Φιλοζωΐα ώρα μηδέν - Μια πραγματική ιστορία...

 

Φιλοζωΐα ὥρα μηδέν

 

"Τόν καινούργιο μου φίλο τόν Ντίτερ τόν γνώρισα σ' ἕνα νησί τοῦ Αἰγαίου, πρίν ἀπό καμιά δεκαριά μέρες. Ὅπως πολλοί ξένοι πού ξέμειναν στήν Ἑλλάδα, ἦρθε ἐδῶ "προσωρινά" τήν ἐποχή τοῦ "sex, drugs & rock 'n' roll" καί ἀφοῦ τά χόρτασε καί τά τρία, σκέφτηκε ὅτι ἴσως ἦταν καλή ἰδέα νά ζήσει σέ μιά χώρα ὅπου οἱ ἄνθρωποι συμπεριφέρονται λιγότερο πειθαρχημένα ἀπό τή γενέτειρά του, τή Γερμανία.

Στό νησί βρέθηκε τή δεκαετία τοῦ '90. Ψάχνοντας γιά ἕνα σπιτάκι μακριά ἀπό τίς πολυσύχναστες παραλίες καί τίς ὀρδές τῶν τουριστῶν, ἀνακάλυψε μιά οἰκογένεια πού νοίκιαζε δωμάτια κι ἔκλεισε ἕνα ἀπό αὐτά.

Ξέχασα νά σᾶς πῶ τό πιό σημαντικό: Ὁ φίλος μου ὁ Ντίτερ εἶναι φιλόζωος. Καί ἡ ἀγαπημένη του ράτσα εἶναι τά γερμανικά λυκόσκυλα. Ἡ οἰκογένεια πού νοίκιαζε τό σπίτι εἶχε ἕνα τέτοιο σκυλί. Καί, ὅπως συμβαίνει συχνά στήν Ἑλλάδα, τό εἶχε δεμένο μόνιμα στήν αὐλή μέ μιά ἁλυσσίδα ἕνα μέτρο, μέσα σέ ἕναν παλιό θερμοσίφωνα, χειμώνα-καλοκαίρι.

Ὁ Ντίτερ ἔκανε μιά συμφωνία μαζί τους: "Θά πιάσω τό σπίτι, ἀλλά θά ἀναλάβω καί τό σκυλί", τούς εἶπε. Ἄλλο πού δέν ἤθελαν. Ὁ Ντίτερ καί ὁ σκύλος ἔγιναν ἀχώριστοι. Τό ζῶο ἀναγνωρίζοντας στόν Γερμανό τόν οὐρανόπεμπτο σωτήρα του, ἔγινε ἀπό τίς πρῶτες μέρες κιόλας ἡ σκιά του. "Τό σκυλί αὐτό ἦταν τόσο ἀφοσιωμένο, ὥστε δέν χρειάστηκε νά τοῦ μάθω τίποτα. Ὅ,τι τοῦ ζητοῦσα τό ἔκανε μέ τήν πρώτη, τρέμοντας μήπως τό ἐγκαταλείψω κι ἐγώ καί ἐπιστρέψει στό θερμοσίφωνα..."

Πέρασαν ἔτσι τρία χρόνια. Καί κάποτε ὁ φίλος μου ἀποφάσισε νά φύγει. Μή ἔχοντας μάθει ἀκόμα τόν Ἕλληνα, ἴσως ὑπολόγιζε ὅτι θά μποροῦσε νά πάρει τό σκυλί μαζί του, χωρίς καν νά διαπραγματευτεῖ. Ἔτσι κι ἀλλιῶς δικό του ἦταν πιά. Ὅμως οἱ οἰκοδεσπότες - καί ἐπί τρία ὁλόκληρα χρόνια "φίλοι του" - ἦταν ἀνένδοτοι. Τούς πρότεινε νά τό ἀγοράσει. Νά τό ἀνταλλάξει μέ ἕνα φουσκωτό πού εἶχε φέρει μαζί του καί πού θά μποροῦσαν νἀ ἀξιοποιήσουν (σίγουρα πολύ εὐκολότερα ἀπό ἕνα σκυλί μέσα σ' ἕνα θερμοσίφωνα). Τίποτα. Τό σκυλί θά ἔμενε στό σπίτι. Τό "σπίτι του".

Με βαρειά καρδιά ὁ Ντίτερ ἔφυγε, ἀφοῦ τούς ὅρκισε νά τόν εἰδοποιήσουν ἄν γιά ὁποιοδήποτε λόγο ἀλλάξουν γνώμη.

Μερικές ἑβδομάδες μετά, τό σκυλί ἔφυγε ἀπό τό σπίτι. Μέσα σέ μιά σκουπιδοσακούλα. Οἱ ἰδιοκτῆτες του τό θανάτωσαν γιατί "τούς ἔτρωγε τά πουλερικά", ὅπως τοῦ δικαιολογήθηκαν ἀργότερα. Δέν τούς πέρασε καν ἀπό τό μυαλό νά τόν φωνάξουν καί νά τοῦ τό παραδώσουν. Ἤ ἔστω, νά τοῦ τό πουλήσουν. Τό δίλημμα νά ἀποδεχτοῦν τό λάθος τους ἤ νά ρίξουν μιά μπαταριά σέ ἕνα ζῶο πού μπλεκόταν στά πόδια τους δέν τέθηκε καν. Καί τό μοναδικό τους κόστος δέν ξεπέρασε την τιμή ἑνός φυσιγγιοῦ. Ἡ μοναδική τιμή πού τούς εἶχε ἀπομείνει...

Αὐτή εἶναι μιά πραγματική ἱστορία. Δέν συνέβη τή δεκαετία τοῦ '50, οὔτε ἔχει νά κάνει μέ ἀνθρώπους ἄξεστους καί ἀγράμματους. Πρωταγωνιστές της εἶναι ἐπαγγελματίες πού καλωσορίζουν κάθε καλοκαίρι τόν τουρίστα καί τοῦ τάζουν "Greek Hospitality" καί φιλότιμο.

Αὐτοί και ἕνας Γερμανός, πρώην χίπις, πού νόμισε ὅτι θά ἀγγίξει τήν ψυχή μας, ἐπειδή δέν κατάλαβε ὅτι τήν ἔχουμε πουλήσει ἐδῶ καί καιρό..."

Δημοσιεύτηκε στο "Κ" Καθημερινῆς, γραμμένο ἀπό τόν Γιῶργο Φραντζεσκάκη.

adespotakaterinis.blogspot.com