Είναι νωρίς για δάκρυα τρέλα!

Όταν είναι ο σκύλος φάτσας και καπάτσος, η αυτοπεποίθηση είναι στα ύψη. Κανένας δεν μπορεί να του αντισταθεί.

Παιχνίδια, ζιπούνια, αξεσουάρ, δε χρειάζεται να το πει και του έρχονται από μόνα τους. 

Καταλαβαίνει πόσο μάγκας είναι και μετράει και κάποια στιγμή όλα αυτά δε θα του φτάνουν.

Κάθε σκύλος που σέβεται τον εαυτό του θέλει περισσότερα. Και θα τα πάρει, ο κόσμος να χαλάσει, είτε από μόνος του, είτε θα τον χαλάσει αυτός.

Μέσα στη «φωλιά» θα μαζέψει όλη του την προίκα και θα προτιμήσει να κοιμηθεί αλλού, παρά να αφήσει έξω απροστάτευτα τα λατρευτά του υπάρχοντα.  

Τι με ρωτάτε «πού αλλού» με τόση αφέλεια; Πόσα αφύλακτα κρεβάτια έχει ένα σπίτι; Θα τα τιμήσει όλα εκ περιτροπής.

Αν τον ακούσετε και να το ψιλοτραγουδάει «από κρεβατάρα σε κρεβατάρα θα πηδάω», μην εκπλαγείτε.

Το «πήγαινε στη φωλιά σου» ή στο «σπίτι σου», ξαφνικά δεν υπάρχει στη βάση δεδομένων.

Δεν το αναγνωρίζει.

«Τι είναι αυτό; Δεν πιστεύω να εννοείς πως θα μου κάνεις έξωση; Σκληρή και άδικη καρδιά, πώς αντέχεις να τα κάνεις αυτά; Σε μένα τον αθώο κι απροστάτευτο; Θα με αφήσεις να κοιμάμαι στα σανίδια; Τι δεν έχουμε σανίδια; Ακόμα χειρότερα! Στα μάρμαρα; Πού να γείρω το κορμί μου; Τι; 

Έχω τόσα μαξιλάρια και σκαφάκια κάτω, πέρα από το σπίτι μου; Να πας εσύ να κοιμηθείς εκεί, στα χαρίζω. Δε σου έμαθαν οι γονείς σου να μοιράζεσαι με τους αδύναμους; Να, κοίτα με…Είμαι ανήμπορος…Δεν μπορώ να πηδήξω κάτω από το κρεβάτι σου. Πώς ανέβηκα;  

Ένας Θεός ξέρει πώς τα κατάφερα κι έκατσα με τις καθαρότατες πατουσάρες μου και την άψογη ποπουδάρα μου πάνω στην καινούρια σου μαξιλαροθήκη…Τι; Πώς θα κοιμηθείς τώρα εσύ εδώ; Εγώ είμαι καλό πλάσμα…σου επιτρέπω αν θες να γείρεις για λίγο στα πόδια του κρεβατιού. Έτσι για να δεις πόσο large τύπος είμαι κι εσύ τόσο μικρόψυχη»…

Στην υποτιθέμενη περίπτωση που τελικά «νικήσετε» και φύγει από το κρεβάτι με πεσμένα αυτιά, ουρές, μισοκακόμοιρος και μυξοκλαίγοντας, καλού κακού μην ανοίξετε ακόμα τη σαμπάνια για τα επινίκια.

Όπως η αχλάδα, έτσι και ο σκύλος έχει πίσω την ουρά.

Περιμένετε να γυρίσετε από τη δουλειά για να δείτε ποιος τελικά γελάει καλύτερα…Μα ο σκύλος βέβαια, κουτούτσικα!

Ο σκύλος γελάει πάντα τελευταίος, μέσα από τα μουστάκια του. Το κάνει επίτηδες κι έτσι δεν τον βλέπετε!

Στις απλές περιπτώσεις, απλώς θα λείπει το πάπλωμα.

Εκείνο που πληρώσατε μια περιουσία και που είναι τόσο βαρύ, που θέλετε είκοσι γείτονες για να το πλύνετε στη μπανιέρα, να το στύψετε και να το απλώσετε…Πού θα 'ναι; Θα σκεπάζει τη «φωλιά» του σκύλου, με όλα του τα υπάρχοντα.

Θα ακούσετε το κλασσικό «Δεν είναι αυτό που νομίζεις! Κάτι κακοί ήρθαν να σου αρπάξουν το πάπλωμα. Τους είπα, μόνο πάνω από το πτώμα μου! Πάλεψα μαζί τους ώρες και τελικά τα κατάφερα. Όλα υπό έλεγχο!».

Σε πιο βαριές περιπτώσεις, «σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα το» το πάπλωμα που χάνεις!

Μάζεψε τα…εντόσθιά του από όλο το σπίτι.

Αν καταφέρεις να το ξαναγεμίσεις και το ράψεις καλά θα 'ναι. Κάποια κομμάτια βέβαια, θα τα χάσεις για πάντα.

Τότε θα είναι νωρίς για δάκρυα, είτε σε λένε Στέλλα, είτε όχι.

Δάκρυα θα έχεις μετά, που θα πρέπει να τραβήξεις καλούμπα από τον πισινό του σκύλου, για να τον βοηθήσεις να ανακουφιστεί από την πολυουρεθάνη που έφαγε.

Άσε το άψυχο κουφάρι του παπλώματος να κείτεται κι εσύ πάρε τον σκύλο και τρέχα τον στον κτηνίατρο, να σας δώσει τουμποφλό.

Ε, να μην είμαστε και αχάριστοι! Τουλάχιστον του ξέφυγε το στρώμα -αυτή τη φορά.

Και γιατί του ξέφυγε;

Γιατί τον επίλογο στο Doggie Style, δεν τον γράφει ο σκύλος!

Τίνα Βάμβουρα

eyedoll.gr