Αρχαίες ελληνικές φυλές ακύλων (Μερος 4ο)

Γ. Ελληνικός Ιχνηλάτης

Πρόκειται για την μοναδική ελληνική φυλή που έχει αναγνωρισθεί επίσημα από την “Διεθνή Κυνολογική Ομοσπονδία” (F.C.I.), με διεθνή ονομασία : Hellinikos Ichnilatis – Νο 214, ομάδα 6. Γέννημα θρέμμα των ελληνικών εδαφών, είναι πλήρως ταυτισμένο και όχι απλώς προσαρμοσμένο με τις εδαφο-κλιματολογικές συνθήκες της περιοχής του. Για αυτό και θεωρείται ως το καταλληλότερο λαγόσκυλο για τα ελληνικά εδάφη και προπάντων τα βουνά.

Από τις αρχαιότερες φυλές της Ευρώπης, έλκει την καταγωγή του από τους αρχαίους Λακωνικούς Ιχνηλάτες (Λάκαιναι κύνες) της εποχής που ο Ξενοφών έγραψε τον «Κυνηγετικό». Διακρίνονταν κατά τον Αριστοτέλη για τους μακρούς μυκτήρες τους και για την οξεία όσφρησή τους.

Ο αρχαίος αυτός σκύλος έχει απόλυτα τον τύπο του ελαφρού και εύκαμπτου σημερινού λαγωνικού (Canis familiaris grajus), με το μακρύ λιγνό σώμα, το κοντό τρίχωμα, το στενό κεφάλι με το μακρύ και λεπτό ρύγχος και τα λεπτά και επιμήκη σκέλη.

Ο αρχαιολόγος Σπύρος Μαρινάτος περιγράφει το αρχαίο πρότυπο ως εξής : “Η ταχύτης, η επιμονή και η αντοχή των κυνών αυτών ήτο παροιμιώδης. Η λεπτότης της οσφρήσεως ήτο τόσον μεγάλη ώστε το θήραμα παρηκολουθείτο δια μέσου των πυκνότατων λογχμών χωρίς ποτέ να χάνει ο κύων τα ίχνη του. Πλήθος αρχαίων συγγραφέων αφιερούσι λόγους θαυμασμού προς το ζώον τούτο”.

Ζωγραφική αναπαράστασις λακωνικών ιχνηλατών από αποσπασματική τοιχογραφία της Τίρυνθος (Peter Connoly)

Γλυπτό που αναπαριστά Δρόμωνες Γκρεϋχάουντ (Greyhound). Λέγεται από τους ειδικούς ότι το όνομά τους προέρχεται από την λέξη Greek (Ελληνικός). Η φυλή αυτή έχει πιστή ομοιότητα με κύνες που απεικονίζονται σε αρχαία ελληνικά αγγεία και γλυπτά

Φτάνοντας στην Γαλλία με τον αποικισμό, άφησε επιγόνους στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Στην Κελτική, την Ιβηρική, την προβαυαρική Γερμανία και σε ολόκληρη την Χερσόνησο του Αίμου. Υπέστη μεγάλες απώλειες κατά την περίοδο της Τουρανομογγολικής Κατοχής, αλλά παρέμεινα βασικά αμιγής ως κυρίαρχος – αρχέγονος τύπος… Ο Ελληνικός Ιχνηλάτης είναι εργατικός, πεισματάρικος, ανεξάρτητος σκληροτράχηλος, εύστροφος και γενναίος χαρακτήρας, με στοιχεία πρωτόγονου αγροτικού σκύλου και αγαπά ιδιαίτερα τους οικείους του. Το δε χρώμα του είναι μαύρο – πυρόξανθο. Για την προστασία του έχει ιδρυθεί ο “Όμιλος Φίλων Ελληνικού Ιχνηλάτη” που εδρεύει στο Ηράκλειον της Αττικής, όπου και αναπαράγεται.

Λακωνικός κύνας με περιλαίμιο σε ελληνικό ερυθρόμορφο αγγείο του 5ου αι. π.Χ. Βερολίνο, Αρχαιολογικό Μουσείο

Ελληνικός Ιχνηλάτης σε έκθεση του Κυνολογικού Ομίλου Ελλάδος. Ο σύγχρονος “Λαγωνικός” οφείλει το όνομά του σε παραφθορά του αρχαίου “Λακωνικός”

Άλλη μία νέα “φουρνιά” των Ελληνικών Ιχνηλατών έτοιμη..!

 Δ. Ελληνικόν Κατοικίδιον (Αλωπεκίδα)


Σε μικρούς αριθμούς επιβιώνει ένας μικρόσωμος σκύλος σε αρκετά μέρη της Ελλάδος. Ίσως λόγω του μικρού μεγέθους του που δεν ενεθάρρυνε την επιμειξία του, να έμεινε καθαρόαιμος σε κάποιον βαθμό. Είναι κοντοπόδαρος, με μυτερή “αλεπουδίσια” μουσούδα.


Ο μύθος θέλει τον Κάστορα (τον ένα από τους δύο Διόσκουρους) να διασταύρωσε λακωνικούς κύνες με αλεπού, δημιουργώντας έτσι τις αλωπεκίδες, αν και ο Ξενοφώντας θεωρεί ότι ο τύπος αυτός (κυναλώπηξ) ανταποκρίνεται σε νοθογενείς ποικιλίες…


Ζωντανός μύθος, χαρακτηρίζεται από ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, φιλικό χαρακτήρα και μεγάλες δυνατότητες εκπαιδεύσεως. Κατά την αρχαιότητα ήταν καλός σύντροφος και άριστος ποντικοκυνηγός..!


Ε. Λαγωνικό της Ρόδου


Σε κατάλογο διεθνούς κυνολογικής έκθεσης της Ιταλίας το 1965, υπήρχε η καταχώριση “Lagonikos tis Rodou”. Πρόκειται για μια ακόμη φυλή ελληνικών σκύλων που εξακολουθεί να επιβιώνει στο νησί…


Διάσημοι κύνες της αρχαιότητος :
Αίθων του Ακταίωνος (ο οποίος είχε 50 σκύλους).
Αιών του Ακταίωνος.
Άλκη του Ακταίωνος.
Αμάρινθος του Ακταίωνος.
Άργος 1) του Οδυσσέως, 2) του Ακταίωνος.
Αργώ του Ακταίωνος.
Αρκάς του Ακταίωνος.
Άρκενα του Ακταίωνος.
Αύρα της ηρωΐδος Αταλάντης.
Βαλίος του Ακταίωνος.
Βαρής του Ακταίωνος.
Γαργήττιος του Γηρυόνη (αδελφός του ηπειρωτικού Κέρβερου).
Κέρβερος ο φύλακας του Άδη.
Λάκαινα (την αναφέρει ο Σοφοκλής).
Λάμπων του Μήδα.
Λυγκεύς του Ακταίωνος.
Μαίρα (= λαμπρή, λαμπερή) του βασιλέως Ικάριου Β’.
Όρθρος του Γηρυόνη.
Σπάρτος του Ακταίωνος.
Ακόμη «ένδοξοι κύνες», όπως τους αποκαλεί ο Πολυδεύκης, ήταν αυτοί του βασιλιά Πύρρου.

Μία γλυκύτατη ελληνική “αλεπουδίτσα”..!

Ερυθρόμορφος αρύβαλλος πρωτότυπου σχήματος, συγκερασμού αρύβαλλου (λόγω του στομίου και της λαβής) και αλαβάστρου “τύπου Κολόμβου” (από το σχήμα του κυρίου σώματος).

Στην κύρια πλευρά απεικονίζεται σκηνή παλαίστρας με δύο έφηβους που αθλούνται στο αγώνισμα της πάλης. Σε μία εξίσου πρωτότυπη στάση απεικονίζεται “μελιταίον κυνάριον”, μικρόσωμο μαλτέζικο σκυλί. Το κεφάλι του είναι υψωμένο και συνεστραμμένο, ώστε να φαίνεται ο λαιμός και το ρύγχος του. Το πίσω πόδι του είναι ανασηκωμένο σε μία στάση που σαφώς δηλώνει ότι ξύνει το σώμα του..! Προέρχεται από τις ανασκαφές σε κιβωτιόσχημο τάφο (1099) εφήβου στο νεκροταφείο του Κεραμεικού. Πρώιμος 5ος αι. π.Χ.

fourakis-kea.com