Το σύνδρομο του έγκλειστου

Τέσσερα και παραπάνω χρόνια, από τότε που ήταν κουτάβι, έγκλειστος στο κυνοκομείο, νομίζει ότι αυτό είναι το σπίτι του και τρέμει προσπαθώντας να κρυφτεί όταν βγαίνει από το κελί του.

Με χαρακτήρα ήπιο, καθόλου επιθετικός, καρτερικός κατά την περιποίηση των τραυμάτων του, αναρωτιέμαι πως δεν δόθηκε για υιοθεσία. Η μόνη απάντηση που μπορώ να βρω είναι ότι τον ξέχασαν.

Χωρίς αρχεία και φωτογραφίες, κανείς δεν ξέρει ακριβώς πότε μπήκε, πότε χτύπησε για πρώτη φορά το πόδι του, πως το χτύπησε, και όντας ήσυχος, ζώντας αδιαμαρτύρητα μέρα με την ημέρα, ξεχάστηκε στο τελευταίο κελί της πρώτης πτέρυγας.

Ο ένας από τους φύλακες δηλώνει πως το πόδι του είναι σε αυτή την κατάσταση (ανοίγει και κλείνει περιοδικά) τα τελευταία χρόνια.

Διάγνωση: περιοστίτιδα και ιστόλυση.

Η θεραπεία απλή: Αντιβίωση.

Πλέον όμως θα πάρει πάρα πολύ χρόνο να θεραπευθεί και σίγουρα αυτό δεν γίνεται μέσα στο περιβάλλον του κυνοκομείου.

Ο κούκλος θα φιλοξενηθεί για νοσηλεία στον συνεργαζόμενο με τον Δήμο κτηνίατρο προκειμένου να αναρρώσει. Παράλληλα θα αναζητούμε προσωρινή στέγη προκειμένου να κοινωνικοποιηθεί με ανθρώπους και ζώα.

 

adespotakaterinis.blogspot