Οι δώδεκα μορφές επιθετικότητας (Μέρος 4ο)

Ταξινόμηση της επιθετικότητας στο σκύλο

Α. Επιθετικότητα που προκαλείται προς τον ιδιοκτήτη:

1. Λόγω κυριαρχίας, σε καταστάσεις που σχετίζονται με το φαγητό του, με τα αγαπημένα του αντικείμενα, το σπιτάκι του, τον χώρο ανάπαυσής του.
2. Λόγω κυριαρχίας και φόβου ή πόνου κατά τη στιγμή της τιμωρίας που θα δεχθεί.
3. Λόγω προστασίας της μητέρας, για τα νεογέννητα κουτάβια της.

Β. Επιθετικότητα που προκαλείται προς ξένα πρόσωπα:

1. Λόγω του φόβου και της τάσης να υπερασπιστεί το χώρο που διαμένει, όταν τον προσεγγίσει ξένο πρόσωπο.
2. Λόγω του ενστίκτου καταδίωξης και τάσης να υπερασπίσει το χώρο που διαμένει. Θα εκδηλωθεί την στιγμή που το άτομο θα τρέξει να απομακρυνθεί.
3. Λόγω της τάσης να υπερασπιστεί το χώρο που διαμένει. Θα εκδηλωθεί την στιγμή που το άτομο θα πλησιάσει ή θα εισέλθει στο χώρο του.
4. Κατόπιν εντολής του ιδιοκτήτη.

Γ. Επιθετικότητα που προκαλείται προς άλλα ζώα:

1. Λόγω ενστίκτου καταδίωξης- κυνηγιού και φόβου προς άλλα ζώα.
2. Λόγω κυριαρχίας και φόβου προς άλλα σκυλιά.
3. Λόγω ανταγωνισμού με άλλα σκυλιά.
4. Λόγω ανταγωνισμού με αρσενικά σκυλιά.

ιστ) Θεραπεία 

            Η θεραπεία της επιθετικότητας αποβλέπει κατά κύριο λόγο στην αποτροπή του τραυματισμού του ανθρώπου και την ενημέρωση των εμπλεκομένων για την πιθανότητα αυτού του κινδύνου. Σπανίως επιτυγχάνεται οριστική θεραπεία. Ωστόσο εάν εντοπιστεί η αιτία της επιθετικότητας και γίνει η εφαρμογή κατάλληλης θεραπείας μπορεί αισθητά να αμβλυνθεί το πρόβλημα.  Η δριμύτητα, η συχνότητα και το χρονικό διάστημα όπου τα σκυλιά είναι επιθετικά, πριν από την θεραπεία, καθώς επίσης και ο αριθμός των ανθρώπων που κράτησαν το σκυλί τους, ακόμα και αν μετά την θεραπεία παρέμειναν αυτά επιθετικά, σχετίζεται άμεσα με το επίπεδο σύνδεσης μεταξύ ιδιοκτητών και ζώων.

             

Το θεραπευτικό πρωτόκολλο περιλαβάνει τις εξής γενικές πρακτικές:

• προσεκτική επιλογή της φυλής
• εξάντληση του ιστορικού
• αποκλεισμό παθολογικών αιτιών
• χορήγηση των συνθετικών προγεστερονών όπως καρβεγολίνη, (Delvosteron, Intervet Hellas)
• χορήγηση ψυχοφαρμάκων
• χορήγηση ειδικών (Lactium alpha S1) διατροφικών συμπληρωμάτων κατά του στρες (Zylkene, Tafarm)
• προσωρινή αποφυγή από προκλητικές καταστάσεις ή ενέργειες που ενεργοποιούν τέτοια συμπεριφορά
• αποευαισθητοποίηση και υποκαταστατική συμπεριφορά
• πρόγραμμα εκπαίδευσης στο σκύλο για περιορισμό κυριαρχικών συμπεριφορών σε σχέση με κινήσεις και πράξεις των μελών της οικογένειας

• εφαρμογή της εκπαίδευσης «κάτσε – έλα» και ασκήσεις πειθαρχίας-ανταμοιβής
• αποφυγή τιμωρίας εφόσον ο ιδιοκτήτης έχει επανακτήσει τον απόλυτο έλεγχο του σκύλου
• λήψη μέτρων ασφαλείας (φίμωτρα, περιορισμός στο σπίτι, διατήρηση σε περιορισμένο χώρο, πρόσδεση του ζώου, ηλεκτρικοί φράχτες)
• αποφυγή πνιχτών, ηλεκτρικών κολάρων, παλιδρομούντων οδηγών

Μεγάλη σημασία πρέπει να δοθεί στο θέμα των πρώτων βοηθειών και της αποτροπής μόλυνσης του ανθρώπου. Οι πλέον σημαντικότερες νόσοι για τη δημόσια υγεία σε σχέση με τα δήγματα σκύλων αφορούν τον τέτανο και τη λύσσα.

Είναι ευρέως γνωστό ότι η πλειοψηφία των πληγών από τα δαγκώματα των σκύλων δεν είναι μολυσμένα.  Η πιθανότητα όμως μόλυνσης των πληγών είναι υψηλότερη όταν δεν χρησιμοποιούνται αντιβιοτικά και οι πληγές δεν καθαρίζονται επιμελώς. Η Pasteurella multocida είναι το συνηθέστερο παθογόνο βακτήριο που απομονώνεται από πληγές δαγκωμάτων σκύλων ενώ ξαναβρίσκεται συχνά και το Canimorsus capnocytophaga που είναι το συχνότερο βακτήριο στη χλωρίδα του στόματος του σκύλου. Αυτός ο μικροργανισμός είναι ικανός να προκαλέσει κεραυνοβόλο μηνιγγίτιδα και σηψαιμία, ιδίως σε ευπαθή άτομα, όπως οι υποσιτιζόμενοι, οι αλκοολικοί, τα άτομα που έχουν υποστεί σπληνεκτομή και τα άτομα με ανοσοκαταστολή, φυσιολογική ή ιατρογενή. Η θεραπεία συνίσταται στη χορήγηση συνδυασμού αμοξισιλλίνης και κλαβουλανικού οξέως ή κλινδαμικίνης ή κινολόνης ή τριμεθοπρίμης και σουλφομεθοξαζόλης.

           

Εν κατακλείδι τα δαγκώματα των σκυλιών είναι αποτέλεσμα μιας ανώμαλης επιθετικής συμπεριφορά  με σοβαρό συναισθηματικό και οικονομικό αντίκτυπο. Ωστόσο αυτοί οι τραυματισμοί πρέπει και μπορεί να αποτραπούν, εφόσον ενημερωθεί η οικογένεια του θύματος και επέμβει ειδικός εκπαιδευτής. Σε περιπτώσεις όπου το σκυλί είναι υπεύθυνο για δεύτερη επίθεση θα πρέπει να εξεταστεί η περίπτωση της ευθανασίας.

  

Γράφει o κτηνίατρος Δρ. Τσελεπίδης Σταύρος