...και πως να του πω Αντίο..

Κάθε πρωί, την ίδια ακριβώς ώρα, οι δρόμοι μας διασταυρώνονταν στο ίδιο σημείο. 

Στη δουλειά πήγαινα εγώ, στη δουλειά κι αυτός! 

Δεν τον ένοιαζε αν ήταν καθημερινή ή αργία. 

Ούτε περίμενε τις διακοπές για να τη σκαπουλάρει. 

Πήγαινε με χαρά στην υπηρεσία του και τηρούσε τα καθήκοντα του με συνέπεια. 

Ήταν βοηθός τροχονόμου. 

Το πόστο του ήταν αυτό που φαίνεται στη φωτογραφία. 

Αν έκοβε η κίνηση από εκεί, πήγαινε λίγο πιο πάνω, στη μεγάλη διασταύρωση της Πανεπιστημίου. 

Λίγο πιο πάνω ή λίγο πιο κάτω, όμως, ο βοηθός ήταν πάντα εκεί! 

Χρόνια βοηθός τροχονόμου και χρόνια άμισθος, η μόνη του πληρωμή ήταν τα λίγα χάδια που του χάριζαν απλόχερα κάποιοι περαστικοί. 

Κουραστικός και κρύος ο χειμώνας πέρασε για αυτόν, μα το καλοκαίρι των διακοπών δεν πρόλαβε να΄ρθεί. 

Κάτι λείπει πλέον από εκείνο το σημείο του κέντρου. 

Σαν να άνοιξε στα σπλάγχνα του ένα κενό. 

Για μένα δεν πέθανε μόνο ο σκύλος, αλλά κι ένας από τους πραγματικούς ήρωες της ιστορίας της ζωής...και πώς να του πω Αντίο..

facebook