Αφιερωμένο στον Ρόκυ που έφυγε για το Ουράνιο Τόξο

Έφυγες χθες για το Ουράνιο Τόξο, ξημέρωμα Δευτέρας 18 Ιουνίου 2012….
 

Έγραψα αυτό για σένα πάνω σε ένα πρόχειρο χαρτί που μούλιασε από τα δάκρυα που δεν μπορούσα να συγκρατήσω, συναισθήματα σκόρπια, μέσα από την καρδιά μου, με πολύ πόνο, με απέραντη αγάπη…. Να ξερες πόσο μα πόσο μας λείπεις Ροκάκι μας….

«13:28, μπήκα μόλις στο τρένο για Θεσσαλονίκη… Ήρθα Λεπτοκαρυά χθες το πρωί, ήρθα για σένα, να σε δω, να σου φέρω λιχουδιές. Ήξερα, ξέραμε όλοι μας, ότι περνούσες μια δύσκολη φάση, από τα Χριστούγεννα και μετά… ξέραμε ότι κάτι σοβαρό σου συνέβαινε, από 50 κιλά τερατάκι έμεινες μισός, έλιωνες λίγο-λίγο…. Γιατροί, εξετάσεις, θεραπείες, φάρμακα, αγωνία, ελπίδα… Είχαμε ΕΛΠΙΔΑ ότι θα το πολεμήσουμε μαζί όλο αυτό. Καρδιακή ανεπάρκεια μας είπε ο γιατρός. Ο αιματοκρίτης σου πολύ χαμηλός…. Κι εσύ παρά τα παρακάλια μας, δεν ήθελες να τρως… Ποιος εσύ… το γομαράκι μας…. Εδώ και κάποιους μήνες, ο στόχος της ζωής μας ήταν να τρως τα καλύτερα, να πάρεις και πάλι τα πάνω σου….

Έδειξες να ανακάμπτεις, έδειχνες να πηγαίνεις καλύτερα… Ώσπου ξαφνικά πήρες πάλι την κάτω βόλτα…. Γιατρός, και νέα φάρμακα, και φτου κι από την αρχή… Αλλά είμασταν όλοι μας αποφασισμένοι, να σε κάνουμε και πάλι ζωντανό και υγιή, τον γίγαντα της Λεπτοκαρυάς…

Χθες σε είδα, σε αγκάλιασα, σε ζούληξα στην αγκαλιά μου να σε χορτάσω… βγήκες βόλτα, μάλωσες την Αφροδίτη που δάγκωνε την Τέτα, γαύγισες τους εχθρούς και έφαγες… έφαγες όλο σου το φαγητό και μας έστειλες στα ουράνια από χαρά… Και το βράδυ είμασταν μέχρι αργά μαζί, και κάναμε αγκαλίτσες… Είδα κι ένα φωτεινότατο αστέρι να πέφτει στον ουρανό, προς τον Όλυμπο, κι ευχήθηκα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να σου δώσει χρόνο, κι άλλο χρόνο κοντά μας… Σε αφήσαμε έξω στην αυλή, όπως καναμε τις τελευταίες μέρες, μαζί με την Αφροδίτη, για να έχεις δροσιά, να μη ζεσταίνεσαι μέσα… Κι όμως, ξημέρωμα Δευτέρας ξάπλωσες στο γρασίδι και μας άφησες…. Μας άφησες…. Γιατί αγορίνα μου;;; ΓΙΑΤΙ;;; Σε πρόδωσε η καρδούλα σου; Γιατί; Είχες και κάτι άλλο, κάτι που δεν βρήκαν οι γιατροί; Κάτι που σε έτρωγε όλο αυτό το διάστημα; Μας γέμισες θλίψη, μας έκανες κομμάτια, όλους μας… Ο μπαμπάς και η μαμά που δεν κουνήθηκαν ρούπι από πλάι σου εδώ και μήνες, σχεδόν χρόνο, εγώ, η Νικολέτα… παγώσαμε….

Εδώ και τέσσερις ώρες ξεκουράζεσαι απέναντι από το σπίτι μας, δίπλα στο ρέμα, πάνω στη βόλτα που τόσο πολύ αγαπούσες… Ο μπαμπάς είπε θα φυτέψει και ένα δεντράκι εκεί, το δικό σου πευκάκι… Θα είσαι για πάντα μαζί μας, δίπλα μας, στην καρδιά μας.

Ήσουν ο καλύτερος, ο σοφότερος, ο πιο λογικός σκύλος όλου του κόσμου. Ήρθες στη ζωή μας πριν 10 ολόκληρα χρόνια, όταν «χάσαμε» ξαφνικά τη Τζενούλα μας και ψάχναμε αποκούμπι να κρατηθούμε. Ήρθες σε μας, 1,5 έτους ήσουν, τεράστιος σε μέγεθος, δεν σε ήθελε πια το προηγούμενο αφεντικό σου και έψαχνε κάπου να σε δώσει… Μας πήρε πολύ χρόνο να σε κάνουμε να μας εμπιστευτείς, να μας αγαπήσεις… μας γρύλλιζες για καιρό… Τελικά, τελικά τα καταφέραμε, έγινες το Ροκάκι μας, ο σκύλαρός μας.

Ζούσες πραγματικά για τον μπαμπά μου, σε λάτρευε και τον λάτρευες… πόσες φορές δεν αγρίεψες σε όποιον έκανε για πλάκα κάποια χειρονομία φιλικού χτυπήματος στον μπαμπά μου…

Ο Φλοκάκος μου κι εσύ μισιόσασταν, άσπονδοι εχθροί… ολόκληρη διαδικασία κάθε φορά, ποιος θα μπει μέσα, ποιος θα βγει στην αυλή, να μη συναντηθείτε και φαγωθείτε, να μη γίνει κάποιο λάθος… μάθαμε να ζούμε μ’ αυτό…

Τώρα τα πάντα ερήμωσαν, δεν υπάρχει η φυσική παρουσία σου, σε νιώθουμε αλλά δεν σε βλέπουμε… πώς θα ζήσουμε μ’ αυτό;

Η Αφρουλίτα σε λάτρευε, δεν ξέρω αν κατάλαβε τι συνέβη, αλλά θα ρωτήσει που πήγες, πότε θα έρθεις…. Τι θα της πούμε κ αυτής; Ότι έφυγες;;; Γιατί;

Θα μπορούσα ώρες να γράφω για σένα, αλλά το πρόχειρο χαρτί που βρήκα στην τσάντα μου έγινε ήδη μούσκεμα από το δάκρυ… Είμαι στο τρένο, γυρίζω Θεσσαλονίκη, δεν με χωράει ο τόπος πια εδώ… Έμειναν μαζί σου η μαμά που σε φρόντιζε τόσο μα τόσο πολύ, ο μπαμπάς που σε λάτρευε και τον λάτρευες, η κολλητή σου η Αφρουλίτα και η φιλοξενούμενή σου η Τετούλα που σε φοβόταν και λιγουλάκι και πήγαινε γύρω γύρω, να μη σε ενοχλήσει… Γυρίζω πίσω, να κλάψω με την ησυχία μου, πρέπει να το συνειδητοποιήσω, να το αποδεχτώ…

Είμαι σίγουρη ότι την επόμενη φορά που θα έρθω δεν θα κλάψω… Ο χρόνος θα γιατρέψει την τεράστια πληγή στην καρδιά μου, και θα θυμάμαι μόνο τα ωραία… Την αγάπη σου για την μπάλα σου, το πόσο καλός τερματοφύλακας ήσουν, την τεράστια γλωσσάρα σου, το φαγωμένο σου αυτί από έναν σκυλοκαβγά που είχες χρόνια πριν… Το πώς σε φοβόντουσαν όλοι, λόγω μεγέθους, το πόσο μα πόσο λογικός ήσουν…

Θα τα καταφέρω, στο υπόσχομαι… δώσε μου λίγο χρόνο…

Σ’ αγαπώ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, είσαι ο Ροκάκος μας, το Ροκουλίνι μας, η αγορίνα μας, η αγάπη μας η μεγάλη…

Ίσως ήδη να σε προϋπάντησαν στην άκρη του τόξου ο Λέων μας, ο Κάπι, η Τζενούλα, η Νταλίτσα μας και τόσα μα τόσα άλλα ψυχουλίνια… δώστους χαιρετίσματα… Καλή αντάμωση Ροκάκι μας!!!»

Αφιερωμένο στο Ροκάκι μας, Μάρτιος 2001 – 18/6/2012

Iro Antoniadou