Η Θεία Δίκη των αδέσποτων

Γιατί η δικαιοσύνη της ζωής δεν ξεχνά ποτέ!
  
Κάποτε, σε πιο παλιές εποχές, σε κάποια πόλη της Ελλάδος ζούσε ένας «άνθρωπος».

Και είχε καταφέρει να αναρριχηθεί στα αξιώματα της δημοτικής αρχής.

Αυτός λοιπόν ο «άνθρωπος» είχε ένα όνομα στην πόλη που ζούσε.
Το φώναζαν «ο Φονιάς».

Με τον καιρό ξέχασαν το πραγματικό του όνομα και τον φώναζαν με το παρατσούκλι του…..Φονιά.

Ο Φονιάς αυτός λοιπόν, είχε ένα αρρωστημένο σαδιστικό «χόμπι». Του άρεσε να δηλητηριάζει σκύλους και γάτες και να τους βλέπει πως πεθαίνουν.
Κάθε νύχτα…και κανένας δεν τολμούσε να του κάνει τίποτε.

Βλέπετε τότε δεν υπήρχαν Νόμοι προστασίας των ζώων και οι λιγοστοί φιλόζωοι ήταν οι «παράξενοι και γραφικοί» της πόλης.

Πέρασαν χρόνια…τα θύματα πολλά….όπως και η πικρία των λιγοστών ανθρώπων που φρόντιζαν αυτά τα ζώα.

Και κάποια στιγμή ακούστηκε ότι ο Φονιάς αρρώστησε βαριά. Πολύ βαριά. Είχε την χειρότερη μορφή καρκίνου.

Οι συγγενείς του τον πήγαν στους καλύτερους γιατρούς…..αλλά τίποτε.

Πόνοι αφόρητοι και κανένας γιατρός δεν μπορούσε να του δώσει κάποια ηρεμία.

Πέρασε ένα χρόνο, με τους αφόρητους αυτούς πόνους…νύχτα και ημέρα.
Καμία ώρα ηρεμίας.

Στον χρόνο επάνω ζήτησε κάποιον από τους φιλόζωους εκείνης της εποχής.

Ο φιλόζωος πήγε, παρόλο που δεν ήθελε ούτε να δει τον Φονιά.
Όταν πλησίασε κοντά του, ο Φονιάς με δάκρυα στα μάτια, άρχισε να φωνάζει..

«Συγνώμη…..Συγνώμη….δεν ήξερα. Συγχωρήστε με…. Έλεος. »

Ο φιλόζωος έμεινε άφωνος.
Δεν περίμενε ποτέ από τον Φονιά, τον σκληρό αυτόν άνθρωπο, την αίτηση αυτή του ελέους.
Να ζητάει συγνώμη ο Φονιάς;;;

Δεν μπόρεσε να τον συγχωρήσει…..
Αλλά ούτε και οι υπόλοιποι φιλόζωοι που ζήτησε και πήγαν αργότερα, μπόρεσαν.

Ο Φονιάς, από τότε, ζούσε μέσα στους αφόρητους αυτούς πόνους, φωνάζοντας συνέχεια «Έλεος» και «Συγνώμη».

Πέθανε βασανισμένος, ζητώντας συγνώμη ακόμη και την ώρα που ξεψυχούσε, μετά από πέντε χρόνια τιμωρίας της ζωής και της Θείας δίκης.

Υπάρχει η Θεία Δίκη…..υπάρχει η Τιμωρία της Ζωής….
Γιατί όλα εδώ, σε αυτήν την ζωή ανταποδίδονται και πληρώνονται.

Την ιστορία, μας την αφηγήθηκε κλαίγοντας, ένας παππούλης φιλόζωος....πολύ νέος τότε…που έζησε την όλη ιστορία και πόνεσε πολύ για αυτούς τους φίλους που έχασε από την κακία αυτού του ανθρώπου…..και δεν ξέχασε ποτέ.

Σας την αφηγούμαστε περιληπτικά…χωρίς τις τραγικές λεπτομέρειες των μαρτυρίων που έζησαν τα τότε αδέσποτα στα χέρια του Φονιά.

Μόνο για να σας δείξουμε ότι… η Δικαιοσύνη της Ζωής δεν Ξεχνά Ποτέ.

Και ότι τα απλήρωτα εγκλήματα κατά των αδέσποτων….αργά ή γρήγορα θα πληρωθούν σε αυτήν την ζωή.
Γιατί κανένας δεν φεύγει …αν δεν πληρώσει πρώτα τα χρέη ζωής.

Αδέσποτες Κουβέντες