Τα γεράματα στο σκύλο, όπως γενικά συμβαίνει, δεν έρχονται μόνα. Μία από τις όχι και τόσο σπάνιες παθήσεις, αντιθέτως συχνές σε ορισμένες μικρόσωμες φυλές, είναι το καρδιακό πρόβλημα, το οποίο όμως δύσκολα γίνεται αντιληπτό από τον ιδιοκτήτη, εκτός φυσικά και αν έχει εμπειρία από προηγούμενη περίπτωση. Κατά την εξέταση όμως του ζώου, ο κτηνίατρος ακούει το κοινώς λεγόμενο φύσημα και τότε αρχίζουν οι απαραίτητες εξετάσεις και η φαρμακευτική αγωγή.


Ως ενδοκάρδωση ή ενδοκαρδίωση του σκύλου χαρακτηρίζεται η αλλοίωση των βαλβίδων της καρδιάς, ποικίλης αιτιολογίας.

Συνηθέστερα ως ενδοκάρδωση αναφέρεται η εκφύλιση αυτών και κυρίως της μιτροειδούς βαλβίδας, δηλαδή αυτής που διαχωρίζει την κοιλότητα της αριστερής καρδιακής κοιλίας από αυτήν του αριστερού κόλπου, γι’ αυτό και η πάθηση αυτή λέγεται και ανεπάρκεια της μιτροειδούς ή της αριστερής κολποκοιλιακής βαλβίδας.

Η ενδοκάρδωση συναντιέται πολύ συχνά στις μικρόσωμες φυλές σκύλων, όπως Miniatures Poodles, Yorksire Terries, Chihuahuas και Pomeranians. Μάλιστα, κατά την προληπτική εξέταση, εντοπίζεται σε ποσοστό μεγαλύτερο του 30% αυτών και η συνηθισμένη φράση του εξετάζοντος κτηνιάτρου είναι πως εντόπισε φύσημα κατά την ακρόαση της καρδιάς.

Στα ηλικιωμένα (>10 ετών) ζώα των παραπάνω φυλών φύσημα εντοπίζεται στο 90% των περιπτώσεων. Με ιδιαίτερα μεγάλη συχνότητα, ακόμη και σε σχετικά νεαρά ζώα, συναντάται στους σκύλους της φυλής King Charles Spaniel, που στην ουσία δεν προλαβαίνουν, λόγω της νόσου αυτής, να γεράσουν.

Οι βαλβίδες της καρδιάς είναι λεπτές μεμβράνες και όταν κλείνουν, έχουν σχήμα χελιδονοφωλιάς. Το ελεύθερο χείλος τους συγκρατείται από νηματοειδείς ίνες, τις τενόντειες χορδές. Σε άλλες βαλβίδες οι χελιδονοφωλιές μπορεί να είναι τρεις, ενώ, όπως αναφέρθηκε, στη μιτροειδή, που εδώ μας ενδιαφέρει, είναι δύο.

Έτσι, αν τα ελεύθερα «χείλη» των φωλιών αυτών δεν εφαρμόζουν, τότε χάνουν τη στεγανότητα (ανεπάρκεια), ώστε κατά τη σύσπαση της αριστερής κοιλίας της καρδιάς, κατά την οποία προωθείται το οξυγονωμένο αίμα μόνο στην αορτή και από εκεί διασκορπίζεται σε όλο το σώμα, ποσότητα αίματος ωθείται και προς τον αντίστοιχο αριστερό κόλπο.

Όταν, λοιπόν, η θαυμαστή αυτή αντλία παρουσιάζει τέτοια απώλεια, καταβάλλει περαιτέρω ισχύ, με συνέπεια αφενός υπερτροφία της αριστερής κοιλίας και αφετέρου, λόγω αύξησης της πίεσης στον αριστερό κόλπο, να έχουμε τελικά και διόγκωση-διάταση αυτού.