Η ιστορία του Καίσαρα, που δε χωρούσε πουθενά..

Βρήκα κάτι φωτογραφίες πριν στο δωμάτιο απο το σκύλο που είχα κάποτε και έχασα. Ο γνωστός Καίσαρας, πραγματικά καίσαρας. Δεν τον είχα πολύ καιρό. Τον είχα βρει στο δρόμο, τον είχα ταίσει και μετά είχε εγκατασταθεί μόνιμα κάτω απο το σπίτι μου. Τον τάιζα κάθε μέρα, του είχα βάλει λουράκι για τους ψύλους και λουράκι "ιδιοκτησίας". Είχαμε πάει στον κτηνίατρο για εμβόλια, μου είχε πει οτι ήταν πολύ γέρος. Κοιμόταν κάτω απο το σπίτι μου, το πρωί ξυπνούσα και τον τάιζα, τον χάιδευα και τον πρόσεχα, πήγαινα σχολείο και μετά γυρίζοντας με τα πόδια τον έβρισκα πάντα σε ένα συγεκριμένο σημείο ,που άραζαν πολλά αδέσποτα, και με ακολουθούσε μέχρι το σπίτι. Σε όσα ιδιαίτερα μαθήματα πήγαινα ερχόταν μαζί μου και με περίμενε απο κάτω μέχρι να τελειώσω και γυρίζαμε σπίτι μαζί, πηγαίναμε βόλτες στο λιμάνι και ήταν πάντα απο πίσω μου, καθόμασταν επι ώρες και κοιτούσαμε τη θάλασσα. Ακούγεται αστείο.

Μα ήταν σκύλος, δεν ήταν γκόμενος, δεν ήταν φίλος. Η μόνιμη αντιμετώπιση απο τους άλλους. Οι φίλοι μου "Ρε, πες μας αλήθεια, ο Καίσαρας σε π..... που και που;". Οι φίλες μου "Καλά προτιμάς να κάτσεις στην παραλία με τον Καίσαρα αντί να έρθεις στην καφετέρια μαζί μας;". Η μητέρα μου "Άσε το κοπρόσκυλο, πώς θα σε πλησιάσει άνθρωπος όταν έχεις το σκύλο απο πίσω;" Και η τελευταία ήταν και η αιτία που δεν είχα τον Καίσαρα στο σπίτι, αλλά περίμενε πάντα κάτω στο πεζοδρόμιο. "Έχουμε σκύλο, διώχ'το το κοπρόσκυλο, ήδη και η σκυλοτροφή που πληρώνουμε πολύ του είναι".

Ένας καημένος σκυλάκος που δεν χωρούσε πουθενά. Θυμάμαι όταν τον πρωτοβρήκα φοβόταν την κάθε μου κίνηση. Πλησίαζα το χέρι μου να τον χαιδέψω και έσκυβε το κεφάλι. Ένας φοβισμένος σκυλάκος. Έδειχνε να καταλαβαίνει περισσότερα απο όσα καταλάβαιναν οι άνθρωποι γύρω μου. Ένιωθε να νιώθει τη κάθε μου στιγμή ,όταν κοιτούσα την θάλασσα ή όταν δάκρυζα προς μία σκέψη.

Και ένα μεσημέρι, γυρνώντας απο το σχολείο, απλά δεν ήταν εκεί. Έψαξα τριγύρω και δεν ήταν. Σκέφτηκα οτι θα έχει πάει σπίτι, αλλά ούτε εκεί ήταν. Σκέφτηκα θα γυρίζε τριγύρω και θα έρχοταν πιο απόγευμα. Και πολύ απλά..ο καίσαρας δεν ήρθε ποτέ. Τον περίμενα..τον έψαχνα..αλλά δεν γύρισε. Οι φίλοι μου έλεγαν οτι "επιτέλους το σκυλί έφυγε, που να αντέξει τη γρίνα σου", η μητέρα μου πολύ κυνικά έλεγε "κάποιο αμάξι θα τον πάτησε"...Όλοι βρήκαν την ησυχία τους..Ακόμα με πονάει, και τώρα που γράφω αυτές τις λέξεις. Ποτέ δεν είχα χάσει κάτι και να πονέσω τόσο πολύ. 

Μου πήρε καιρό να το συνηθίσω και ακόμα καμιά φορά προχωράω στο λιμάνι και ακούω τα βήματα του απο πίσω. Ποτέ δε συγχώρησα τη μητέρα μου που δε με άφησε να τον έχω στο σπίτι και ποτέ δε συγχώρησα στον εαυτό μου όταν πήγα στην κινηματογραφική λέσχη και τον άφησα έξω για να δω την ταινία και δεν έμεινα μαζί του. Πράγματα που λίγοι καταλαβαίνουν..Απλά είναι μικρά πράγματα που μπορεί να συνδιαστούν με περίεργες καταστάσεις και να αποκτήσουν τεράστια αξία..Όπως τον Καίσαρα μου.

Δεν είχα σκεφτεί οτι θα τον έχανα και αυτό γιατί ποτέ πριν δεν είχα χάσει κάτι που να με πειράξει. Την αξία του την καταλάβαινα και τότε αλλά τη νιώθω πολύ περισσότερο τώρα που δεν υπάρχει..

e-steki.gr