Γράφει η Χριστίνα Γραμανδάνη (Ψυχολόγος)
Με μεγάλη οργή αλλά και θλίψη διάβασα και εγώ στο Σαββατιάτικο φύλλο των «Ρ.Ν.» για το νέο περιστατικό φρικτής κακοποίησης σκύλου στο Ρέθυμνο. Πόση άραγε κακία και πόση διαστροφή κρύβονται πίσω από αυτή την πράξη; Και πόσο δίκιο έχει ο Φιλοζωικός Σύλλογος όταν γράφει ότι όποιος το έκανε «σίγουρα μπορεί να βλάψει και άνθρωπο».
Επιστημονικά δεδομένα των τελευταίων 25 ετών στους τομείς της ψυχολογίας, της κοινωνιολογίας και της εγκληματολογίας μιλούν από μόνα τους: Τα άτομα που κακοποιούν ζώα δε σταματούν εκεί. Τα περισσότερα από αυτά προχωρούν και στην κακοποίηση ανθρώπων. Όσοι κακοποιούν ζώα είναι πέντε φορές πιο πιθανό να κακοποιήσουν ανθρώπους και τέσσερις φορές πιο πιθανό να εμπλακούν σε εγκλήματα κατά της ιδιοκτησίας, σε σχέση με άτομα που δεν έχουν ιστορικό κακοποίησης ζώων.
Μελέτες έχουν δείξει ότι οι βίαιοι και επικίνδυνοι εγκληματίες είναι πολύ πιο πιθανό να έχουν κακοποιήσει κάποιο ζώο στην παιδική τους ηλικία σε σχέση με τους λιγότερο επιθετικούς παραβάτες του Νόμου. Πραγματικά, η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε όσους βασανίζουν ζώα και σε εκείνους που θα βιάσουν, θα κακοποιήσουν ένα παιδί, μια γυναίκα ή έναν ηλικιωμένο, ή και θα σκοτώσουν είναι πολύ πιο λεπτή από όσο νομίζουμε.
Οι άνθρωποι κακοποιούν ζώα για τους ίδιους λόγους που κακοποιούν και ανθρώπους. Κάποιοι από αυτούς ίσως σταματήσουν στα ζώα, οι περισσότεροι όμως αποδεδειγμένα συνεχίζουν με ανθρώπους.
Αυτός είναι, άλλωστε, ένας ακόμη σημαντικός λόγος που τα εγκλήματα κατά των ζώων δεν πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε ως «πταίσμα». Οφείλουμε να τα παίρνουμε στα σοβαρά ως ένα ιδιαίτερα σημαντικό προειδοποιητικό σημάδι για μελλοντική, επικίνδυνη παραβατικότητα.
«Έλα μωρέ παιδάκι είναι», κάποιοι από εμάς έχουμε ακούσει, «το παρέσυραν τα άλλα και έβγαλαν τα μάτια από το κουτάβι. Δεν το’ θελε».
Κι όμως, το 1/3 των παιδιών που κακοποιούν ζώα είναι πολύ πιο πιθανό να είναι τα ίδια εκτεθειμένα σε οικογενειακή βία. Πόσο συχνό δεν είναι εξάλλου το φαινόμενο το θύμα να εκκολάπτεται σε θύτη;
Ας δούμε το συσχετισμό ακόμη πιο απλά:
«Η κακοποίηση ενός ζώου προσφέρει στο θύτη τη δυνατότητα να αντλήσει δύναμη/ χαρά/ ικανοποίηση μέσα από το βασανισμό ενός θύματος που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του, κάτι που ο θύτης γνωρίζει πολύ καλά».
Σας θυμίζει κάτι αν αλλάξουμε μερικές λέξεις;
«Ο βιασμός προσφέρει στο θύτη τη δυνατότητα να αντλήσει δύναμη/ χαρά/ ικανοποίηση μέσα από το βασανισμό ενός θύματος που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του, κάτι που ο θύτης γνωρίζει πολύ καλά».
Ή, ας δοκιμάσουμε να αντικαταστήσουμε πάλι μερικές λέξεις, μήπως αυτές μας κινητοποιήσουν περισσότερο:
«Η κακοποίηση ενός παιδιού προσφέρει στο θύτη τη δυνατότητα να αντλήσει δύναμη/ χαρά/ ικανοποίηση μέσα από το βασανισμό ενός θύματος που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του, κάτι που ο θύτης γνωρίζει πολύ καλά».
Το μοτίβο είναι πολύ φανερό για να το αγνοήσουμε…
Όχι πια άλλο «δεν είδα τίποτα, δεν άκουσα τίποτα, δε λέω τίποτα».
Δεν το αντέχει η κοινωνία μας και ο πολιτισμός μας…
Ειναι απλο!Παιρνουμε δικανο με σκαγια αλατιου και μπαμμ στον κωλο του μ*..κα που κακοποιει!Να δεις μετα ναα ο φοβος.
ΑπάντησηΔιαγραφή