Απώλειες...

Αν η θεωρία που λέει ότι, είμαστε κομμάτια ενός ψηφιακού σύμπαντος διαθέτει ίχνος αληθείας τότε ποιο τμήμα του εαυτού μας διαλύεται όταν χάνουμε ένα φίλο, ένα αγαπητό πρόσωπο ακόμα και ένα ζωάκι που ζει πολλά χρόνια κοντά μας; Ποίο τμήμα της RAM δίνει εντολή σε ποιους νευρώνες για να ξεσπάσουμε σε λυγμούς, να «πλαντάξουμε» στο κλάμα και να βλέπουμε συνειδητά όνειρα φωνάζοντας στον ύπνο μας; 

Θέλοντας να αποφύγω τον πειρασμό της ανάλυσης της επίσκεψης Γιουνκέρ και το μέλλον της Ελλάδας στην ουροζόν, σκέφθηκα πως καλό θα ήταν να αφιερώσω τις 600 λέξεις στον θάνατο της Tatoo αφού, είμαι βέβαιος ότι, το 95% των αναγνωστών της στήλης έχουν ζωάκια ή τα προστατεύουν και τα αγαπούν. Στη, πιθανή, παρατήρηση πως είναι δυνατόν να ασχολείται κανείς με τα ζώα όταν εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν από αρρώστιες και πείνα θα απαντήσω πως καμία σχέση δεν έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο απώλειας. 

Την Τετάρτη λοιπόν «έφυγε» ένα από τα 8 μέλη της οικογένειας (3 δίποδα και -τώρα- 4 τετράποδα), ένα μικρόσωμο βέλγικο λυκόσκυλο που μου είχε χαρίσει αναγνώστης απ’ το Πόρτο Χέλι. Την έφερα πίσω καθισμένη δίπλα μου σ’ ένα R44 πράγμα που μας …έδεσε συναισθηματικά αφού, ήταν το πρώτο σκυλί  που πήρε μαθήματα χειριστή! Και βέβαια αστειεύομαι αλλά, το ίδιο κάνει το 98% των φιλόζωων απόδειξη τα ονόματα που δίνουν στα «παιδιά» τους. Η οικογένεια μας, για παράδειγμα, έχει τον Λάκη. 

Ένα γατάκι που βρήκα έξω απ’ τα γραφεία της εφημερίδας. Τον έβαλα στη μπαγκαζιέρα της μοτοσικλέτας και τον πήγα σπίτι πιστεύοντας πως είναι κοπέλα. Είχε του κόσμου τις αρρώστιες, τον πήγα στη Φιλοζωϊκή, έγινε καλά και, τώρα καταστρέφει συστηματικά τις πολυθρόνες και τους καναπέδες του σπιτιού. Μέσα στο σπίτι και η Ζουζού, γατούλα Scottish fold που απόκτησα μετά από κεραυνοβόλο έρωτα όταν την είδα σε μία φωτογραφία. Στον κήπο η Ίρμα, ημίαιμο γερμανικό λυκόσκυλο, τεραστίων διαστάσεων και δύο (από τα …11!) σκυλάκια, που απόκτησε όταν συνευρέθει με τον Μπλάκι, ένα τεράστιο και πολύ αγαπημένο γκρενενταλ, που «έφυγε» πέρυσι από γεράματα. 

Δίπλα και πάντα ο ένας δίπλα στον άλλο δύο αδελφάκια πεκινουά που τα άφησε γνωστός όταν έφυγε για το εξωτερικό. Πριν λίγο καιρό κοντά μας ήταν δύο αδέσποτα απ’ αυτά που εγκαταλείπουν οι πιθηκάνθρωποι στα φανάρια των Μεσογείων επειδή οι οξυζενέ «κυρίες» ανησυχούν για την υγεία των παιδιών τους. Ένα από τα φωτογραφικά άλμπουμ είναι αφιερωμένο στους παλιούς συγκάτοικους, στα σκυλιά και γατιά που έζησαν κοντά μας. Από κάποιο σημείο και μετά οι φωτογραφίες φυλάσσονται σε μνήμη flash για να μπορούμε να τις δείχνουμε σε φίλους που έχουν ανάλογες σχέσεις με τον ίδιο τρόπο που, οι χαζομπαμπάδες δείχνουν τα βλαστάρια τους. 

Λογικό είναι κάποιος να αναρωτηθεί γιατί ο υπογράφων αφιερώνει τη στήλη στα τετράποδα. Η απάντηση βρίσκεται στην ειδησεογραφία. Στις φόλες που πετάνε δυσκοίλιοι «νοικοκύρηδες», στα εγκαταλειμμένα ζώα που, περιφέρονται στους δρόμους αληθινοί σκελετοί αναζητώντας τροφή ή, με 45 βαθμούς, νερό στους έρημους δρόμους της Αττικής και όχι μόνο. Στις καταγγελίες ξινισμένων ιδιοκτητών ροζ μεζονετών και επαύλεων φαραωνικής αρχιτεκτονικής στα «καλά» προάστια. Στα ξεκοιλιασμένα, από τα «γιωταχί» των νεάτερνταλ, ζώα που οι σωροί τους λιώνουν στην άσφαλτο. 

Για μία πολιτεία που είναι ακριβή στα πίτουρα και φτηνή στις κότες, για μία κοινωνία που, όπως αποδεικνύεται απ’ τις συμπεριφορές της, μάλλον πρέπει να σιχαίνεται τον εαυτό της αλλιώς δεν εξηγείται το ουρλιαχτό της ευμεγέθους γκιόσας στην υπαίθρια ταβέρνα: «Μιχαλάκηηηη πρόσεχε, το σκυλιιί», με το υπέρβαρο υβρίδιο να τρέχει πανικόβλητο στη θέα ενός σκελετωμένου ζώου. Την ίδια στιγμή τον γύρο του Διαδικτύου κάνει η φωτογραφία ενός σκύλου που, για μέρες τώρα, κάθεται δίπλα στον τάφο του κυρίου που έχασε τη ζωή του στις πλημμύρες στο Ρίο ντι Τζανέϊρο… Κλείνοντας και επειδή πιστεύω ότι, πραγματικά «ζούμε» σε ένα ψηφιακό σύμπαν που, κάθε στιγμή φτιάχνουμε όλοι μαζί, θα έλθει σύντομα η ημέρα που θα συναντηθούμε πάλι με τους χαμένους μας φίλους. Την περιμένω γιατί, εκτός όλων των άλλων, θέλω να πω και δύο λόγια αγάπης στην Tatoo που δεν μπόρεσα επειδή όταν έφυγε δεν ήμουν κοντά της.

Κ.Κ.

kavvathas.com