Φροίξος: Αδέσποτη ψυχή - Μια ιστορία του δρόμου
Μυρωδιές κάτι παραπάνω από τα μπισκοτάκια που κράταγαν στα χέρια!
Ναι...είχαν έρθει τα κορίτσια μου να με δουν!! Να δουν έμενα το Φροίξο...Εκείνον τον άρχοντα όπως έλεγαν που με τόσο κόπο και υπομονή με έκαναν να τους εμπιστευτώ!
Γεννήθηκα πριν πολλά πολλά χρόνια - ούτε καν θυμάμαι πριν πόσα!! Άκουγα που έλεγαν, πω πω 8 μαύρα κουτάβια τι θα τα κάνουμε???
Κάποιο πρωινό άκουσα το κύριο με τα άσπρα μαλλιά με τη χοντρή κυρία
να λένε: Εσύ Μαρία τα 3 πέταξέ τα στους κάδους των σκουπιδιών και εγώ θα αφήσω
τα άλλα στο βουνό!!
Η κυρία μας πέταξε στα σκουπίδια εμένα και τις αδερφές
μου...Χαρτοκουτες γίναν τα σπίτια μας, σακούλες οι κουβέρτες μας για το κρύο,
κι όταν έβρεχε η φωλιά μας ήταν κάτω από τους κάδους!
Ένα πρωινό ένα φορτηγό φρέναρε με δύναμη και ξαφνικά οι αδερφούλες
μου...δεν ξύπνησαν ποτέ ...όσο κι αν τις φώναζα...!! Κάτι κόκκινο κύλισε...Αίμα
το είπανε!!
Φοβήθηκα, άρχισα να τρέχω...Κρυβόμουν στα δέντρα, στους
θάμνους...Σιγά-σιγά μεγάλωνα...Παντού άκουγα...ουστ από 'δω
βρωμόσκυλο...ψωριάρη...παλιοαδέσποτο!!
Κάποια στιγμή βρήκα καταφύγιο σε κάτι άσπρα ζωάκια...Αρνάκια τα
λέγανε!! Μου άρεσαν τόσο..Λάτρευα το άσπρο χρώμα...Μάλλον γιατί εγώ ήμουν
μαύρος από οτι έλεγαν!!
Ξαφνικά ένα απόγευμα άκουσα φωνές...Έτρεξα...Όλοι φώναζαν για ένα
σκύλο που ήταν στα πρόβατα!! Μα καλά για μένα λέγανε??? Εγώ τα αγαπούσα!
Ένας κρότος δυνατός και ένα μπαμ έκανε το κεφάλι να καίει και
ένα κόκκινο υγρό να τρέχει...Ναι θυμήθηκα τι ήταν!!! Αίμα!!
Άρχισα να τρέχω...να τρέχω...να τρέχω...Ποτέ μα ποτέ δε θα
ξαναπλησίαζα ανθρώπους!!!
Τα χρόνια περνούσαν...Όλοι λέγανε ένα άγριο σκυλί έρχεται!! Χαχα
...Άγριο??? Ποιος εγώ??? Απλά φοβόμουν!!!
Στο διάβα μου γνώρισα τη Μίνι...Ένα μικρόσωμο μαύρο σκυλάκι! Ο κόσμος μου άλλαξε...Έγινα ο προστάτης της! Ήμασταν το μαύρο δίδυμο...Ο μεγάλος
και η μικρή!
Ο καιρός περνούσε...Κάτι δεν πήγαινε καλά σε μένα...Οι δυνάμεις με
εγκατέλειπαν και το κορμί μου γέμισε πληγές! Έβλεπα και τη Μίνι να αλλάζει
να αρρωσταίνει και για όλα έφταιγα εγώ...Την κόλλησα!
Μια μέρα κι από το πουθενά εμφανίστηκαν κάτι κοπέλες...Χαμογέλασαν
και είπαν απλά...Θα γίνετε καλά!!
Απο εκείνη τη στιγμή και κάθε μέρα ερχόντουσαν με φαγητό που
λάτρευα...Λες και το ήξεραν...Κατάλαβα οτι ήθελαν να με καλοπιάσουν! Εγώ ποτέ
δεν θα άφηνα κανέναν να μου ξανακάνει κακό!! Πόσο όμορφα μου μίλαγαν μου
χαμογελούσαν...!! Η Μίνι η συγκάτοικός μου αφέθηκε στα χάδια τους...Πόσο τη
ζήλευα!!!
Φαγητό και φάρμακο καθημερινά και φρέσκο νερό!! Μπορώ να πω ότι
περίμενα με λαχτάρα κάθε μέρα να τις δω!!
Πόσο υπομονή είχαν... Βρήκα το θάρρος, την εμπιστοσύνη...Αχ τι ωραία
που ήταν το χάδι...η ζεστασιά...!
Κάθε μέρα περίμενα...Τις αγάπησα!!!
Ένα πρωινό αλλιώτικο από τα άλλα κάτι είχε αλλάξει...Μου έβαλαν
λουρί και με έπιασαν με μια τεράστια αλυσίδα! Τότε εγώ αγρίεψα...Πετάχτηκα
ψηλά στον αέρα! Τα βλέμματά τους ήταν με αγάπη...Κατάλαβα οτι δεν θέλανε το
κακό μου...Ούτε κι εγώ ήθελα να τους πονέσω...!!! Ένα αυτοκίνητο πήρε εμένα και
τη Μίνι για να γίνουμε καλά!!! Δάκρυα χαράς και αποχωρισμού από τις κοπέλες
που τόσο αγάπησα...Θα τις ξανάβλεπα???
Μετά απο 2 μήνες είχα γίνει καλά...Κλείσανε οι πληγές μου!!! Άκουσα το γιατρό που έλεγε...καλαζάρ!!
Τα καλαζαρικά σκυλιά δύσκολα βρίσκουν σπίτι!!
Τα κορίτσια που με αγάπησαν βρήκαν σπίτι φιλοξενίας...Έπρεπε να
πάρω τα φάρμακά μου...!!!
Ακόμα στο ίδιο σπίτι είμαι...Δεν φοβάμαι τώρα πια!
Πριν λίγο καιρό ο γιατρός είπε πιθανή λευχαιμία..Ίσως πεθάνω...!!! Όμως εγώ δεν θα κάνω τα κορίτσια μου να δακρύσουν...Το πάλεψα και είμαι
καλύτερα! Θέλω να βγούμε νικητές...για όσο η ζωή μου το επιτρέψει!!
Ποτέ δεν θα ξεχάσω τα κορίτσια που με έκαναν πάλι ένα πανέμορφο
σκύλο...Θα περιμένω εδώ στην αυλή τη γνώριμη μυρωδιά τους...το χάδι τους...τα
γλυκόλογα..!!
Με αγάπη Φροίξος
Η ιστορία είναι αληθινή και γράφτηκε από την Δήμητρα Βασιλοπούλου - Φιλοζωικό Σωματείο Κερατέας
Επιμέλεια dogw0rld.blogspot.gr
0 σχόλια:
Παρακαλούμε χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες. Σχόλια άσχετα με το δημοσιευμένο θέμα θα διαγράφονται.