Γράφει ο Ιωακείμ Παπαχρόνης
Ένα αδέσποτο ξεπροβάλλει απ’ τη γωνιά του δρόμου. Δάκρυ της πόλης που κυλάει αργά.
Γύρω του εικόνες κυνηγιούνται και δαγκώνονται.
Αισθήματα μεταλλικά που πνέουνε σκορπούν την αγωνία του στον άνεμο…
Ριγά. Σαν κάτι να θυμάται. Κάτι, σα θέρμη ενός χεριού…
Στέκεται εμπρός μου.
Τα μάτια του μια θάλασσα από αλάτι….
Τυφλό.
Μιλάει με τους χτύπους της φοβισμένης του καρδιάς.
‘’Είμαι η ψυχή που μου ‘δωσαν για να υπάρχω…αυτή που εγκατέλειψαν…
Τώρα ένας τρύπιος ουρανός πέφτει κομμάτια ανάμεσα μας… ψάχνω ένα χάδι σε τούτη τη βροχή .. να σβήσει η δίψα μου σε όλα τα όνειρα….
Γιατί δε νιώθουνε τίποτα τα μάτια σας τα στόχαστρα κυκλώνοντας την αθωότητα των σκιρτημάτων σε όλα μας τα πρωινά ; ‘’
Δεν απαντώ…Πώς να μιλήσω όταν και στη δική μου γκρίζα καρδιά κυλούν υγρά ταρίχευσης ενός διακριτικού θανάτου…
«Δεν ήθελα πολλά… ένα μονάχα αληθινό με ξεδιψούσε μέρες..
Κοίτα με, τώρα.. ένα μικρό κομμάτι τρυφερότητας στην άκρη του πηρουνιού της παγωνιάς… κοίτα πως γλύφει τα χείλη του ο χαμός ‘’
Σιωπώ.
Η πίκρα του, καρφώνεται με βλέφαρα ανοιχτά πάνω στο δρόμο….
Κι ύστερα χάνεται
Σκιά που αναζητάει το σώμα της….
Ένα αδέσποτο στο σάλο…
Κι οι δρόμοι όλοι μια απουσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες. Σχόλια άσχετα με το δημοσιευμένο θέμα θα διαγράφονται.