε!!!!!Σε εξετάσεις δεν ανιχνεύτηκε καλαζάρ!!!Η χαρά μου μεγάλη!!!!Σε έσωσα όπως σου είχα υποσχεθεί!!!

Μα τα καλά νέα δεν κρατάνε για πολύ…

Το πρόβλημα με τα νεφρά σου δεν υποχωρούσε….

Αν ήσουν άνθρωπος θα έπρεπε να κάνεις μεταμόσχευση μου είπαν….

Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο για τον Φρίξο, μου συμπλήρωσαν….

Να είσαι προετοιμασμένη, μου τόνισαν και μου μίλησαν για τα σημάδια που θα δω όταν θα πλησιάζει το τέλος….

Δεν θα σε άφηνα να υποφέρεις…Ήσουν ένας πρίγκηπας και έτσι θα έφευγες όταν θα ήταν η ώρα…Σου το είχα πει πως θα είμαι πάντα δίπλα σου….

Άντεξες ακόμα ένα μήνα….Το τελευταίο σου βράδυ σπίτι, με αποχαιρέτησες όπως μόνο εσύ ήξερες…Ησουν στην αγκαλιά μου και ήταν η πρώτη φορά που μου φίλησες τα χέρια….

Έτσι κοιμηθήκαμε….

Την επόμενη μέρα δεν είχες όρεξη για τίποτα…Δεν είχες κουράγιο ούτε να σηκωθείς…

Ξέραμε πως αυτό ήταν…

«Κοιμήθηκες» στην αγκαλιά μου όπως σου είχα υποσχεθεί….

Δεν θα ξεχάσω ποτέ πως ένας λυγμός που μου έφυγε, σε έκανε να ανοίξεις τα μάτια….

Με κοίταξες για τελευταία φορά και «κοιμήθηκες»…..

Ήταν 1η Απριλίου 2008……

Ξέρω πως εκεί που είσαι, δεν πονάς …

Τρέχεις σε λιβάδια και κυνηγάς τα πουλιά όπως σου άρεσε να κάνεις…

Ήσουν, είσαι και θα είσαι ο μοναδικός πρίγκηπας στη ζωή μου…

Αντίο Φριξάκο μου….

Μάχη Κοκόση