Ο μαύρος εκδικητής της σκυλαβύσσου!

Σήμερα στη βόλτα με τον Χουάν, επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά πως έχω τον πιο αψυχολόγητο σκύλο.

Συναντήσαμε ένα θηλυκό γιορκσάιρ, το πολύ 2 κιλά. Μας καταγαύγισε, ενώ λύσσαξε να αρπάξει τον Χουάν, να τον πλακώσει.

Ο δικός μου ατάραχος. Ούτε σημασία, ένα γαβ, έτσι για το γαμώτο.

Αλλού ξέρει να κάνει το μάγκα. Πόσες και πόσες φορές κοντέψαμε να γίνουμε βορρά των αδέσποτων μεγαλόσωμων σκύλων της περιοχής, αφού μόνο με τέτοιους ξέρει να τα βάζει. Τους μυρίζεται από μακριά κι αρχίζει να γαυγίζει. Ποιος ξέρει τι τους λέει και μας την πέφτουν πάντοτε με άγριες διαθέσεις!

Θυμάμαι ένα χειμωνιάτικο βράδυ πριν κάποια χρόνια, που θα γινόμασταν, αυτός κεφτές κι εγώ αγριογούρουνο, στα δόντια ενός αδέσποτου λυκόσκυλου. Και να μην υπάρχει άνθρωπος γύρω, ούτε για ζήτω.

Από βόλτα ρουτίνας, εξελίχθηκε εφιάλτης στο δρόμο με τις ουρές.

Άπειρη εγώ τότε -όχι πως αν μας την έπεφτε σήμερα θα κατάφερνα να γίνω Τσακ Νόρις και να απογειωθώ να μη μας πιάσει- μόλις βλέπω το σκύλαρο να έρχεται κατά πάνω μας, βουτάω το μικρό αγκαλιά και τον σηκώνω όσο πιο ψηλά γίνεται.

Μια κουβέντα είναι αυτό όμως.

Πόσο ψηλά είναι το 1.60 με τα χέρια στην ανάταση, όταν ο λυκόσκυλος πηδάει για να φτάσει το μικρό βλαμμένο σκύλο, που δεν έχει αίσθηση του κινδύνου;

Να μαίνεται έξαλλος ο αδέσποτος, να ουρλιάζει από το «ρετιρέ» ο δικός μου ο απίστευτος, να προσπαθώ κι εγώ ενδιάμεσα να κάνω τις διαπραγματεύσεις, ανεπιτυχώς.

Τι του έλεγε ήθελα να ‘ξερα. «Να δεις τι θα σου κάνει η μαμά μου έτσι και με πειράξεις;».

Τι να του κάνω η δόλια;  Να του πω «μη κακό σκυλάκι, δεν είναι σωστό να δαγκώσεις»; 

Ένα μαρτυρικό τέταρτο, που φάνηκε αιώνας.

«Σκάσε πουλάκι μου μπας και φύγει και θα του κάνουμε μήνυση αργότερα!».

Τίποτα η μοχθηρή πορδή, που θέλει να περνιέται και για σκύλος. Να συνεχίζει ακάθεκτος.

Μέχρι που κάποια στιγμή βαρέθηκε, κουράστηκε; Δια μαγείας σταμάτησε να προκαλεί το λυκόσκυλο. Ευτυχώς γιατί τα χέρια μου είχαν μουδιάσει. Να νομίζω πως σηκώνω τόνους, παρόλο που τότε ο μπασμένος, ήταν μόλις τέσσερα κιλά.

Να σκέφτομαι να τον κατεβάσω λίγο πιο κάτω, αλλά ο άλλος δεν έφευγε.

Τι να κάνω κι εγώ; Βάζω τον Χουάν να κάτσει στο κεφάλι μου (έλα, δε θέλω γέλια με το δράμα μιας μάνας!), τον κρατάω με το ένα χέρι και ξεκουράζω το άλλο. Ο «κοντός» μούγκα στη στρούγκα. 

Μάλλον μελαγχόλησε που δεν τον άφηνα κάτω για να κατουρήσει κι άλλα δέντρα, μια και αλλάζει θέματα με ασύγκριτη ευκολία.

Τελικά, βαρέθηκε κι ο λυκόσκυλος. Ή με λυπήθηκε; Δεν ξέρω. Πάντως άρχισε να φεύγει.

Άρχισα κι εγώ να υποχωρώ με τον Χουάν κατακέφαλο ακόμα. Και να κορνάρουν τα αυτοκίνητα και χαχαχού τα γέλια. Τότε βρήκαν να εμφανιστούν οι άθλιοι. Όταν θες έναν άνθρωπο να  βοηθήσει, όλοι άφαντοι. Για να με δουν με το σκύλο καπέλο όμως, παρόντες απ΄το πουθενά!

Και πάνω που νόμιζα πως την έχουμε γλιτώσει, την ξαναβλέπει τρελό μαχήμι ο σκασμένος και ξαναρχίζει τα προκλητικά γρυλίσματα. Του τύπου "νια νια νια νια, δε μ' έφαγες!» Κι έτσι, να σου πάλι το ίδιο σκηνικό.

Όσες προσευχές είχα, τις είπα εκείνη τη νύχτα, μετά των αντιστοίχων ταμάτων βεβαίως, βεβαίως.

Και μάλλον εισακούσθηκα. Ένα μακρινό γαύγισμα μας έσωσε. Κάποιο άλλο τετράποδο τράβηξε την προσοχή του αδέσποτου και μας άφησε οριστικά.

Από τότε, μου 'χει μείνει μια...ανάμνηση.

Και μόνη να είμαι στο δρόμο, έτσι και δω κάνα μεγαλόσωμο αδέσποτο, σηκώνω αυτόματα τα χέρια ψηλά. 

Εκείνο με κοιτάει, σταυροκοπιέται και φεύγει.

Ίσως και να χαίρεται στο βάθος, που γνώρισε από κοντά σκυλί του Παβλόφ με τσάντα.

Τίνα Βάμβουρα

eyedoll.gr