Σαν να εξακολουθούν να ηχούν ακόμη στα αυτιά μου οι ανακοινώσεις που έκανε τη Δευτέρα ο δήμαρχος Καλαμάτας Παν. Νίκας, αυτοσυστηνόμενος ως φιλόζωος. Ούτε λίγο-ούτε πολύ, ζήτησε από τους Καλαματιανούς να μην ταΐζουν τα αδέσποτα, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η έλλειψη τροφής είναι εκείνη που τα εξαγριώνει και τα καθιστά επιθετικά (διαβάστε ΕΔΩ).
Δεν ξέρω κατά πόσο αληθεύουν ή όχι αυτές οι απόψεις.
Ξέρω, όμως, ότι τελείως τυχαία βρέθηκα το βράδυ της Τρίτης στο σουβλατζίδικο του Τζίμη (χωρίς αυτή η αναφορά μου να αποτελεί διαφήμιση). Εκεί, μετά από κάποιο διάστημα, εμφανίστηκε ένας σκύλος, με κολάρο, σχετικά μεγαλόσωμος και ιδιαίτερα φιλικός με τους ανθρώπους. Χωρίς να είμαι σίγουρος για τη ράτσα του, έμοιαζε να είναι διασταύρωση λαμπραντόρ με κάτι άλλο, αλλά αυτό δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει ο τρόπος που λειτουργούσε. Το τετράποδο είχε σκύψει το κεφάλι και αναζητούσε φαγητό από όσα κομμάτια είχαν τυχόν πέσει στο δάπεδο. Έψαχνε αδιαλείπτως, χωρίς να ενοχλεί κανέναν από τους πελάτες, αλλά και χωρίς να νιώθει απειλητικά από την παρουσία τους.
Μάλιστα, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που προθυμοποιήθηκαν να τον ταΐσουν, αλλά αυτός αρνιόταν πεισματικά να φάει ό,τι του προσέφεραν. Του αρκούσε αυτό που βρισκόταν κάτω.
Δεν πείραξε κανέναν. Στριφογύριζε ανάμεσα στους πελάτες, κερδίζοντας στα σίγουρα την αμέριστη συμπάθειά τους.
Προφανώς, «καλοπερνούσε» γιατί δεν ήταν από τα κοκαλιάρικα τετράποδα. Έδειχνε καλοταϊσμένος.
Ήταν, προφανώς, η μασκότ ή το αγαπημένο τετράποδο της περιοχής.
Θυμήθηκα ξανά όσα είπε ο δήμαρχος και παραξενεύτηκα. Μάλλον δε θα είχε υπόψη του (και λογικό είναι) ότι υπάρχει ο συγκεκριμένος σκύλος, που λειτουργεί διαφορετικά, ίσως καλύτερα κι από πολλούς ανθρώπους. Με συμπεριφορά, αλλά κυρίως… αξιοπρέπεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες. Σχόλια άσχετα με το δημοσιευμένο θέμα θα διαγράφονται.