Οι σκατόψυχοι...

Ο γενικός κανόνας λέει πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.

 Όπως γεννήθηκαν, όπως αναθράφηκαν, όπως πορεύτηκαν, έτσι και θα ψοφήσουν.

Πάνω-κάτω το ποιοι είμαστε, σε όλη μας την ζωή το έχουμε δείξει μέχρι τα δεκατέσσερά μας, άντε ως τα δεκαοχτώ, για τους ρομαντικούς οπτιμιστές.

Κάθε φορά που το λέω αυτό, εισπράττω αμέσως την αποδοκιμασία.

Πως τσουβαλιάζω, ισοπεδώνω, μηδενίζω και τα συναφή. Πως ξεκινάω αρνητικά χωρίς αισιοδοξία.

Σαφώς, μπορεί και να έχουν δίκιο. Να είμαι πάντα η μαύρη αντίδραση που φέρνει την καταστροφή.

Ο μαυρόψυχος άνθρωπος, ο κακός, που περιμένει να επιβεβαιωθεί.

Όμως, δυστυχώς πολλοί φροντίζουν να με δικαιώσουν και να επαληθεύσουν πως πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι, ότι δεν ευθύνεται η δική μου έλλειψη εμπιστοσύνης στους ανθρώπους, αλλά η σκληρή πραγματικότητα, πως αναίσθητος γεννιέσαι και αναθρέφεσαι.

Ελάχιστοι έφαγαν τα χαστούκια της ζωής και κατάφεραν να τα ερμηνεύσουν σωστά, να διδαχθούν και να αλλάξουν.

Να καταλάβουν πως είμαστε ένα απόλυτο τίποτα και να ξεκαβαλήσουν από το καλάμι τους.

Πολύ λίγοι συνειδητοποίησαν πως δεν είμαστε ούτε σπουδαίοι, ούτε άφθαρτοι, ούτε αιώνιοι.

Πως η μοίρα, το σύμπαν, η Θεία Δικαιοσύνη ή όπως το λέει κανείς και βολεύεται, υπάρχει και μας «ανταποδίδει» σε αυτή τη ζωή τα καλά και τα κακά που κάνουμε.

Μπορεί κάποιοι να μην το έχουν ζήσει και να μην το πιστεύουν, αλλά μη γελιέστε άδικα.

Κατά βάθος το ξέρετε πως όλα εδώ πληρώνονται.

Πολύ συχνά, οι ενεργοί ζωόφιλοι βρίσκονται μπροστά σε περιπτώσεις όπου κάποιος πέθανε και οι σύζυγοι, τα αδέρφια, τα παιδιά ή τα εγγόνια του, πετάνε στο δρόμο το ζωάκι που είχε συντροφιά μέχρι το τέλος.

Πέφτουν οι κόρακες και μάχονται πάνω από το ζεστό σώμα του συγγενή τους για το ποιος θα πάρει, όχι μόνο σπίτια κι αυτοκίνητα, αλλά μέχρι και το τελευταίο πετσετάκι.

Για τα άψυχα, αυτά που δε χωράνε στον τάφο τους, αυτά που δε θα πάρουνε μαζί τους με τα σάβανα, γίνεται σφαγή.

Για ένα καημένο ζωντανό, για μια ψυχή τετράποδη, η λύση είναι μια: ανοίγουν την πόρτα και ας το πάρει και αυτό ο Χάρος.

Ο Αντίχριστος που θα πάρει την δική τους την ψυχή, θα φταίει ύστερα;

Κανένα δέος πια μπροστά στο θάνατο και την απώλεια; Κανένας σεβασμός στο νεκρό, που υποτίθεται ήταν αγαπημένο πρόσωπο;

Κανένα καμπανάκι δε χτυπάει μέσα τους για να ξυπνήσει την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό;

Τα υπάρχοντα του μεταστάντος τα θέλουν μετά βδελυγμίας, αλλά «ο κόπρος τι με νοιάζει», ακούγεται χαρακτηριστικά από τους και καλά βαρυπενθούντες.

Ποιος είναι ο κόπρος ρε; Ποιος είναι ρε ο κόπρος; Το τετράποδο, το μόνο πλάσμα που θρηνεί με αξιοπρέπεια τον νεκρό, είναι ρε;

Πριν λίγες μέρες έμαθα για την περίπτωση μια κοπέλας που έσωσε ένα αδέσποτο και του χάρισε τρία χρόνια ευτυχίας.

Η μάνα της δυστυχώς, το σκυλάκι δεν το χώνεψε ποτέ.

Στα 38 μόλις, χρόνια της, η κοπέλα άφησε τον μάταιο αυτό σκατόκοσμο και πέρασε στην άλλη διάσταση.

Η μητέρα βρήκε επί τέλους την ευκαιρία να αποδείξει πόσο πολύ αγαπούσε το παιδί της, που έχασε τόσο νέο.

Πέταξε το σκυλί στο δρόμο, ακυρώνοντας την καλή πράξη που είχε κάνει η κόρη της, μη σεβόμενη την επιθυμία της και κάνοντας αυτό που σίγουρα δε θα αναπαύσει την ψυχή της.

Αν η ζωή και ο θάνατος του παιδιού της δεν την ταρακούνησε, δεν τη δίδαξε τίποτα, δεν την άλλαξε, έστω και στο ελάχιστο, θέλετε ακόμα να με πείσετε πως ο σκατόψυχος, ο κολλημένος νους, είμαι εγώ που λέω πως οι άνθρωποι κατά κανόνα δεν αλλάζουν προς το καλύτερο;

Μέχρι τώρα ευχόμουν ο Θεός να μην αξιώνει καμία μάνα να παρίσταται στην κηδεία του παιδιού της.

Μάλλον τώρα πρέπει να το συμπληρώσω κάπως…Τέτοιου είδους μάνες, να μην παρίστανται σε ολόκληρη τη ζωή των παιδιών τους, αφού τα γεννήσουν κι ύστερα.

Τίνα Βάμβουρα

eyedoll.gr