Αγαπούλα, την κουκούλα..!

Τις ημέρες που βρέχει, ειδικά καταρρακτωδώς, πραγματικά μου έρχεται να αγριοτσιρίζω το τραγούδι του Αλκίνοου «Δεν μπορώ, ο χειμώνας με πληγώνει!».

Αλλά επειδή για την ώρα «την αυλή μου δεν καίει το χιόνι», άσε που δεν έχω αυλή, θα τραγουδάω σπαρακτικά, μόνο την πρώτη φράση.

Σκοπεύω να την επαναλαμβάνω όσες φορές χρειαστεί, μέχρι να σπλαχνιστεί ο καιρός όσους θα με ακούνε και να πάψει να βρέχει τις ώρες που θέλει ο σκύλος μου να βγει έξω. Χάθηκαν οι υπόλοιπες;

Μη δω κανένα μηνυματάκι, σχολιάκι, τύπου «Σκύλος είναι, δεν παθαίνει τίποτα».

Πρώτον, είναι ο πρίγκιπας μου, δεύτερον είναι φιλάσθενος και το σπουδαιότερο; Μάλλον δεν έχετε μυρίσει βρεγμένο σκύλο!

Στη σκέψη και μόνο, παθαίνω οξυτάτη αναγουλίαση, καθώς οι μόνες ευαισθησίες που διαθέτω είναι τα αυτιά, η μύτη και το στομάχι μου, που δεν αντέχουν και πολλά.

Άλλωστε μαζί με τα σκυλιά, βρέχονται και οι κηδεμόνες τους.

 Όχι χρυσά μου, μην απορείτε. Ναι, έχω ομπρέλα και ο σκύλος αδιάβροχο. Μάλιστα. Με κουκούλα παρακαλώ! Αλλά δεν τη θέλει ο άτιμος. Μάλλον θεωρεί πως του χαλάει την φράντζα. Τι να πω;

Κάθε φορά που βγαίνουμε και ρίχνει καντάρια, αισθάνομαι σα λοκατζής σε άσκηση. Όλο κάμψεις κάνω, να βάλω την κουκούλα στον αντίχριστο, μην πάθουνε τα αυτιά και η ξεροκεφάλα του.

Εν, δυο, κάτω, βάλε κουκούλα!

Επαναλαμβάνουμε ανά τρία δευτερόλεπτα, όση ώρα διαρκέσει η βόλτα.

Παράλληλα, αυτός, προσπαθεί να με εκπαιδεύσει να είμαι καλός μπάτλερ. Να μπορώ να περπατάω, να κοιτάω πού πατάω και φυσικά να κρατάω και την ομπρέλα πάνω του, για τις στιγμές που βγάζει την κουκούλα, τις οποίες δεν μπορείς να μαντέψεις ούτε κι αν είσαι μέντιουμ.

Όποιος μας παρακολουθεί εκείνη την ώρα, νομίζει φυσικά πως τα έχει δει όλα.

Αλλά απατάται, καθώς τα καλά δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα.

Να με δει πρώτα να απογειώνομαι από γλίστρα, να κάνω να αποφύγω λακκούβα με λασπόνερο και τελικά να με ρίχνει μέσα ο μικρός, ενώ αυτός καταφέρνει να μείνει απ’ έξω κοιτάζοντάς με υποτιμητικά, όσο θα τρέχουν να με ψαρέψουν, να με σηκώσουν και να δουν αν μου πνίγηκε κάνας σπόνδυλος και μετά να αποφασίσει.

Σαν βγεις στον πηγαιμό για τη σκυλόβολτα με βροχή, να εύχεσαι να μην είναι βαθύς ο δρόμος!

Γιατί ο νόμος του Μέρφυ λέει πως θα συναντήσεις οπωσδήποτε τον Έλληνα τον οδηγό, τον σωστό, τον πρόστυχο, που θα γκαζώσει εκεί που θα έχουν μαζευτεί τα περισσότερα βρωμόνερα και θα σε καπελώσει κι εσένα και το σκύλο, που μέχρι εκείνη τη στιγμή γινόσουνα ρεζίλι για να προστατέψεις από τη βροχή.

Γυρνώντας στο σπίτι, όπως είμαστε κι οι δυο βρεγμένοι μέχρι τον οισοφάγο, αποφεύγω να κοιτάξω τα μάτια του σκύλου.

Έχει το βλέμμα το ειρωνικό, εκείνο που γελάει χαιρέκακα και λέει «Πάλι καλά που είχαμε και την κουκούλα, αγαπούλα…».

Τίνα Βάμβουρα

eyedoll.gr