«Κυρία μου, τα σκυλιά σας δεν αφήνουν τους γείτονες να κοιμηθούν»

Γράφει η Τζίνα Δαβιλά

'' Προστασία: οπλοκατοχή ή σκύλος; ''


 «Κυρία μου, τα σκυλιά σας δεν αφήνουν τους γείτονες να κοιμηθούν».

«Και σεις πώς το ξέρετε;».

«Έχω έρθει αρκετή ώρα στην γωνία και τα ακούω».

«Και αναρωτιόμουν τι συμβαίνει. Μα αυτός είναι ο ρόλος τους. Να εντοπίζουν και να ειδοποιούν για τους ανεπιθύμητους. Και για αυτά, είστε ανεπιθύμητος. Τώρα εξηγείται, γιατί δεν σταματά ο Άξελ, όταν του φωνάζω. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο τον έχω. Και αν δεν έβλεπα τον φάρο του περιπολικού, δεν θα έβγαινα έξω, όσο δυνατά κι αν βαρούσατε την πόρτα. Ειδάλλως, θα έπρεπε να σας τινάξω τα μυαλά στον αέρα, ανοίγοντας την πόρτα μου»

Διάλογος γύρω στις 3:30 τα ξημερώματα. Κάποιος από το τόξο των γειτόνων  μου (μπορείτε ελεύθερα να το αποκαλέσετε το «τόξο του διαβόλου») κάλεσε την Αστυνομία. Ήρθαν ένας κύριος γύρω στα 45 με την στολή της υπηρεσίας της ΕΛ.ΑΣ. και ένας νεαρός με μαύρο μπλουζάκι και το παντελόνι που συνοδεύεται από το άρβυλο. Κλήθηκαν να μου κάνουν παρατήρηση για τα σκυλιά. Ο άνθρωπος κατάλαβε αμέσως ότι η συζήτηση είχε μπει σε βάση πολιτισμένη και μιλούσε μάλλον με συστολή, όταν έλεγε «κάντε κάτι με τα σκυλιά σας». Εκτελούσε τα δέοντα της υπηρεσίας του. Τον κάλεσα χαριτολογώντας να έρθει το επόμενο βράδυ από τα μεσάνυχτα μέχρι τα ξημερώματα για να διαπιστώσει, αν όντως γαύγιζαν χωρίς λόγο. Έχει παρέλθει το δίμηνο διάστημα της προσαρμογής τους στην νέα τους κατοικία. Έριξε μια λοξή ματιά στην εικόνα που του πρόσφερε αφειδώς και μας προσφέρει με μεγάλη ευκολία η εξ ανατολάς γειτόνισσα: έξω στο μπαλκόνι για να ουρλιάξει. Κρίμα είναι και μικρή κοπέλα. Τι έχει συναντήσει ο άνθρωπος τόσα χρόνια στην υπηρεσία του. Ρώτησε χαμηλόφωνα:

«Δικό σας είναι το σπίτι;»

«Δυστυχώς» του απάντησα με πίκρα.

Έκανε βήματα μπρος πίσω για να φύγει και κάτι τον κρατούσε. Άρπαξα την ευκαιρία.

«Εσείς δεν φοβάστε με τόσα που συμβαίνουν;».

«Όχι», μου απάντησε και το ψέμμα ξεχείλιζε από τα μάτια.

«Πιστεύετε πως είναι καλύτερο να τινάξω τα μυαλά στον αέρα οποιουδήποτε επιχειρήσει να μπει στο σπίτι μου ή να τον αποτρέψω με τα σκυλιά μου, ώστε να μην μπει; » επέμενα.

Βλέμμα ανιχνευτικό...

«Μόνο από την ασφάλεια θα μάθετε αν έχω δικαίωμα οπλοκατοχής»  συνέχισα.

«Κάντε κάτι να μην φωνάζουν» είπε χαμηλόφωνα.

«Δεν απαντάτε...»

Σιωπή...

«Μα αυτός είναι ο ρόλος τους. Προστατεύουν εμένα, τους γείτονες και τον κλέφτη που θα σκεφτεί να μπει στο σπίτι μου» απάντησα χαμογελώντας.

Άνθρωποι που ... πολυπερπατούν την νύχτα, κάνουν λόγο για παράνομα όπλα στο νησί που ο αριθμός τους έχει ξεπεράσει τις 4.000. Εξαιρούνται οι κυνηγοί και οι συνοριοφύλακες. Αναρωτιέμαι, ποιο είναι το ζητούμενο: να αποτρέψω τον κλέφτη έχοντας σκύλο-φύλακα που θα με ειδοποίησει ότι κάτι πάει στραβά, να ρισκάρω την ζωή μου, μιας και είναι θέμα τζόκερ, αν θα σκάσει η μπίλια στο δικό μου σπίτι για την επόμενη εισβολή των κλεφτών ή να προστατεύσω την ζωή μου χρησιμοποιώντας όπλο παράνομα ή νόμιμα. Ο έχων άδεια οπλοκατοχής, εννοείται πως δεν το διατυμπανίζει, γιατί το έχει για τον εαυτό του και όχι για επίδειξη. 

Ο παρανόμως οπλοκάτοχος, το βγάζει, το δείχνει, το καθαρίζει και ρίχνει και καμμιά ντουφεκιά, έτσι για να πουλήσει μούρη. Το ζητούμενο, όμως, παραμένει άλλο: σε μια χώρα που τα πάντα είναι διαλυμένα, ποιος θα προασπίσει την ασφάλεια του πολίτη, όταν η παρουσία της Αστυνομίας εμφανιστεί εκ των υστέρων; Να το θέσω διαφορετικά: αν υπάρχει η επιλογή οπλοχρησίας με το ενδεχόμενο ανθρωποκτονίας και η επιλογή σκυλιών που λειτουργούν προειδοποιητικά για τον ιδιοκτήτη και αποτρεπτικά για τον κλέφτη, εσείς τι θα επιλέξετε;

Υγ: καθώς έφευγαν, δεν θυμάμαι να τους είπα ούτε καλημέρα, ούτε καληνύχτα, ούτε καλή υπηρεσία, ούτε συγγνώμη για την ταλαιπωρία. Το βλέμμα μου έπεσε στον νεαρό: «Λεβέντη μου, μεγάλο σχολείο διάλεξες να διαβείς, έχεις να συναντήσεις ανθρώπους και ανθρωπάκια. Βάστα γερά, γιατί η βλακεία είναι ανίκητη» είπα και μπήκα σπίτι μου.

protagon.gr