Ντόκτορ Χουάν..

Η άνοιξη δεν έρχεται ποτέ μόνης της. Μαζί με τα λουλούδια που ανθίζουν, τα πουλιά που τιτιβίζουν, τις μελισσούλες που οργιάζουν, έρχονται και κάτι υπέροχες γρίπες και ιώσεις.

Ούτε φέτος έχω παράπονο, μας επισκέφτηκε κι εμάς η αρρώστια οικογενειακώς. Πρώτη κατέπεσε η μάνα μου. Αλλά αμέσως ο Χουάν προσέφερε τις υπηρεσίες του.

Είναι ίδιος η γιαγιά του, δηλαδή τα ξέρει όλα, οπότε ως γιατρός και νοσοκόμος είναι άφταστος. 

Μου είπε να μην ανησυχώ τις ώρες που θα έπρεπε να λείπω. Την άφηνα στα στιβαρά, έμπειρα, πόδια του.

Ακούραστος δίπλα στη μάνα μου, της «έβαζε» θερμόμετρο. Όχι αυτά με τον υδράργυρο που δεν είναι καθόλου οικολογικά, ούτε και τα άλλα με τις μπαταρίες που πέφτουν κι ενώ είσαι ένα βήμα πριν το ολοκαύτωμα σε βγάζουν με υποθερμία.

Ο Χουάν έχει την αλάνθαστη μέθοδο «μουσούδι-γλώσσα».

Πάνω που ο άρρωστος έχει αρχίσει να βυθίζεται στον ύπνο, βάζει το μουσούδι κάτω από τα σκεπάσματα κι ό,τι βρει, του δίνει μια γλειψιά.

Για να βγει σωστή η διάγνωση, πρέπει απαραιτήτως να γλείψει στόμα-μύτη-μάτι κι ανάλογα με το πόσο καυτά θα τα βρει, ξέρει αν πρέπει να πιεις αντιπυρετικό ή όχι. Αρχίζει και σε τραβάει για να το πάρεις γαυγίζοντας…«Εσείς φταίτε που βάλατε τα φάρμακα στα πάνω ντουλάπια και δε φτάνω να τα φέρω».

Η δε μέθοδος «σκυλοπόδι στη μούρη» προφανώς βοηθάει στο βήχα περισσότερο από τα σιρόπια, καθώς κάθε φορά που βήχει ο ασθενής πάει και του πατουσώνει το στόμα.

Δε σε φτάνει που σου ‘χουν πεταχτεί τα μάτια έξω από το βήξε- βήξε, σε πιάνει και μια υστερία που ένα βρωμοπάτουσο τίγκα στα μικρόβια πατάει στο στόμα σου.

Προφανώς, πρόκειται περί ομοιοπαθητικής. Μικρόβια στα μικρόβια. Ή, μόνο με την ιδέα πως θα πρέπει να σηκωθείς να πλυθείς, ενώ δεν μπορείς καλά- καλά ούτε ξαπλωμένος, σου κόβεται ο βήχας.

Στο φτέρνισμα δεν έχω καταλάβει ακόμα το κόλπο του Δόκτορος Χουάν. Σε όποιον τολμήσει και φτερνιστεί, πετιέται πάνω και τον γαυγίζει. Τι είναι τώρα αυτό; Μπινελίκι τύπου «Τι θες και με τρομάζεις, ρίχνε μια προειδοποίηση, που κόντεψα να πάθω ανακοπή!» ή μήπως είναι παλιό ινδιάνικο κόλπο που το χορεύεις γαυγίζοντας γύρω από το κρεβάτι του πόνου;

Εκεί που είναι συνεπέστατος, είναι στη συνοδεία του αρρώστου στο μπάνιο.

«Φύγε χρυσό μου, ζαλίζομαι, αν πέσω πάνω σου, θα σε κάνω αλοιφή!».

«Θα σε πιάσω στον αέρα».

Οπότε, προκειμένου να φωνάξεις 166 να σας μεταφέρει στο κτηνίατρο γιατί δεν μπορείς να σαλέψεις αλλά ο σκύλος θα χρειάζεται να τον αναστήσουν, γίνεσαι γκουρού και φροντίζεις να λιποθυμάς μόνο στο κρεβάτι σου.

Αυτός θα το εκμεταλλευτεί, θα σε τσαλαπατήσει για ανάνηψη και θα σου δώσει και το…γλειψί της ζωής.

Καταπατημένος-μελανιασμένος-γλειμμένος, θα ξυπνήσεις μόνος σου μετά από λίγο και θα τον βρεις να αναπαύεται στο στέρνο σου.

Ευτυχώς που είναι ελαφρύς, γιατί ποιος θα μας απεγκλώβιζε αν ήταν μολοσσός, με τα μυαλά που κουβαλάει.

Αλλά το πιο σημαντικό είναι πως ανεβάζει την ψυχολογία του ασθενούς για γρήγορη ανάρρωση. 

Φέρνει όλα τα παιχνίδια και τα στήνει στρατηγικά γύρω από τις παντόφλες σου.

«Διάλεξε. Με αυτά εδώ θα γίνεις περδίκι».

«Πλάκα κάνεις; Θες και να παίξουμε; Εδώ πεθαίνω!».

«Ε, πριν τα κακαρώσεις, ρίξε ένα τελευταίο παιχνίδι μαζί μου για να σε θυμάμαι».

Μπρος στην κλάψα, τι είναι ο πυρετός; Υποκύπτεις και παίζεις με τις τελευταίες σου δυνάμεις.

«Ορίστε! Μια χαρά σε βλέπω! Στο ‘πα πως αυτά θα σε κάνουν να γιάνεις!».

Αλλά το στρατηγικό στήσιμο των παιχνιδιών γύρω από τις παντόφλες, έχει και φάση Β’.

Σηκώνεσαι να πας να πάρεις αντιβίωση και μισονυσταγμένος, ψιλοζαλισμένος, πατάς ένα πλαστικό χάμπουργκερ που τσιρίζει κι αρχίζεις τις φούρλες.

«Άτσα, ζεμπεκιά η άρρωστη! Μπράβο, πολύ χαίρομαι που σε βοήθησα να γίνεις  γρήγορα περδίκι! 

Πάμε τώρα μία βόλτα πολύ μακρινηηή; Να πάρω τον αέρα μου; Κουράστηκα να σε σώσω ο δόκτωρ!».

Να 'σαι καλά παλικάρι μου.

Μπορεί να μας φεύγει το κλαπέτο με την αρρώστια και τα γιατρικά σου, αλλά τουλάχιστον διασκεδάζουμε με τα πτυχία σου.

Τίνα Βάμβουρα 

eyedoll.gr