Ένας σκύλος στο χωριό..

Τρεις μέρες τώρα μετά βίας αλλάζω θέση. Τα πόδια μου πλέον δεν υπάρχουν παρά μόνο για να φαίνομαι αρτιμελής.

Μετακινούμαι τρεκλίζοντας και δεν έχω βάλει γουλιά στο στόμα.

Περισσότερο κουνέλα παρά σκύλα η μάνα μου. Μας έβγαζε φουρνιές. Εγώ παρά τρίχα γλίτωσα το φουντάρισμα με τους υπολοίπους.

- Άστο τούτο, μην το βάζεις στη σακούλα. Θα το κρατήσω να μου φυλάει τις κότες.

Είπε η Μαριγώ και μ' άρπαξε από το σβέρκο.

Όσο ήμουνα πιτσιρικάς αλώνιζα τα χωράφια κι έκανα τις αλητείες μου.

- Μεγάλωσε, θα μας φύγει, δες τον.

Διέταξε ένα πρωί τον γιο της.

Ένα μέτρο σκοινί και δύο αλυσίδα, μια μπετόβεργα στο χώμα και η τροχιά μου ορίστηκε αμετάκλητα.

Το παντός καιρού σπίτι μου, ένα βαρέλι της Texaco.

Το γάβγισμα κάτι έκανε όσο οι αλεπούδες δεν πεινούσαν.

Όταν έπεφτε λόρδα, έκαναν ντου στο κοτέτσι κι έφυγαν φορτωμένες.

Την επόμενη η Μαριγώ μου της έβρεξε. Κάπου έπρεπε να ξεθυμάνει, όπως έλεγε.

Δίωρες άδειες οι αποδράσεις μου. 

Η επιλογή: Σκλάβος χορτάτος και ασφαλής ή αλάνης, πεινασμένος με μπαρούτι στα ρουθούνια.

Δεν ξέρω πόσους έσπειρα και δεν χρειάστηκε να μάθω τι έγιναν.

Κάποιοι δικοί μας την περνούν ζωή και κότα, άκουσα.

Χωρίς ψύλλους, τσιμπούρια, ξεροκόμματα, βλαστήμιες, κλωτσιές, ντουφέκι, φόλες. Με γιατρούς, φάρμακα, κλινικές.

Είναι μήνες τώρα που πάω, απ' το κακό στο χειρότερο με φοβερούς πόνους στην κοιλιά.

Έχω σταματήσει να τρώω, ζαλίζομαι. Τα τσιμπούρια μ' έχουν στεγνώσει και τις νύχτες ακούω την μάνα μου να με φωνάζει.

Τη βλέπω και τώρα να με καλεί.

- Τι θα κάνουμε με τον Δία; Θα τον θάψουμε ή θα τον πετάξουμε στα σκουπίδια;

Νίκος Σαββάκης

από την συλλογή ''Η Δραπέτης''