Η ευθανασία στα ζώα: το κοίμισες ή το σκότωσες;

 Γράφει η Ζωή Louper Ευσταθίου

Ευθανασία, ο καλός θάνατος, ο ευτυχισμένος θάνατος, αν είσαστε οπαδοί του Καμύ.

Μία λέξη που συνδυάζει τις πιο οξύμωρες έννοιες, σε μία προσπάθεια να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα.
Είμαστε, στο μυαλό μας πάντα, τόσο ανώτερα όντα, που από μεγαλοψυχία και περίσσευμα καρδιάς, προσφέρουμε θάνατο απλόχερα, με μεγάλη ευκολία.


Και επειδή είμαστε και πολύ ξύπνιοι, φροντίσαμε να παίζουμε και με τις λέξεις.
Αντί για το ρήμα "σκοτώνω", χρησιμοποιούμε το "κοιμίζω".

Αφού δεν μπορείς να το "ξυπνήσεις" μετά, γιατί το διατυπώνεις έτσι;
Για να κοιμάσαι εσύ καλύτερα τα βράδια;
Ή γιατί πάει κόντρα σε ό,τι πρεσβεύεις;

Τόσα περιστατικά έχουν περάσει από τα χέρια μας (πέντε ζευγάρια χέρια όλα και όλα στην εθελοντική φιλοζωική μας ομάδα, μη φανταστείτε τίποτα το θεαματικό), η ευθανασία ήταν η έσχατη λύση, σε περιστατικά που υπήρχε πόνος, είχαν "κλείσει"  ζωτικά όργανα, δεν υπήρχε περίπτωση ανάνηψης και είχαμε εξαντλήσει κάθε περιθώριο.
Όπως όταν έχεις  άνθρωπο σε μηχανική υποστήριξη και δεν υπάρχει γυρισμός.

Πάντα συνοδεύεται από τύψεις και ανά διαστήματα εξακολουθούμε να  αναρωτιόμαστε αν κάναμε λάθος, αν θα έπρεπε να περιμένουμε λίγο ακόμα πριν σκοτώσουμε το ζώο.

Γιατί αυτό κάνεις στην πραγματικότητα!
Με αξιοπρέπεια μεν, πόνο καρδιάς και αφόρητες τύψεις, τελικά το σκοτώνεις.

Διακρίνω σε διάφορους φιλοζωικούς κύκλους, αντί να προάγουν και να υπερασπίζονται τη ζωή, σε περιστατικά που ενδεχομένως να χρειάζεται λίγη φροντίδα παραπάνω, ευθανατώνουν εύκολα, γρήγορα και χωρίς τύψεις.
Πάντα με τη δικαιολογία έτοιμη, πάντα με τη φράση "πόσο υποφέρει το καημένο το ζωάκι". 

Θα εκτιμούσα μία πιο ειλικρινή θέση, στην οποία να δήλωναν ότι το κάνουν γιατί υποφέρουν οι ίδιοι.
Σίγουρα δεν το επικροτώ, όμως θα ήταν τίμιο.
Ή ακόμα, σε περιπτώσεις που φροντίζουν πάρα πολλά ζώα και ενδεχομένως η έξτρα περιποίηση που χρειάζεται ένα παράλυτο ζώο, να στοιχίσει μελλοντικά τη ζωή σε δεκάδες άλλα.
Το δέχομαι και μπορώ να το καταλάβω.

Έτσι δουλεύει και η φύση.
Η σκυλίτσα που θα φέρει στον κόσμο δέκα κουτάβια, θα κρίνει ποια έχουν πιθανότητες επιβίωσης και θα επικεντρωθεί σε αυτά.
Όσα είναι άρρωστα και δεν θα ζήσουν, θα τα παρατήσει.
Όχι γιατί δεν τα αγαπάει εξίσου. Είναι το λεγόμενο ένστικτο επιβίωσης, η φυσική επιλογή.
Με τα σκυλίσια μέτρα και σταθμά, έτσι λειτουργεί η αγάπη.

Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να εξανθρωπίζουμε τα πάντα, με το έτσι θέλω.
Για παράδειγμα, βρίσκουμε ένα παράλυτο σκυλί και το ευθανατώνουμε γιατί δεν θα έχει σίγουρα  ποιότητα ζωής.

Ναι, δεν θα ξαναπαίξει μπάσκετ και δεν θα βρει καλό γαμπρό!
Το σκυλί χέστηκε που είναι παράλυτο.
Υπάρχει ένας βασικός κανόνας.
Όσο το ζώο τρώει, παίζει, χέζει, σημαίνει ότι θέλει να ζήσει και δεν το νοιάζει καθόλου αν είναι παράλυτο, τυφλό ή ακρωτηριασμένο. 

Δεν θα έχει συγκαταβατικά βλέμματα λύπησης από τα άλλα ζώα, ούτε θα ψιθυρίζουν πίσω από την πλάτη του πόσο κακόμοιρο είναι.
Είπαμε, αυτά τα ποταπά αισθήματα, είναι προνόμιο των ανθρώπων.

Το μοναδικό που τους λείπει -όταν μιλάμε για αδέσποτα- είναι ο δικός τους άνθρωπος.
Αυτός που θα ανοίξει την καρδιά του και θα φροντίσει ένα "ειδικό" ζωάκι με αφοσίωση.
Που θα βλέπει πέρα από την όποια αναπηρία και δεν θα το λυπάται.
Θα μαθαίνει μόνο. Όπως ακριβώς θα έκανε και με έναν άνθρωπο με "ειδικές" δεξιότητες και ικανότητες.

Αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι ότι τα ζώα έχουν προγραμματιστεί να ζουν το σήμερα.
Δεν κάνουν σχέδια για το μέλλον.
Σήμερα θέλουν το χάδι τους, σήμερα απαιτούν την αγάπη σου.
Δεν σκέφτονται "την Παρασκευή θέλω κόκαλο και το Σάββατο βόλτα στο βουνό".
Δεν τα νοιάζει, πώς το λένε.

Και αυτό που ξεχνάμε, είναι ότι ο θάνατος αφορά μία τελεσίδικη κατάσταση, πάγια και ακλόνητη.
Ας δίνουμε πρώτα μία  ευκαιρία στο ζώο που παλεύει για τη ζωή του, που άντεξε μέχρι να φτάσει η βοήθεια και ας πονάει αφόρητα εκείνη την ώρα.
Ο πόνος κάποια στιγμή περνάει, η ζωή ποτέ δεν επιστρέφει σε ένα νεκρό σώμα.
Γι’ αυτό φιλόζωοι, σκεφτείτε την επόμενη φορά που θα "κοιμίσετε" ένα ζώο με συνοπτικές διαδικασίες. 
Το κάνετε πράγματι για το ζώο που υποφέρει ή το κάνετε για τον εαυτό σας που κουράστηκε;


ΥΓ.
Αφιερωμένο στην Κολοκύθα που σερνόταν στους δρόμους παράλυτη για ένα μήνα, στην Ελπίδα και τη Ζόι που έχασαν τα μπροστινά τους πόδια από τρένο, στη Σβούρα και τον Σποτ που είναι παράλυτοι στα πίσω άκρα, στον Δάντη και τον Όντιν, που είναι τυφλοί, στο Ντάστυ, την Κανέλα, τον Βίκτωρα και τον Μπομπ, που επέζησαν από Μόρβα και έχουν έντονες μυοκλονίες, στους τρίποδες Τζακ, Τζώνυ και Βάις.
Όλα αυτά τα σκυλιά με ειδικές ικανότητες είναι ζωντανά και βρίσκονται στο δημοτικό κυνοκομείο Κατερίνης.
Το μόνο που τους λείπει, είναι μία ζεστή αγκαλιά και ένα παντοτινό σπίτι.

Κάνε κλικ στη φωτό κάτω και δες τα! 
Αν μπορείς να προσφέρεις σε κάποιο την αξιοπρέπεια μιας οικογένειας, επικοινώνησε με τη σελίδα μας στο facebook ΕΔΩ

 eyedoll.gr