Αντίο Ρούντυ

Ρούντυ σ’ αγαπάμε

Ήταν μηνών όταν τον έφερε ο Ανδρέας στο σπίτι μας, το 2001. Παρά τις αντιρρήσεις μας, γρήγορα έγινε ακόμα ένα μέλος της οικογενείας μας. Τον αγαπήσαμε, γελούσαμε πολύ μ’ αυτόν, μας έγινε απαραίτητος. Όταν φεύγαμε από το σπίτι στην αρχή έκλαιγε, μετά συνήθισε και μας περίμενε στο παράθυρο με τις ώρες. Όταν μας έβλεπε στηριζόταν στα πίσω του πόδια και χόρευε, χόρευε...

Το βράδυ, μας περίμενε· καθόταν κοντά μας μέχρι να πάμε για ύπνο μετά πήγαινε στο κρεβατάκι του.

Έτρωγε πρόθυμα την τροφή του, του άρεσαν όμως και οι λιχουδιές που του κουβαλούσε η Μαρία, μπισκότα, γύρος, σουβλάκι και άλλα. Όταν χόρταινε ευχαριστημένος κυλιόταν στο κρεβατάκι του. Ζήλευε, θύμωνε, γαύγιζε και κυνηγούσε τις γάτες, γινόταν έξαλος όταν πλησίαζε ο ταχυδρόμος με το μηχανάκι.

Του άρεσαν οι βόλτες. Η βραδυνή βόλτα ήταν απαραίτητη. Μόλις άκουγε “πάμε βόλτα;” έτρεχε χαρούμενος κι έφερνε το λουράκι του. Τού άρεσε η βόλτα στην παραλία. Μια φορά κυνηγώντας τους γλάρους κόντεψε να πνιγεί. Παρατηρούσε το καθετί. Γαύγιζε τα μεγαλόσωμα σκυλιά, ίσως να φοβόταν.

Το αγαπημένο του παιχνίδι ήταν μια άσπρη γάτα που της είχε αδυναμία. Τον καταλαβαίναμε και μας καταλάβαινε.

Ήταν η καλύτερη παρέα και συντροφιά στο σπίτι. Ομόρφυνε την καθημερινότητά μας, μας αγαπούσε και τον αγαπούσαμε όλοι μας, καθένας με το δικό του τρόπο.

Όταν καθόμαστε για διάβασμα, ή να δούμε τηλεόραση, ερχόταν δίπλα μας και κούρνιαζε. Με το χάδι μας στο κεφάλι χαλάρωνε και τον έπαιρνε ο ύπνος.

Πέρασαν όμως τα χρόνια.

Ο Ρούντυ μεγάλωσε, ωρίμασε, γέρασε.

Η καρδιά του τον πρόδωσε, προχθές. Τώρα αναπαύεται κάπου εκεί στον κήπο μας.

Εμείς πάντα θα τον θυμόμαστε και θα τον αγαπάμε. 

patris.gr