Ιστορία: Για ένα λουρί των 2€ χάθηκε μια ζωή..

Όταν μας συμβαίνει κάτι κακό, όλοι αναρωτιόμαστε «γιατί σε μένα;». Όταν συμβαίνει γύρω μας ένα κακό ή ακόμη χειρότερα, ακριβώς μπροστά στα έντρομα μάτια μας, το ερώτημα δεν αλλάζει. Δεν το θέλουμε το κακό, ούτε να μας συμβαίνει, ούτε να το βλέπουμε να συμβαίνει.

Σήμερα έγινα αυτόπτης μάρτυρας ενός σοκαριστικού θεάματος, το οποίο δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου, με κανέναν τρόπο. Το ρητό λέει ότι το καλό πράγμα αργεί να γίνει. Αυτό που θα έπρεπε καλύτερα να λέει είναι ότι το κακό πράγμα γίνεται μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Ξεγελάει το μυαλό, ξεγελάει τις συνήθειες, ξεγελάει την καθημερινότητα, ξεγελάει και την πιο συνηθισμένη ρουτίνα.

«Ένα κανισάκι», «μα γιατί δεν έχει λουρί..», «που πά--» ουρλιαχτό.

Ίσως αν είχα φτάσει νωρίτερα μπροστά από το κανισάκι, να σταματούσα για να το χαϊδέψω και να μην έφευγε. Ίσως αν είχα φωνάξει νωρίτερα «που πάει;» να το προλάβαινε η ιδιοκτήτριά του. Ίσως αν έτρεχε λιγότερο το ταξί.

Μα ο χρόνος από την ώρα που το είδα μέχρι την ώρα που ακούστηκε αυτός ο καταραμένος γδούπος..ήταν πραγματικά κλάσματα δευτερολέπτου. Το σκυλάκι ήταν ακίνητο δίπλα στην ιδιοκτήτριά του. Αυτή συζητούσε με τον υπάλληλο ενός , ευρισκόμενου πάνω σε μεγάλο δρόμο, καταστήματος.

Έκανε να κινηθεί και το εξέλαβε ο σκύλος ως κίνηση για να ξεκινήσουν; Είδε κάτι στην απέναντι πλευρά; ΔΕΝ ΞΕΡΩ! Στη στιγμή επάνω, ο σκύλος εξόρμησε προς το δρόμο τρέχοντας χαρούμενος! Και όλα τελείωσαν εκεί..

Όλα τα «ίσως» του κόσμου περνάνε από το μυαλό μου σαν εφιάλτες και η σκηνή ξεπετάγεται συνεχώς μπροστά μου. Μα όση διαφορά κι αν έκαναν όλα τα άλλα «ίσως» μαζί, πάλι δεν θα έφτανε για να αλλάξει το αποτέλεσμα αν απλά ο σκύλος φορούσε λουρί, ένα απλό λουρί…το ταξί θα περνούσε τρέχοντας, εγώ θα σταματούσα να χαϊδέψω το σκυλί και η ιδιοκτήτρια θα πήγαινε σπίτι με τη Ζιζή της, που τόσο γοερά φώναζε το όνομά της, κρατώντας την μισοπεθαμένη στην αγκαλιά της.

Πρέπει να βρω έναν λόγο στο βασανιστικό ερώτημα για να ξεγελάσω το μυαλό μου. Πρέπει να πιστέψω ότι ήμουν σήμερα εκεί, στη χειρότερη οπτική γωνία, στη χειρότερη τελευταία στιγμή, για να σας πω κάτι που μέχρι σήμερα δεν το έχω ξαναπεί ποτέ, παρότι πολλά μέλη-παθόντες μας το λένε ανά διαστήματα για να μην υπάρξουν και άλλοι παθόντες:

ΤΑ ΖΩΑΚΙΑ (όπως και τα παιδάκια άλλωστε) ΕΙΝΑΙ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΑ. Για όνομα του Θεού.. ΜΗΝ τα κυκλοφορείτε στην πόλη χωρίς λουρί.. 

facebook