Τα δώρα που τους μέλλει να πεθάνουν..

          Κάποια μέρα μου τηλεφώνησε μια κυρία για να μου πει πως στο απέναντι διαμέρισμα  ζούσε ένα ζευγάρι με το μικρό τους αγοράκι ηλικίας περίπου 5 ετών. Οι γονείς προσέφεραν δώρο στον μικρό ένα κουταβακι, ο μικρός έπαιζε μαζί του στο μπαλκόνι, του έβγαζε τα μάτια, του άνοιγε την κοιλιά, οι γονείς το πετούσαν και του έφερναν καινούργιο. Η ηλικία ποτέ δεν υπήρξε εμπόδιο για την έκφραση της ανθρώπινης σκληρότητας. 

Ντιν νταν ντον κυρίες και κύριοι και οι Γιορτες προαναγγέλλονται κάθε χρόνο με φωταψίες, τραγούδια, φανφάρες και μεγάλα λόγια για αγάπες και φιλανθρωπίες, και χαμόγελα στον πλησίον και άλλα ηχηρά. 

         Οι Γιορτες έρχονται και αρχίζει ο χορός των δώρων.  Στρατιές από γιαγιάδες, παππούδες, θείες, θείους, νονούς, κουμπάρους και κουμπάρες και ων ουκ εστίν αριθμός, αφού περάσουν το μαρτύριο «αχ! τι να πάρω στον Γιαννάκη και στην Ελενίτσα» ξεχύνονται στα μαγαζιά . Και όταν τα μαγαζιά είναι παιχνιδάδικα, και παιδικών ρούχων και βιβλιοπωλεία και αθλητικών ειδών κ.λπ. κ.λπ. καλά καμωμένο. Υπάρχει όμως μία κατηγορία δώρων που προκαλούν για λίγο χαρά, στη συνέχεια πολλή ενόχληση αλλά με τέλος θλιβερό.

Συχνά τα παιδιά,  βλέποντας ένα κουτάβι, πλάσματα  το ίδιο με κείνα μικρά και χαριτωμένα, εκδηλώνουν την επιθυμία να έχουν ένα. Σαν παιχνίδι βεβαίως.  Και τότε αρχίζει το «ψήσιμο» της μαμάς. Με επιμονή, κλαψούρισμα, γκρίνια κι όταν πλησιάσουν τα Χριστούγεννα και η γιαγιά ρωτήσει: «Τι δώρο να πάρω για τον Κωστάκη;» η μαμά λέει «φέρτου ένα κουτάβι» και κανείς από τους μεγάλους δεν σκέπτεται τις συνέπειες αυτής της κίνησης. Τι εννοώ; Ας πάρουμε από την αρχή το όλο σκηνικό. 

Η γιαγιά καταφτάνει στο σπίτι με το κουταβι. Η χαρά του μικρού δεν περιγράφεται. Επιτέλους, ένα ζωντανό παιγνίδι. Το τραβάει από δω, το πετάει από κει, το ζώο αρχίζει να τρομοκρατείται, πιθανόν να γρατσουνίσει τον μικρό (και δικαίως), η μαμά λέει «α! να χαθεί το παλιόσκυλο», ίσως και να λερώσει το χαλί, η μαμά δεν ξαναείχε στη ζωή της κουταβι για να ξέρει πώς να φερθεί, και ξαφνικά όλα στο σπίτι γίνονται μπάχαλο.  Οι μέρες περνάνε και η κατάσταση χειροτερεύει.  Το κουταβακι απομονώνεται στο μπαλκόνι,  κατά διαστήματα κλαίει γιατί είναι φοβισμένο και μόνο του, ο μικρός Κωστάκης έχασε πλέον κάθε ενδιαφέρον για το ζωντανό παιχνίδι του διότι δεν ήταν έτσι όπως τα νόμιζε και ξαφνικά η μαμά βρίσκεται να ασχολείται με κάτι που ούτε το θέλησε, ούτε το θέλει. Αποτέλεσμα: το ζώο εγκαταλείπεται συνήθως σε κάποιο πάρκο, ή στον Εθνικό Κήπο, ή σε κάποιο οικόπεδο όπου έχει έναν θάνατο αργό και οδυνηρό.

Θα ρωτήσετε ίσως:  Μα τα παιδιά  δεν πρέπει να επικοινωνούν με τα ζώα;;  Η απάντηση είναι 100% ΝΑΙ.  Όχι όμως έτσι. Η παρουσία ενός ζώου στο σπίτι πρέπει να είναι απόφαση αποκλειστικά των γονιών. 

Τα παιδιά ΠΡΕΠΕΙ να έχουν σχέση με τα ζώα. Ένα παιδί που μεγαλώνει με ένα ζώο είναι από κάθε άποψη πιο υγιές, το λένε και οι παιδοψυχολόγοι.  Ζώντας με ένα ζώο, το παιδί μαθαίνει μαθήματα πολύτιμα για την εξέλιξή του σε ενήλικα που θα ξέρει να σέβεται, να είναι γενναιόδωρος  και να νοιάζεται για ό,τι συμβαίνει γύρω του.  Μεγαλώνοντας το παιδί μαζί με ένα σκύλο μαθαίνει να δέχεται την ύπαρξη και άλλων πλασμάτων διαφορετικών από το ίδιο. Μαθαίνει να δέχεται τη διαφορετικότητα και να συνυπάρχει μαζί της. Μαθαίνει να σέβεται τη ζωή ανεξάρτητα από το σχήμα που έχει. Αλλά για να συμβούν όλα αυτά θα πρέπει οι ίδιοι οι γονείς να ζούν μέσα σε αυτό το πνεύμα. Είναι οι γονείς που θα οδηγήσουν το παιδί τους σε αυτόν τον δρόμο και εκείνοι θα μάθουν στα παιδιά τους  ό,τι πρέπει να ξέρει ένα παιδί για όλα τα πλάσματα που ζουν γύρω του, ανεξαρτήτως του πόσα πόδια έχουν. 

Γι αυτό  γιαγιάδες και παππούδες και νονές  ας είναι τα δώρα σας μάλλινα ζωάκια, ξύλινα ζωάκια, χάρτινα ζωάκια, πλαστικά ζωάκια αλλά ΠΑΡΑΚΑΛΩ σας να μην είναι ζωντανά. 

pathfinder.gr