Άστεγοι και αδέσποτοι

Πού να στρέψω το βλέμμα; Τι να πρωτοδώ; 

Την άθλια καθημερινότητά μας; Τα ξεγραμμένα όνειρα;

Σε κάθε γωνιά της πόλης που ζω, αντικρίζω εικόνες θλίψης.
 

Άστεγοι άνθρωποι που κοιμούνται σε παγκάκια, με κουρελιασμένες -βρώμικες κουβέρτες ή ένα σκισμένο παλιό παλτό για σκέπασμα. Άπλυτοι, ρακένδυτοι, με βλέμμα εγκατάλειψης και απόγνωσης.

Σε γνωστή οδό του κέντρου της Αθήνας, καθώς περνούσα μια μέρα με το λεωφορείο, είδα κάτι ξεχωριστό.

Έναν παράλυτο άνθρωπο, που καθόταν σε αναπηρικό καροτσάκι και στην αγκαλιά του κοιμόταν ένα γλυκό, ημίαιμο, μικρόσωμο σκυλάκι.

Την επομένη , ελπίζοντας ότι θα ξαναβρώ τον άστεγο κατέβηκα στην κοντινότερη στάση.

Ήταν εκεί. Το ίδιο και το σκυλάκι.

Πλησίασα δειλά - δειλά και του χαμογέλασα.

Του έδωσα λίγα χρήματα και χάιδεψα το σκυλάκι.

Εκείνο, σήκωσε το κεφαλάκι του και κούνησε την ουρίτσα του χαρωπά.

"Είναι η συντροφιά μου" μου απάντησε ο άστεγος. "Ό,τι μου απέμεινε για να μου θυμίζει ότι είμαι ζωντανός!!! Δεν ζητάει , δεν παραπονιέται, δεν θυμώνει... Κάθεται μαζί μου με τις ώρες εδώ και πάντα στην αγκαλιά μου. Του αρκεί ένα χάδι και λίγα από τα αποφάγια που βρίσκουμε ψάχνωντας στα σκουπίδια".

"Δε σας είναι βάρος; " τον ρώτησα; "Εννοώ.....δεν νιώθετε ότι έχετε την ευθύνη μιας ακόμα ζωής που πρέπει να φροντίσετε , ενώ εσείς βρίσκεστε σ΄αυτή τη δύσκολη κατάσταση;"

"Κορίτσι μου...( μου είπε ) το πλάσμα αυτό είναι ό,τι μου απέμεινε από τη ζωή που έχασα.

Μου δίνει δύναμη για να υπάρχω.

Αυτό που εσύ αποκαλείς "ευθύνη" είναι η απόδειξη ότι μπορώ ακόμα να προσφέρω κάτι σε κάποια ψυχή, ότι είμαι κάπου χρήσιμος, ότι κάποιος με χρειάζεται και ότι δεν είμαι γι΄αυτόν ένας άχρηστος - παράλυτος.

Με αγαπάει και μου το δείχνει χωρίς να τον νοιάζει για την κατάντια μου. Δεν τον πειράζει που κοιμόμαστε τα βράδια σε μία διαλυμένη αποθήκη. Δεν τον νοιάζει που δεν υπάρχει κάθε μέρα φαγητό.

Το μόνο που θέλει είναι να κοιμάται κουλουριασμένος πάνω μου και να του δίνω χάδια όταν μου απλώνει το ποδαράκι του.

Άστεγοι και οι δύο είμαστε και ενώσαμε τις άτυχες ζωές μας.

Και από τότε έχει εκείνος εμένα και εγώ αυτόν.....και από τότε εγώ ΑΠΕΚΤΗΣΑ ΣΚΟΠΟ ΓΙΑ ΝΑ ΖΩ!

Πώς να νιώσω ότι μου είναι "βάρος" η πηγή της ζωής; Γιατί αυτό είναι για μένα αυτό το σκυλάκι: ΠΗΓΗ ΖΩΗΣ!

 

Έφυγα σκεπτική και προβληματισμένη, χωρίς να ρωτήσω περισσότερα, από το φόβο να μην θεωρηθώ αδιάκριτη.

Ποιος ξέρει τι "σταυρό" του έλαχε να κουβαλήσει και κατέληξε στους δρόμους; Ποιος ξέρει πόσο υπέφερε;

Για το σκυλάκι ήξερα....ήταν ένα ακόμα θύμα , όπως τα χιλιάδες αδέσποτα σε τούτη τη χώρα. Μα ήταν τελικά τυχερό, γιατί βρήκε ό,τι ζητούσε: Αγάπη και συντροφιά.

Τα λόγια εκείνου του ανθρώπου με έκαναν να συνειδητοποιήσω πόσο τυχερή είμαι με όλα όσα έχω και πως τελικά είναι μεγάλη αλήθεια αυτό που όλοι ακούμε να λέγεται , μα ίσως να μην το έχουμε συνειδητοποιήσει: Πως ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου.

Επίσης με έκαναν να αισθανθώ ενοχές που τόσο καιρό προσπερνούσα τους άστεγους στο δρόμο σαν να μην τους έβλεπα...σαν να μην υπήρχαν...χωρίς να τους δώσω λίγα από τα χρήματα που ξόδευα 4 φορές την εβδομάδα για να πάω για "καφέ".......που δεν έβαζα ένα μπωλ νερό έξω από την πόρτα μου για τα αδέσποτα και δεν άφηνα έστω λίγο φαγάκι για να "πάρουν λίγο τα πάνω τους" τα κοκκαλιασμένα κορμιά τους.....που γκρίνιαζα στη μητέρα μου όταν το φαγητό δε μου άρεσε, που δεν φορούσα τα ρούχα που θεωρούσα εκτός μόδας, που δεν είχα χρήματα για να αγοράσω το τελευταίο μοντέλο κινητού τηλεφώνου.....

Έχω μήνες να δω αυτόν τον άστεγο.

Ποιος ξέρει; Ίσως τώρα που χειμώνιασε να άλλαξε στέκι...

Αυτό τουλάχιστον θέλω να ελπίζω....Όπως επίσης ελπίζω...πως όταν "φτιάξει" σε λίγους μήνες ο καιρός , θα ξαναδώ και αυτόν και το σκυλάκι του.

Πήρα όμως ένα μάθημα και θέλω να απευθύνω μία έκκληση:

ΜΗΝ προσπερνάτε τον πόνο, αποστρέφοντας το βλέμμα.

ΜΗΝ ΕΞΟΙΚΕΙΩΝΕΣΤΕ με την εικόνα της εξαθλίωσης και της εγκατάλειψης.

ΜΗΝ αδιαφορείτε.

Άστεγοι και αδέσποτοι υπάρχουν παντού, σχεδόν σε κάθε γωνιά.

Προσφέρετε κάτι από αυτό που δεν χρειάζεστε.

Τα παλιά σας ρούχα, τα παλιομοδίτικα παπούτσια σας, την "τριμμένη" κουβέρτα, το φαγητό που σας περίσσεψε, τη συμπόνοια και την αγάπη που βρίσκεται στις καρδιές σας.....για τον άστεγο συνάνθρωπο , για το αδέσποτο τετράποδο , για τις ψυχές που μας χρειάζονται για να ζήσουν.

Η προσφορά και η αλληλεγγύη είναι επιτακτικής ανάγκης στην εποχή μας και μόνο αν είμαστε ενωμένοι θα επιβιώσουμε. 

 

Αδέσποτες Σχέσεις Στοργής-Stray Relations of Affection