Το τελευταίο αντίο στον Ρίκο μας που έφυγε για πάντα....

Tην συγκινητική ιστορία του Ρίκο που στη διάρκεια της δύσκολης και μικρής ζωής του ανταπέδωσε στην οικογένεια που τον υιοθέτησε την στοργή και την αγάπη τους στο έπαρκο μας γράφει η κυρία Πηνελόπη Σταυρίδη.

Για τον Ρίκο μας...

“Το δικό μας σκυλάκι δεν είχε μια τυχερή ζωή. Χάρη στους "ανθρώπους" είχε πυροβοληθεί στο ποδαράκι του, και παρ’ όλες τις προσπάθειες δεν μπόρεσε να γιατρευτεί και δεν μπόρεσε να το χρησιμοποιήσει ξανά. Αν και γνωρίζαμε το πρόβλημά του, η τριμελής οικογένειά μας το υιοθέτησε από τη Φιλοζωική Ηρακλείου αν και ήμασταν προετοιμασμένοι ότι δεν θα ήταν και το πιο εύκολο πράγμα, αλλά δεν το μετανιώσαμε ποτέ. Στην αρχή ήταν δύσκολο να μας εμπιστευτεί. Ήταν άθλος να καταφέρουμε να το κάνουμε να μας πλησιάσει, να φάει, ακόμα και να βγει βόλτα. Σιγά - σιγά όμως με πολλή προσπάθεια και αγάπη το μικρό μας σκυλάκι μεταμορφώθηκε. Λίγο καιρό μετά κατάλαβε ότι υπάρχουν και καλύτερα δίποδα πλάσματα από αυτά που είχε συναντήσει μέχρι τώρα.

Αρχισε να συμμετέχει στα πάντα μέσα στο σπίτι, να μας ακολουθεί παντού, να πηγαίνει βόλτα μέχρι το σχολείο το πρωί για να αφήσουμε την "φιλενάδα" του, να περιμένει στην πόρτα όταν επέστρεφε, να ακούει από μακριά τον ήχο του αυτοκίνητου όταν κάποιος από εμάς επέστρεφε σπίτι και να έχει γίνει μέλος σε όλες μας τις δραστηριότητες, να ξέρει όλες μας τις συνήθειες και να είναι πάντα διακριτικός. Ξοδέψαμε χρόνο και χρήματα για να αποκαταστήσουμε τα δερματικά και άλλα προβλήματα που είχε λόγω της ταλαιπωρίας του και έγινε ένα πανέμορφο σκυλάκι με ένα αστείο περπάτημα στα τρία του πόδια, ή τουλάχιστον έτσι το βλέπαμε όσοι το αγαπούσαμε. Ένα πλάσμα που μας ανταπέδωσε τη στοργή και την αγάπη που πήρε, στο έπακρο. Έμεινε μαζί μας γύρω στον ένα χρόνο. 

Δυστυχώς παρουσίασε σοβαρό πρόβλημα υγείας μη αναστρέψιμο και λόγω της ήδη βεβαρημένης υγείας του δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα ώστε να το γλυτώσουμε από το αναπόφευκτο, όσο κι αν προσπαθήσαμε σε συνεργασία με τον κτηνίατρο μας.

Ο Ρίκο μας κοιμήθηκε στην αγκαλιά της "μαμάς του" όπως ακριβώς και όταν πρωτοήρθε σπίτι μας, στην ίδια αγκαλιά.

Μας έμαθε πως το να υιοθετείς ένα ζωάκι εγκαταλειμμένο και ίσως λίγο μεγαλύτερο ηλικιακά, πολλές φορές είναι ευχάριστη έκπληξη το πόση αγάπη και ευγνωμοσύνη μπορεί να σου επιστρέψει, πόσο προσαρμόσιμα μπορούν να είναι ειδικά αυτά τα άτυχα πλάσματα, και πόσα μαθήματα μπορείς να πάρεις για το θαύμα που κάνει λίγη στοργή και ένα πιάτο φαγητό.

Όταν θα είμαστε έτοιμοι ψυχολογικά θα δοκιμάσουμε ξανά, και θα είμαστε πιο τυχεροί αυτή τη φορά. Όμως ο Ρίκο θα είναι πάντα το πρώτο μας σκυλάκι”...

patris.gr