Επιτέλους βρήκα την αγάπη και ήταν στα μάτια ενός αδέσποτου ζώου..

Από τη μέρα που γεννήθηκα ψάχνω την αγάπη.

Την έψαξα σε φίλους που αργότερα με ξέχασαν. 

Την έψαξα σε έρωτες , που αργότερα με πρόδωσαν. 

Την έψαξα στα παραμύθια, κι ας ήξερα ότι ήταν ψεύτικη....έστω για λίγο , έστω να ξεχαστώ... αλλά μάταια.

Έφυγα, πήγα σε άλλη γη, σε άλλα μέρη, μα ήμουν ξένος, ποτέ δεν μ΄αφομίωσαν. 

Έψαξα, κουράστηκα, απογοητεύθηκα , νικήθηκα.

Ώσπου μια μέρα την είδα! Την αναγνώρισα!

Ήταν στα μάτια ενός αδέσποτου ζώου. 

Αυτού που μου φίλησε το χέρι όταν του πρόσφερα λίγο από το φαγητό που έτρωγα, εκεί στο πεζοδρόμιο , σε μια ταβέρνα.

Ήταν στο υγρό του βλέμμα όταν μου είπε "ευχαριστώ" για λίγο ξεροκόμματο που του πρόσφερα.

Μα τόσο πολύ, για τόσο λίγο; Τόση συγκίνηση για μία απλή πράξη ανθρωπιάς;

Με κοίταξε σαν να ένιωσε την απορία μου και τότε μου μίλησε με τη θλίψη του βλέμματός του.
 
Και μου τα είπε όλα: Για την αδικία, για τον πόνο, για την αρρώστεια, για τη μοναξιά....

Έμεινε κοντά μου, ξαπλωμένος στα πόδια μου μέχρι που έφυγα, κι ας είχα τελειώσει το φαγητό μου, κι ας ήξερε ότι δεν θα του έδινα κάτι.
 
Έμεινε εκεί για να με ευχαριστήσει, για να νιώσει λίγη ανθρώπινη ζεστασιά.

Στο δρόμο για το σπίτι με ακολούθησε, μα όταν έφτασα στην πόρτα και έβγαλα τα κλειδιά , γύρισα και τον κοίταξα....κοντοστάθηκε, κούνησε την ουρά του, γύρισε το κεφάλι του και έκανε να φύγει....

Ξεκλείδωσα και ανέβηκα. Μπήκα στο άδειο σπίτι που ήταν το καταφύγιο της χαμένης μου νεότητας, της απέλπιδας προσπάθειας να βρω τόσα χρόνια την αγάπη.

Και τότε κατάλαβα...ότι με είχε βρει αυτή και εγώ την άφησα να φύγει.

Βγήκα τρέχοντας έξω, τον αναζήτησα, του φώναξα και ας μην ήξερα το όνομά του....

Τον βρήκα ένα τετράγωνο πιο κάτω, κουλουριασμένο έξω από μία πυλωτή.
 
Τον πλησίασα, σήκωσε το κεφαλάκι του και τα βλέμματά μας συναντήθηκαν και μίλησαν και πάλι.

Και τότε του είπα: Από σένα κατάλαβα την έννοια της αγάπης, της πραγματικής και ανόθευτης. 

Από σένα κατάλαβα ότι η αγάπη ΔΕΝ θέλει μεγάλα λόγια, ΔΕΝ θέλει υποσχέσεις , ΔΕΝ θέλει δώρα και επαίνους.
 
Η αγάπη αρκείται σε ένα χάδι, σε ένα βλέμμα, σε μια γλυκιά λέξη παρηγοριάς....στο άπλωμα του χεριού.

Σηκώθηκε και ήρθε μαζί μου, με συνόδευσε μέχρι το σπίτι, μόνο που τώρα ήξερε ότι δεν θα μείνει απ΄ έξω, ήξερε ότι από τώρα και στο εξής θα γινόταν ο δάσκαλός μου.

Ο δάσκαλος της αγνότητας, της ευαισθησίας, της καρτερίας, της άνευ ανταλλάγματος προσφοράς, της πίστης και της παρηγοριάς.

Επιτέλους βρήκα την αγάπη και ήταν στα μάτια ενός αδέσποτου ζώου!
 

Αδέσποτες Σχέσεις Στοργής