Μια περιπέτεια αγάπης για την Κολοκύθα

Η πρώτη περίπτωση παράλυτου ζώου που αναλάβαμε όταν πρωτοσυσταθήκαμε σαν φιλοζωική ομάδα, ήταν η Κολοκύθα.

Θυμάμαι την πρώτη μέρα που την είδα, ήταν ένα φοβισμένο πλάσμα, αδύνατο, μέσα στις ακαθαρσίες και τις πληγές.

Το βλέμμα της έμοιαζε με γέρου ανθρώπου που έχει περάσει ένα σωρό κακουχίες και περιμένει υπομονετικά το τέλος.

Η ιστορία της άγνωστη. 

Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι την έβλεπε για εβδομάδες δίπλα σε ένα κάδο σκουπιδιών, ένας κύριος που δουλεύει στην καθαριότητα του δήμου.

Κάποια στιγμή αναρωτήθηκε γιατί τη βλέπει πάντα στην ίδια θέση και τότε διαπίστωσε πως είναι παράλυτη. 

Η κατάληξη γνωστή.

Μεταφέρθηκε στο κυνοκομείο και θα της γινόταν ευθανασία.

Κάπου εκεί μπαίνουμε εμείς στην προκαθορισμένη πορεία της.  

Αποφασίσαμε ότι δεν θα επιτρέψουμε να τη σκοτώσουν.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που την έκανα μπάνιο.

Με μία λεκάνη και ζεστό νερό πάλευα μία ώρα να της ξεμπλέξω τους κόμπους και τις ακαθαρσίες ενός μήνα. 

Η Κολοκύθα ήταν διστακτική, όμως δεν έφερε καμία αντίσταση.

Όταν την καθάρισα, είδα μία υποψία χαράς στα μάτια της.
Επειδή έχει ένα υπέροχο πορτοκαλί χρώμα, τη βαφτίσαμε Κολοκύθα.

Ξέρετε, από αυτές τις στρογγυλές του Haloween.

Από την πρώτη στιγμή άκουγε στο όνομα της, καθώς και σε όλα τα υποκοριστικά του.

Εκείνη την περίοδο φτιάξαμε και τη σελίδα μας στο Facebook.

Κοινοποιήσαμε την ιστορία της, χωρίς μεγάλες προσδοκίες είναι η αλήθεια και από το πουθενά μάς ήρθε βοήθεια. 

Ενεργοί φιλόζωοι εθελοντές, που είχαν φροντίσει στο παρελθόν ανάπηρα ζώα, έδωσαν πολύτιμες συμβουλές για τη σωστή φροντίδα της.

Κάποιοι άλλοι διέδωσαν την ιστορία της και με τις κοινοποιήσεις τους, ένας υπέροχος κύριος μας έκανε δωρεά το αναπηρικό αμαξίδιο. 

Μέχρι να έρθει το αμαξίδιο τη βγάζαμε βόλτα κρατώντας τα πίσω παράλυτα πόδια της ψηλά, με τη βοήθεια μιας πετσέτας.

Στην αρχή ήταν εύκολο, καθώς ήταν ελαφριά σαν πούπουλο.

Στη πορεία μάς ξεμέσιασε, γιατί είχε παχύνει απ΄ τη φροντίδα.

Αλλά άξιζε ο κόπος, μόνο και μόνο για να τη βλέπουμε να κορδώνεται περήφανη που περπατάει. 

Μετά τη βόλτα το πρωτόκολλο όριζε μπάνιο και το λεγόμενο «πικ-νικ».

Απλώναμε μία κουβέρτα και καθόμασταν μαζί της στον ήλιο, να την κανακεύουμε και να την κατσιάζουμε στα χάδια.

Τη μέρα που ήρθε το αμαξίδιο, πανηγυρίζαμε σαν μωρά.

Η Κολοκύθα πλέον μπορούσε να τρέχει μόνη της, χωρίς εμάς για δεκανίκι.

Μέσα στους πρώτους μήνες άλλαξε και η συμπεριφορά της. 

Τη θέση του αξιοθρήνητου πλάσματος  που είχαμε πρωτοαντικρίσει, είχε πάρει μία κούκλα με λαμπερά έξυπνα μάτια και ζωηρή διάθεση.

Όπως μας αρέσει να λέμε μεταξύ μας «δημιουργήσαμε ένα τέρας».

Απαιτητικό για χάδια, με αστείρευτη όρεξη για παιχνίδι και λιχουδιές, διεκδικητική με εμάς που τη φροντίζουμε. 

Και απόλυτα συνεργάσιμη στην καθημερινή ρουτίνα του μπάνιου και της πάνας.

Άνθρωπος να ήταν, θα είχε αγανακτήσει με τόσο πασπάτεμα.

Η έκπληξη ήρθε μία μέρα που είδαμε την Κολοκύθα όρθια στα πίσω πόδια να μας περιμένει όλο χαρά.

Από το πουθενά απέκτησε μερική κινητικότητα στα πίσω άκρα, ικανή για να σηκώνεται, να κάνει βήματα και ενίοτε να τρέχει.

Λογική εξήγηση δεν υπάρχει!

Με πλήρη μετατόπιση σπονδύλων και ανύπαρκτο μυελό των οστών, οι κτηνίατροι που την παρακολούθησαν από την αρχή, αδυνατούν να εξηγήσουν το πώς και το γιατί.

Η Κολοκύθα είναι από τα πιο διάσημα σκυλάκια που κυκλοφορούν στο Facebook.

Αλλά, στα δύο χρόνια σχεδόν από την ημέρα που την αναλάβαμε, δεν είχαμε ούτε μία εκδήλωση ενδιαφέροντος για υιοθεσία.  

Και να πούμε την αλήθεια, ποτέ δεν πιστέψαμε ότι θα την υιοθετήσουν στην Ελλάδα, αν και θα το θέλαμε πολύ.

Σίγουρα έχει κάποιες απαιτήσεις παραπάνω, όμως με ένα καλό πρόγραμμα, όλα γίνονται.

Πρέπει να φοράει συνέχεια πάνα, γιατί δεν ελέγχει τους σφιγκτήρες της.

Είναι λίγο τσαούσα και ενδέχεται να μην τα πάει καλά με άλλα σκυλιά, αν και όλο το διάστημα που ήταν στο κυνοκομείο είχε πολλούς συγκατοίκους που τους λάτρευε και έπαιζαν μαζί.
Αγαπάει τις γάτες, αρκεί να μην πλησιάζουν στο φαγητό της.

Ή καλύτερα, αγαπάει τους πάντες, αρκεί να μην πλησιάζουν στο φαγητό της.

Τους τελευταίους δύο μήνες η Κολοκύθα δεν ζει πια στο κυνοκομείο.

Τη μεταφέραμε στην έδρα της ομάδας, στο κέντρο της πόλης και είναι πολύ χαρούμενη γι 'αυτό.

Τρελαίνεται να βρίσκεται περιτριγυρισμένη από ανθρώπους και να γίνεται το κέντρο της προσοχής.

Ελπίζουμε πως κάποια στιγμή θα πάει στο παντοτινό της σπίτι. 

Είμαστε διατεθειμένοι να την αποχωριστούμε, αν και θα υποφέρουμε πολύ. 

Της αξίζει όμως η δική της οικογένεια και εμείς με τη σειρά μας πρέπει να σώσουμε και άλλα ανάπηρα ζώα, που όπως δείχνουν τα πράγματα, τελειωμό δεν έχουν.

 
Για μένα προσωπικά, πιστεύω πως αυτό είναι και το νόημα του ενεργού φιλόζωου, πέρα από τις προωθήσεις και τις υιοθεσίες των αδέσποτων που είναι αρτιμελή. 

Να βρίσκεται στο δρόμο σου ένα πλάσμα διαλυμένο και καταδικασμένο και συ να κάνεις ό,τι μπορείς για να του δώσεις μία δεύτερη ευκαιρία. 

Σίγουρα δεν μπορείς να τα σώσεις όλα, όμως στο ένα που θα τα καταφέρεις, θα του αλλάξεις τη ζωή.

Και αυτό με τη σειρά του, αλλάζει για πάντα τη δική σου. 

Ζωή Louper Ευσταθίου - eyedoll.gr