Η ζωή μου με την Αγάπη, πρώην αδεσποτάκι

Η Σοφία, πρίν από μερικούς μήνες, υιοθέτησε ένα αδέσποτο, ημίαιμο γκριφόν, ηλικίας 2 ετών. Την Αγάπη.

Όχι μόνο δεν μετάνιωσε για την επιλογή της αυτή – αντί να αγοράσει κάποιο καθαρόαιμο κουτάβι από κάποιο petshop – αλλά μας λέει όλο νόημα, ότι “η ζωή της έχει γίνει πραγματικά καλύτερη”!

Έγραψε μάλιστα 3 πολύ όμορφες ιστορίες με αφορμή τη συμβίωσή της με την Αγάπη. Σήμερα, σας παρουσιάζουμε τη 2η ιστορία. (Την πρώτη ιστορία μπορείτε να διαβάσετε εδώ).

“Θα σας πω για τις πρώτες μας ώρες μαζί.

Κοιμήθηκα στον καναπέ και εκείνη πλάι μου.

 

Το βράδυ ξύπναγα να δω πως είναι. Την έπιασα μερικές φορές να με τσεκάρει, όχι τρομαγμένη, απλά ήρεμη να κοιτάζει να δει πως είμαι. Και ξανά πάλι νάνι. Μάλλον εγώ ανησυχούσα περισσότερο από εκείνη…

Το πρωί μας ξύπνησε ο Αλέξης. Δεν την βγάζει για βόλτα μου λέει, τόσες ώρες είναι μέσα η καημένη.

Δεν χρειάστηκε προσπάθεια. Μόλις είδε το λουρί στα χέρια μου σηκώθηκε μόνη της και ήρθε κοντά μου, με άφησε να το βάλω και πήγαμε στην πόρτα μαζί.

Μου είπαν χθες οι κυρίες που την ξέρουν, μην την βγάλεις απαραίτητα εκτός σπιτιού αύριο αν δεν θέλει, άσε να γνωρίσει το χώρο. Και συμφώνησα μαζί τους. Έχουμε και σιδερένια σκάλα βλέπετε και τα περισσότερα σκυλιά δυσκολεύονται.

Φθάσαμε στη σκάλα και περίμενα να «κολώσει». Την κατέβηκε με άνεση και πήγαμε στην εξώπορτα όπου περίμενε να της ανοίξω. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Δεν είχα πάρει ούτε μπουφάν και ήμουν με τις παντόφλες. Φαντάστηκα ότι θα κάνει την ανάγκη της  στην βεράντα. Την ώρα που γυρίζαμε συναντήθηκε με τον Τσιλάκο, το γατούλη μας έξω. Εκείνος φούντωσε και έκανε την ουρά του καμπουρίτσα τρομαγμένος, εκείνη πήγε δίπλα του ήρεμη και τον μύρισε. Μυριστήκανε και γνωριστήκανε. Όλα καλά.

Της λέω πάμε πάνω να πάρω μπουφάν; Με περίμενε υπομονετικά στο σαλόνι να ντυθώ και να βάλω παπούτσια. Ξανακατέβηκε τη σκάλα χωρίς καμμία βοήθεια, ανοίξαμε την πόρτα και πήγαμε την πρώτη μας βόλτα. Βρήκαμε ένα χωράφι και μπήκαμε μέσα. Το μύρισε όλο, με πήγε παντού και ήταν γεμάτη περιέργεια να γνωρίσει τις  μυρωδιές. Κάθε λίγο γυρνούσε και τσέκαρε ότι την ακολουθώ. Περπατήσαμε μαζί 20 λεπτά, κάναμε το γύρο  2 τετραγώνων και γυρίσαμε σπίτι.

Μπήκαμε μέσα και μόλις βγάλαμε το λουρί και της είπα μπράβο κορίτσι μου, για πρώτη φορά μου κούνησε την ουρά της! (η οποία ήταν στην αρχή ανάμεσα στα σκέλια). Της έβαλα λίγο ζεστό γάλα και το ήπιε με λαχτάρα. Την άφησα εκεί.

Έκατσα στον καναπέ να την κοιτάζω. Της είπα έλα και ήρθε δίπλα μου και έβαλε τη μουσούδα της πάνω στο γόνατό μου. Κάνω να την ακουμπήσω και άρχισε να μου γλύφει το χέρι. Έλιωσα!

Μετά ξεθάρρεψε και άρχισε να πηγαινοέρχεται στο σαλόνι, κοίταζε τα πάντα με περιέργεια και κυρίως τον Κέρμιτ τον παπαγάλο. Κάθε φορά που φωνάζει ο φωνακλάς τον κοιτάζει παρεξηγημένη. Θέλει ησυχία η Αγάπη. Την κάλεσα στο χωλ και ήρθε. Είπα να της γνωρίσω το υπόλοιπο σπίτι, αλλά μάλλον ήταν πολύ για πρώτη φορά. Δεν ήθελε να μπει στην κρεββατοκάμαρα. Έμεινε δίπλα μου κολλημένη να με κοιτάει. Εντάξει της είπα, άλλη μέρα.

Τώρα γράφω αυτά τα πρώτα συναισθήματα και εκείνη χωμένη στο κρεββατάκι της απολαμβάνει το πρωινό χουζούρι. Κάθε λίγο κοιταζόμαστε, αλλά πλέον το βλέμμα της είναι ήρεμο.

Δεν ξέρω πως λέγεται αυτός που μπορεί και εγκαταλείπει ή βασανίζει ένα τέτοιο ζώο.

Ξέρω όμως ότι έχω την Αγάπη (ή Μπαχάρ ή Ποπίτσα ή όπως αλλιώς την έλεγαν) στο σπίτι μας και στη ζωή μας λίγες ώρες. Και πιστεύω ότι δε θα χρειαστεί να της μάθω πράγματα, γιατί με εκπλήσσει που τα ξέρει ήδη. Ξέρει τι θα της πω και απλά ακολουθεί.

Αυτό που δεν ξέρει ακόμα είναι ότι εγώ μπορεί να βρήκα την Αγάπη, αλλά εκείνη βρήκε την ΑΓΑΠΗ. 

Και θα τελειώσω με την κουβέντα του Αλέξη χθες που την ταΐζαμε στο στόμα. «Κατάλαβα, λοιπόν θα την κακομάθουμε!»….  “

love4pets.gr