Το χαμόγελο του σκύλου...

Ο άγιος Ιγνάτιος έλεγε «δίδαξέ μας να προσφέρουμε και να μη μετράμε το κόστος. Να παλεύουμε και να μη δίνουμε σημασία στις πληγές. Να μοχθούμε και να μην αποζητούμε την ανάπαυση».
Αυτό με έμαθε ο πιστός μου φίλος. Ο σκύλος μου ο Βούζμαν.

Η μεγαλύτερη αγάπη του ήταν η θάλασσα. Και είχε την τύχη να σβήσει στο σπίτι του. Στο Κόκκινο Λιμανάκι της Ραφήνας. Κάτω από το αγαπημένο του δένδρο, μια ανθισμένη αμυγδαλιά. Με μουσική υπόκρουση τα κύματα της θάλασσας. Εκείνες τις τελευταίες στιγμές του κρατούσα το χέρι. Κοντά του ήταν και η σύντροφος της ζωής του η Ιάρα, ο γιος του ο Μπούργκος και οι κολλητοί φίλοι του η Κανέλλα, η Τζούκα και ο Συμεών.

Θα ζω κάθε μέρα με την ανάμνηση του Βούζμαν, ώσπου να τον συναντήσω κάποτε στην άλλη πλευρά του Αχέροντα. Θα τον κουβαλάω πάντα στο δικό μου μάρσιπο της καρδιάς. Εκεί μέσα, άλλωστε, κουβαλάμε τους ανθρώπους και τα πλάσματα της ζωής μας που έφυγαν. Και τους έχουμε ζωντανούς όπου πάμε. Όσο κι αν αλλάζουμε. Όπου και όσο ζούμε. Ως το τέλος.

Θυμάμαι σαν να ήταν χθες, όταν ο Θεός μου έδειξε για πρώτη φορά το βλέμμα του Βούζμαν. Εκείνη τη μαγική στιγμή. Ήταν Απρίλιος του 1998. Λίγο πριν το Πικέρμι οδηγώντας τη μοτοσικλέτα είδα ένα κοπάδι με πρόβατα. Και λίγα μέτρα μακρύτερα ένα πολύ μικρό άσπρο. αρνάκι που είχε χαθεί. Φώναξα στο βοσκό, αλλά δεν με άκουσε. Στάθμευσα τη μηχανή και πήγα να το πιάσω. Το αρνάκι όμως ήταν ένα άσπρο κουταβάκι! Αυτό που έμελλε να γίνει ο πιο άδολος φίλος της ζωής μου. Το έβαλα στην τσέπη του μπουφάν και πήγα σπίτι όπου άρχισε η επιχείρηση καθαρισμού.

Ζήσαμε μαζί 13 χρόνια χαράς. Τον λάτρεψαν όλοι όσοι τον γνώρισαν. Για τα παιχνίδια και την αγνή ψυχή του. Όμως ο Βούζμαν γέρασε, κάνοντας τον κύκλο της ζωής του που έκλεισε στις 11 Φεβρουαρίου.

«Αν ξέρεις να χαμογελάς πάει να πει ότι τα ξέρεις όλα», έλεγε ο Ούγγρος ποιητής Ίστβαν Βέρες. Και ο σκύλος μου έφυγε χαμογελώντας. Γιατί ήξερε τα πάντα:  Ότι η ζωή κρύβεται πίσω από ένα χαμόγελο στα μάτια.

aixmi.gr