Δώρο ζωάκι για τα Χριστούγεννα;

Γράφει η Λιάνα Αλεξανδρή

Ναι, μόνο αν είναι λούτρινο.
 
Γιατί αν πρόκειται για ζωντανό, ακόμα κι αν χιλιάδες δυστυχισμένα άστεγα ζώα περιμένουν αγάπη και σπίτι, ακόμα κι αν ο αγώνας κάθε φιλόζωου και κάθε σωματείου είναι να αποκατασταθούν πλάσματα των δρόμων και της αδιαφορίας, δώρο ποτέ δε γίνονται.


Αφήνεις ελεύθερο τον κάθε δικό σου άνθρωπο ν' αποφασίσει εκείνος γι' αυτή τη μεγάλη απόφαση. Να ψάξει μόνος του, να ρωτήσει, να κοιτάξει δίπλα του, στο δρόμο, στη γειτονιά, στο καταφύγιο που περιμένουν με την ελπίδα του «ήρθε άραγε η σειρά μου;» τόσα και τόσα πλάσματα με ανάγκη υιοθεσίας. Ποτέ ως «δώρο» χωρίς να ξέρουμε αν ο αποδέκτης είναι έτοιμος γι' αυτό.
 
Η απόφαση να ζήσει κάποιος με ένα ζώο συντροφιάς είναι τόσο μεγάλη όσο και η ίδια η λέξη που συνοδεύει αυτά τα ζώα. Όποιος αποφασίζει να κάνει ένα ζωάκι δώρο στον εαυτό του ξέρει και τις συνθήκες ζωής του γενικότερα. Πώς ζει, πού ζει, πόσες ώρες δουλεύει, πόσο λείπει απ' το σπίτι, τι κάνει ένα πλάσμα ευθύνης του στις διακοπές του κ.λπ. Αν λείπει 15 ώρες την ημέρα και αφήνει το σκυλάκι του μόνο στο σπίτι, τότε αυτό σίγουρα ως πλάσμα με ανάγκη πιο πολύ της συντροφιάς -εξ ου και η ορολογία που το αφορά- θα αρχίσει να τρελαίνεται από την πολύωρη έλλειψη του άνθρωπου-συντρόφου του. Θα κάνει ζημιές, θα βγαίνει στο μπαλκόνι ή την αυλή και θα γαυγίζει, θα το αναστατώνει η απουσία σου εν πάσει περιπτώσει και θα κάνει τα πάντα για την προβάλει, αφού δεν μπορεί να σου το πει αλλιώς.
 
Η Ελληνική Φιλοζωική Εταιρεία δεν προτρέπει ποτέ και για κανένα λόγο τα αδέσποτα ή όποια άλλα ζώα περιμένουν για υιοθεσία να αποτελούν «δώρο». Αποτρέπει επίσης σθεναρά την απόκτηση του «δώρου» ή ενός ζώου από τα πετσοπάδικα. Αυτά τα ανελέητα μαγαζιά βασανισμού τους, εκεί όπου περιμένουν στις γυάλινες βιτρίνες ζώα σε άθλιες συνθήκες, ιδίως κουταβάκια, γατάκια, ακόμα και νυφίτσες!!! Φαινόμενο που εντατικοποιείται τα Χριστούγεννα, πρέπει να απαγορευτεί εντελώς και διά ροπάλου, φαινόμενο που μας θλίβει και μας χαλάει κάθε τέτοιες μέρες και συνεχίζεται ανηλεώς.
 
Πέρσι θυμάμαι είδα κάτι κουτάβια σε ένα τέτοιο «μαγαζάκι τρόμου» στο Χαλάνδρι. Τρελαμένα τα καημένα να παίζουν βδομάδες ολόκληρες, που τα παρακολουθούσα, μπροστά από μια βιτρίνα και πίσω από ένα γυάλινο κλουβί με ελάχιστο χώρο, να αφοδεύουν πάνω σε σκισμένες εφημερίδες, να σκαρφαλώνουν στο γυάλινο κλουβί και να βασανίζονται από μοναξιά και στενότητα χώρου κάτω από τα εκτυφλωτικά φώτα που τα έκαναν νυχθημερόν «να λάμπουν» απ' τη λεωφόρο έξω, ως ελκυστικά δωράκια βιτρίνας κι ως παιχνίδια που κινούνται απελπισμένα γύρω απ' τον εαυτό τους.
 
Δώρο ζωάκι δεν κάνουμε σε κανένα. Και φυσικά δεν το παίρνουμε επι πληρωμή από «μαγαζιά πόνου». Υπάρχουν δεκάδες «αζήτητα» στους δρόμους και αλλού. Ο καθένας που έχει ανάγκη ένα ζωάκι και ξέρει τι χρειάζεται το ίδιο και πόσο εκείνος μπορεί να το δώσει για να ζήσουν μαζί όμορφα και ευτυχισμένα, πάει και το βρίσκει. Μπορεί και να πέσει τυχαία επάνω του.
 
Συνάπτει «σχέση» με το δώρο που κάνει στον εαυτό του. Μελετάει τις συνθήκες, μετράει το βάρος της ευθύνης του, μετράει τη σοβαρότητα της απόφασής του και μετά «βουτάει» σ' αυτό το δώρο ζωής και σ' αυτή την αμοιβαία καλή συμβίωση.
 
Σε όλη μου τη ζωή έπεφτα εγώ πάνω στα ζώα που είχα και έζησα μαζί τους. Ήταν όλα δυστυχισμένα και με περίμεναν. Ζήσαμε καλά. Μου άλλαξε το κάθε ένα ξεχωριστά τις μέρες και τη ζωή μου. Κι όταν το ένα έφευγε από τη ζωή, το αντικαθιστούσα με ένα άλλο που κάτι έγινε πάλι μεταξύ μας όταν συναντηθήκαμε και «τα φτιάξαμε».
 
Φτιάξαμε μια κοινή συμβίωση που κράταγε άλλοτε πολύ, άλλοτε λιγότερο, αν οι ουρανοί καλούσαν τον πιστό μου φίλο νωρίτερα απ' όσο φαντάστηκα, πάντα όμως είχα καταφέρει να φτιάξω εγώ το δώρο μου, να μου το προσφέρω και να προσφέρω και σ' εκείνο ό,τι πολυτιμότερο ήθελε ως δώρο του. Την αγάπη, τη στοργή, τη στέγη και την ανείπωτη ανάγκη του να βρεθεί συντροφευμένο και σε ασφάλεια. Ποτέ δε μετάνιωσα και ποτέ δε με διέψευσε κανένα σκυλάκι ή γατάκι που έπεσα πάνω του με ελπίδα ότι αυτό το δώρο κι εγώ το χρειαζόμουνα αφάνταστα κι εκείνο εμένα.
 
Είχα τύχη με τα τετράποδα εγώ, είχα ένστικτο για την καλορίζικη ζωή μας, είχα τύχη. Κανένα δε με διέψευσε κι ελπίζω κι εγώ εκείνα. Περάσαμε και με όσα «έφυγαν» και μ' αυτά που έχω τώρα, μια όμορφη ζωούλα. Έχω τρία τώρα. Το ένα μου το έκανε «δώρο» ο δρόμος που δε ζούσε, το άλλο τα σκουπίδια που πετάχτηκε, το τρίτο η ορφάνια του που μ' έψαχνε. Κι είμαι τόσο χαρούμενη που αυτά τα δώρα μου τα έκανε ο πόνος της ψυχής μου. Κι ήταν πότε Χριστούγεννα, πότε Πάσχα, πότε κατακαλόκαιρο, που του χρωστάω ευγνωμοσύνη. Όση και στα ίδια αυτά τα συντροφάκια με τις μουσούδες και πατούσες πια «στα πούπουλα» και πριν στ' αγκάθια της άθλιας ζωής τους, που η αφοσίωση και η χαρά που μου δίνουν είναι πάντα τυλιγμένη με τόσο μεγάλο κόκκινο φιόγκο που δεν λύνεται. Όπως η δεμένη μας καρδιά που γιορτάζει κάθε μέρα.
 
Γι' αυτό τα Χριστούγεννα, κάνω πάντα σε ανθρώπους που αγαπώ δωράκια άλλου τύπου. Κανένα λούτρινο πιθηκάκι ή κανένα «ολοζώντανο» καλό βιβλίο. Τα ζώα αφήνω να τα διαλέξουν οι ίδιοι, όποια μέρα τύχει να πέσουν πάνω σε τέτοιο υπέροχο «δώρο» που περιμένει καρδούλες και φιογκάκια στοργής.
 
Καλές Γιορτές!
 

filozoiki.gr