Προσοχή, ο σκύλος ξαπλώνει!

Πόσοι από εσάς δεν έχετε μπει στον πειρασμό κάποια φορά να κοιμηθείτε με το σκυλοπαιδάκι σας;

Μη λέτε ψέματα και πέσει φωτιά να σας κάψει. Όλοι βέβαια!

Αφού δεν μπορείτε να αντισταθείτε στην τριχωτή ουρίτσα, τη μουσουδίτσα, στα ματάκια τα πλάνα, στα ναζάκια και στα παρακάλια του!

Μέσα σας χτυπάνε όλες οι καμπάνες της Νοτρ Νταμ και ο Κουασιμόδος φωνάζει «Don’t do it!», αλλά εσείς εκεί.

Ξέρετε πως είναι κακή ιδέα, αλλά θα το κάνετε παρόλα αυτά.

Αντιστέκεστε για κάμποσο, αλλά όταν πια η νύστα έχει χτυπήσει κόκκινο, η πετ-μουρμούρα έχει πιάσει φεγγάρι και ο γείτονας σας έχει πάρει δυο τηλέφωνα πως δεν την παλεύει άλλο που ο σκύλος αλυχτάει μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα, λυγίζετε.

Αντί να καταφύγετε στις σωτήριες συμβουλές των εκπαιδευτών, θα σηκώσετε τα σκεπάσματα και δε θα χρειαστεί να δώσετε το σύνθημα. Ο σκύλος θα έχει ήδη χωθεί από κάτω!

Εκείνη τη στιγμή σκέφτεστε πως τα καταφέρατε. Πως θα κοιμηθείτε επιτέλους.

Αλλά όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, τα βλέπει ο σκύλος και γελά.

Χαμένοι από χέρι πάλι κι ο σκύλος νικητής.

Γιατί; Να σας πω.

Πόσα δευτερόλεπτα θα περάσουν από τη στιγμή που θα ανέβει στο κρεβάτι μέχρι τη στιγμή που θα αρχίσει να σπρώχνει γιατί δε βολεύεται;

Στην αρχή θα το φέρει απέξω-απέξω. Θα κάνει βόλτες γύρω από τον εαυτό του να καθίσει, όπως κάνουν και στη φύση. Στην πέμπτη σβούρα, θα σας έχει πιάσει ο ίλιγγος. Μη μετράτε με κλειστά μάτια!

«Παλουκώσου παιδάκι μου, δεν έχει χόρτα για να τα ισιώσεις εδώ. Κρεβάτι είναι, δεν είναι χωράφι».

Και μετά, διακριτικά πάντα, θα σπρώχνει μια με το κεφάλι, μια με τη ράχη, μια με την πατούσα.

Και θα καταλήξετε σαν κι εμένα, που μη έχοντας κουράγιο να ξανατσακωθώ για την υφαλοκρηπίδα, το μαξιλάρι με το κεφάλι μου κατέληξε να αναπαύεται στο κομοδίνο και ο κορμός να ακουμπά λιγάκι σε μια ακρούλα. Σε όλο το υπόλοιπο –διπλό- κρεβάτι, ο τιτανοτεράστιος των 6 κιλών...

Απολάμβανε τη νίκη του, ώσπου πάνω στο γλυκό το όνειρο, ήρθα από κάτω κι ακόμα στην πολυκατοικία νομίζουνε πως χτύπησε ο Εγκέλαδος κι αυτοί οι αλήτες στα κανάλια δεν το δείχνουν, μην πανικοβληθεί ο κόσμος με το 7,5 Ρίχτερ στην ξηρά, γιατί ελαφριά, δεν με λες...

Μετά, θα αρχίσουν οι περιπολίες.

Κάθε τρεις και λίγο κάτι θα ακούει, θα νομίζει, θα κατεβαίνει, θα τρέχει για να δει.

Θα ξυπνάτε κι εσείς με τα τινάγματα και το ποδοβολητό.

«Τι;; Κλέφτης;;».

«Όχι. πήγα να τσεκάρω αν τα παιχνίδια μου είναι στη θέση τους. Όλα οκ. Έλα, σήκωσε το πάπλωμα να μπω. Κάνε πιο κει! Λίγο έλειψα και ξαναπλώθηκες!»

Αμ, οι εφιάλτες; Όλους στο δικό σας κρεβάτι θα τους δει. Και θα τρέχει μέσα στον ύπνο του σαν να τον κυνηγάνε οι πάντες στον πλανήτη. Κάποια στιγμή θα πεταχτεί όρθιος να γαβγίσει μάλιστα.

«Τι;; Κλέφτης;;».

«Όχι! Μου φάγαν το μπιφτέκι μου!».

Να θες να ξεραθείς κι ο σκύλος να σε τρέχει, λες και κάνεις προπόνηση για μαραθώνιο αγρυπνίας.

Την τελευταία νύχτα που επέτρεψα εισβολή στο κρεβάτι μου, κατάφερα τελικά να πέσω σε λήθαργο.

Ξαφνικά μέσα στον ύπνο μου, ένιωσα ένα απίστευτο βάρος στο κεφάλι. Και μια ζέστη φρικτή. 

Σκέφτηκα πως σήκωσα πυρετό, γι’ αυτό πονάω και μάλλον ψήνομαι.

 Άνοιξα τα μάτια και τρελάθηκα. Μια ουρά είχε φυτρώσει στο μέτωπό μου. Ο σκύλος κοιμόταν πάνω στο κεφάλι μου!

«Ρε τεντιμπόη! Τι κάνεις εκεί;»

«Δεν φταίω εγώ που το κεφάλι σου είναι πάνω στο μαξιλάρι μου. Άντε, με ζάλισες όλη νύχτα. Δώσε το μαξιλάρι μου και κοιμήσου επιτέλους. Σε λίγο ξημερώνει!».

Τίνα Βάμβουρα

eyedoll.gr