'' Έχασα την ακοή μου αλλά η επαφή με τα ζώα με έβγαλε από το περιθώριο''

Ο Παύλος Κωνσταντινίδης στα 17 του χρόνια έχασε οριστικά την ακοή του. Μέσα από την επαφή με τα ζώα, κατόρθωσε να βρει και πάλι τον εαυτό του και να γεμίσει με θετικά συναισθήματα τη ζώη του.

<< Σε ηλικία 4-5 ετών, άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα προβλήματα ακοής. Με το πέρασμα των χρόνων, το πρόβλημα όλο και χειροτέρευε, και σε ηλικία 17 ετών έχασα οριστικά την ακοή μου. Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να προσαρμοστώ. Αν είχα γεννηθεί κωφός, θα μου ήταν πιο εύκολο να δεχθώ κάποια πράγματα. Το να είμαι καταδικασμένος να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου μέσα στην απόλυτη σιωπή, εκείνη την περίοδο μου ήταν απολύτως αφόρητο να το διαχειριστώ. Για δυο χρόνια, κλείστηκα εντελώς στον εαυτό μου και σχεδόν δεν είχα καθόλου προσωπική ζωή, όπως είχαν οι υπόλοιποι συνομήλικοί μου.

Απέφευγα να βγαίνω έξω και απομάκρυνα από κοντά μου όσους φίλους είχα. Ένιωθα θυμό και μεγάλη θλίψη. Μοναδική μου συντροφιά και ανακούφιση εκείνες τις δύσκολες και μοναχικές ημέρες ήταν οι δύο σκύλοι της οικογένειάς μου, τους οποίους  είχαν υιοθετήσει οι γονείς μου από πολύ μικρούς.

Χωρίς να το αντιληφθώ, αργά αλλά σταθερά, η καθημερινή επαφή και συντροφιά με αυτά τα δύο υπέροχα ζώα άρχισε να μου δημιουργεί ένα αίσθημα ανακούφισης και ηρεμίας. Με βοήθησαν να αρχίσω και πάλι να χαμογελώ και να βγω σιγά σιγά από τη δυσάρεστη απομόνωση που είχα επιβάλει στον εαυτό μου τα τελευταία δύο χρόνια. Άρχισα να βγαίνω και πάλι με τους φίλους μου και έκανα πράξη την επιθυμία μου να σπουδάσω μεταφραστής, ένα επάγγελμα το οποίο ασκώ μέχρι σήμερα.

Έχοντας αντιληφθεί, μέσα και από τη συζήτηση με ψυχολόγους, την ευεργετική επίδραση που είχε στη ζωή μου η επαφή με τα ζώα, αποφάσισα να ασχοληθώ πιο ενεργά με τους τετράποδους φίλους μου, να κάνω ό,τι μπορώ για να τους βοηθήσω και να τους προστατεύσω. Σύντομα, ο κήπος του σπιτιού μου απέκτησε και άλλους τετράποδους...συγκάτοικους, οι οποίοι σήμερα έχουν φτάσει αισιώς τους 6 σκύλους και 10 γάτες. Αν είχα περισσότερο χώρο, σίγουρα θα είχα υιοθετήσει πολλά περισσότερα ζώα. Στον ελεύθερο χρόνο μου στηρίζω και βοηθώ εθελοντικά φιλοζωικές ομάδες, διότι ακόμα κι ένα ζώο να σωθεί, είναι πολύ σπουδαία υπόθεση. 

Το πιο σημαντικό απ' όλα όμως, είναι ότι η επαφή με τα ζώα με έκανε, με ένα μαγικό τρόπο, να αγαπήσω και πάλι τους ανθρώπους και να βγω από το περιθώριο στο οποίο ζούσα >>.

περιοδικό ''Εγώ! Weekly''- dogw0rld.blogspot.com