Άμα θέλεις μπάρμπα Λάμπρο, ξαναπέρνα από την Άνδρο!

Το αφεντικό μέσα στο σπίτι, είναι πάντα ο σκύλος ή η γάτα.

Οι δίποδοι ένοικοι κάνουν τους υπηρέτες και οι επισκέπτες αυτού του υπηρετικού προσωπικού, είναι μια υπόθεση που σηκώνει μεγάλη συζήτηση.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα επίσκεψη στην Πενθεσίλεια, τη γάτα που φιλοξενεί στο σπίτι "της" μια φίλη μου.

Την ώρα που άνοιγε την πόρτα η "υπηρέτρια", μου έλεγε παράλληλα "Μην τρομάξεις". Υπέθεσα πως θα είναι με τις πιτζάμες και την τσίμπλα στο μάτι και κάνει πλάκα.

Αλλά με το που μπήκα μέσα κατάλαβα, γιατί βρέθηκα αμέσως κατακέφαλα με την τεραστίων διαστάσεων γάτα!

Είχε πηδήξει από το μπουφέ που υπήρχε δίπλα στην πόρτα, ευτυχώς για να με καλωσορίσει κι όχι για να με τσουρομαδήσει. Ήμουν τυχερή, που με συμπάθησε.

Όσες ώρες ήμουν εκεί, παρέμεινε γαντζωμένη πάνω μου και δεν κατέβαινε με τίποτα. Μέχρι και στο μπάνιο πήγα με τη γάτα στον ώμο και με το φόβο μη μου πέσει στη λεκάνη και τα δει όλα κι εγώ μαζί της.

Για να την κατεβάσω και να φύγω αργότερα, δόθηκε μάχη στην οποία το μπλουζάκι μου κέρδισε κάμποσες τρύπες και νυχιές, που μάλλον δεν φαινόντουσαν και τόσο, γιατί είχα πάνω μου ένα εκατομμύριο τρίχες. 

Επειδή διάλεξα τις τρύπες από τις τρίχες, αποφάσισα να κάνω αποτρίχωση μέσα στο σπίτι, αλλά με το που τέλειωσα, η Πενθεσίλεια ξανασάλταρε πάνω μου και ξανάγινα χάλια.

Οπότε, ξετριχιάστηκα με την κολλητική ταινία στον διάδρομο της πολυκατοικίας, υπό τα κρυφοχαμόγελα κάποιων ενοίκων που με είδαν και μάλλον είχαν ανάλογη εμπειρία από το σπίτι της τρομερής Πενθεσίλειας.

Πάντως και πάλι καλά.

Άλλοι δεν είναι τόσο τυχεροί όσο εγώ, καθώς τρώνε μπουφλίδια από τη μαντάμ, απολαμβάνουν την πατούσα της μέσα στο πιατάκι με τα βουτήματα ή εισπράττουν γρατζουνιά απροειδοποίητη, γιατί δεν τους συμπάθησε.

Και με τους σκύλους βέβαια, τα ίδια και χειρότερα, αν αποφασίσεις να "τους" κάνεις επίσκεψη.

Μια άλλη φίλη, έχει βρεθεί άπειρες φορές σε απόγνωση, καθώς τα δυο μεγαλόσωμα καμάρια της, δε χάνουν ευκαιρία να δείξουν στους πάντες πόσο κακομαθημένα είναι.

Όπου πάει ο καλεσμένος να κάτσει, πάνε και πηδάνε πάνω του.

«Ουπς! συγγνώμη, αλλά κάθεστε στη θέση μας! Και δίπλα να πάτε βέβαια, πάλι δική μας είναι η θέση. Δείτε και τις τρίχες μας αν αμφιβάλλετε, τριφτήκαμε στον καναπέ λίγο πριν έρθετε κι ας γίνει ρεζίλι πάλι η μάνα μας που θα τη λέτε ακαμάτρα και βρωμιάρα, γιατί σας ξέρουμε πως είσαστε με τον καλό λόγο στο στόμα εσείς οι άνθρωποι, τι λέτε, δεν σας ξέρουμε;».

Εκείνο που φρίκαρε απόλυτα τη φίλη μου και την έκανε να ντραπεί βεβαίως, ήταν τη φορά που με συντονισμένες κινήσεις, γράπωσαν τα μεζεδάκια του καλεσμένου από την πιατέλα και τον άφησαν να πει το ουζάκι ξεροσφύρι και μπαϊλντισμένο με τη φάση. Κι ας μην είπε τίποτα.

Τουλάχιστον όμως, δεν έπαθε τα χειρότερα.

Πόσες και πόσες φορές δεν κατούρησαν τα βλαστάρια όλου του κόσμου επισκέπτη ή δεν έκαναν αχαλίνωτο σεξ στο πόδι του, γιατί οι κηδεμόνες τους (οι υπηρέτες του σπιτιού, μην ξεχνιόμαστε) δεν φρόντισαν να τα στειρώσουν;

Ή, πόσες φορές δεν έσπασαν το τύμπανο του επισκέπτη από το γαύγισμα επειδή δεν τον γουστάρουν ή γιατί μυρίστηκαν πως τα φοβάται και του κάνουνε πλακίτσα;

Στο δικό μας το σπίτι, οι καλεσμένοι περνάνε απαραίτητα το τεστ του Χουάν.

Αν δεν τους συμπαθήσει ακαριαία, όσες ώρες και να προσπαθούμε να τον μεταπείσουμε, δε θα αλλάξει γνώμη. Με τις τρίχες στη ράχη ανασηκωμένες, γρυλίζοντας και γαυγίζοντας εναλλάξ, θα περάσει ακούραστα κι «ευχάριστα» η βραδιά.

Αλλά επειδή πιστεύω πως ο σκύλος μου ξέρει πολλά περισσότερα από μένα, ακολουθώ το ένστικτό του.

Για να μη θέλει το συγκεκριμένο άνθρωπο κάτι ξέρει, οπότε κόβω τις προσκλήσεις και γενικότερα τις επαφές μαζί του.

Σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα, καρατσεκαρισμένο.

Αν πάλι, συμπαθήσει τον επισκέπτη, θα θέλει να παίξουνε, να κάνουν αγκαλιές κι αγάπες, χάδια ατελείωτα, θα τον πλακώσει στα γλειψίματα κι εκεί είναι τα δύσκολα, γιατί δε θέλουν όλοι οι άνθρωποι γλωσσόφιλα με σκύλο.

Και εννοείται βέβαια, πως αφού έγιναν «φίλοι», οφείλει ο επισκέπτης να μοιραστεί με τον Χουάν ό,τι κέρασμα περάσει από μπροστά του, γιατί οι φίλοι τα μοιράζονται όλα βρε!

Βάζει την πατούσα στο γόνατο του φίλου, τον κοιτάει με νόημα στα μάτια και του εξηγεί: ή που θα το μοιραστείς μαζί μου ή που θα στο κλέψω. Πάντως, μόνος σου, δε θα το φας…Ήδη έχω αρχίσει τα ξόρκια να σου πέσει η μπουκιά από το στόμα...

Βέβαια, υπάρχουν εγγυημένοι τρόποι να εκπαιδευτεί ο σκύλος τόσο καλά, που να μπορείτε να δεξιωθείτε μέχρι και βασιλιάδες (λέμε τώρα).

Εγώ όμως, προτιμώ το αντίθετο.

Να εκπαιδεύονται οι καλεσμένοι,  ζώντας μια τρελή εμπειρία που θα ‘χουν να θυμούνται, να γελάνε και να διηγούνται.

Έτσι χτίζονται οι σχέσεις μεταξύ ανθρώπων και φυσικά, μεταξύ ανθρώπων και ζώων. 

Τίνα Βάμβουρα

eyedoll.gr