Είναι «φιλόζωος» αυτός που έχει σκύλο? ΟΧΙ απαραίτητα.

Είναι «φιλόζωος» αυτός που έχει σκύλο? ΟΧΙ απαραίτητα. 

Η πρώτη σκέψη όταν βλέπουμε κάποιον άγνωστο βόλτα με το σκυλάκι του είναι... ότι είναι φιλόζωος. Όμως η απλή κατοχή σκύλου δεν σε κάνει φιλόζωο αν ενδιαφέρεσαι μόνο για το δικό σου ζώο και αδιαφορείς για όλα τα υπόλοιπα.

Μέσα Ιουλίου μας τηλεφώνησε μια «κυρία» γιατί δεν ήξερε «τι να κάνει με τον σκύλο του αδελφού της» που άφησε πίσω του και έφυγε βαριά άρρωστος για την Αθήνα.

Πήγαμε στο Πυργάκι του Δρυού να δούμε από κοντά το «πρόβλημα». Ήταν ένα τεράστιο περιφραγμένο κτήμα με αμπέλια που είχε μέσα κι ένα εξοχικό σπίτι χτισμένο πριν κάποιες δεκαετίες. 

Στην άκρη του κτήματος μέσα σε ένα βρώμικο πρώην κοτέτσι αντικρίσαμε έναν υπέροχο σκύλο ημίαιμο gordon setter, τον Ράμπο. Η σκουριασμένη πόρτα του κοτετσιού δεμένη πρόχειρα με σύρματα άνοιγε με δυσκολία πράγμα που σήμαινε ότι ο σκύλος ήταν μόνιμα κλεισμένος μέσα... «γιατι δεν ήξεραν αν έχει κάνει εμβόλια» και είχαν φόβο «μην πάθουν κάτι.»

Πολυκαιρισμένη ξηρά τροφή ανακατεμένη με βρεγμένα ψωμιά και αποφάγια ήταν το μενού του Ράμπο.

Η «κυρία» όμως είχε στη βεράντα της ένα αγορασμένο –οπως η ίδια μας είπε- σκυλάκι ράτσας cavallier που το πρόσεχε σαν τα μάτια της.

Μιλούσε απαξιωτικά για τον Ράμπο, σα να τον σιχαινόταν «γιατι ήταν και ανεμβολίαστος» και ανέφερε την ευθανασία που θα ήταν αναγκασμένη να κάνει για να απαλλαγεί από το πρόβλημα.

Της είπαμε ότι θα μπορούσε αν ήθελε να καλέσει ένα κτηνίατρο να εμβολιάσει το σκύλο. Όσο για την ευθανασία – της εξηγήσαμε – ότι κανείς κτηνίατρος δεν θα μπορούσε να την πραγματοποιήσει γιατί σε υγιές ζώο που δεν έχει προβλήματα συμπεριφοράς απαγορεύεται αυστηρά από το Νόμο.

Μετά από μερικές εβδομάδες ο κηδεμόνας του Ράμπο πέθανε και το «πρόβλημα» ήταν πιο έντονο πιά για την οικογένεια του αποθανόντος, η οποία οικογένεια, παρεμπιπτόντως, διαπιστώσαμε ότι διέθετε ακόμη ένα αγορασμένο σκυλάκι ράτσας yorkshire. Μας μίλησαν πάλι για ευθανασία και ότι δεν είναι δικό τους το σκυλί, ότι δεν ξέρουν τι να κάνουν μ «αυτό», μήπως να το αφήσουν να φύγει να βρει την τύχη του και άλλες παρόμοιες... φιλοζωικές λύσεις.

Όταν έφυγαν από την Πάρο στα τέλη Αυγούστου μας άφησαν στο βάθος ενός σκουπιδοτενεκέ δυο –τρεις χούφτες ξηρά τροφή πολυκαιρισμένη, χείριστης ποιότητας... «για να τρώει ο σκυλος».

Αναλάβαμε το Ράμπο με καθημερινές επισκέψεις εθελοντών που του έβαζαν φαΐ και καθαρό νερό και τον έβγαζαν βόλτα στη θάλασσα. Μας περίμενε με αδημονία καθημερινά. Είχε συντροφιά και ανθρώπινη επαφή έστω για λίγη ώρα και μετά έμενε και πάλι στη μοναξιά του κοτετσιού του. Όμως στις φιλόζωες κυρίες με τα ρατσάτα σκυλάκια δεν άρεσε καθόλου που «μπαινοβγαίναμε στην ιδιοκτησία τους» όπως μας είπαν.

Έτσι στη συνέχεια βρισκόμασταν καθημερινά μπροστά σε μια κλειστή πόρτα με σφιχτά δεμένα σχοινιά που κάποιος με εντολή της οικογένειας ανέλαβε να το κάνει για να μας αποτρέπει την είσοδο.

-Τι κι αν υπήρχε μέσα μια ζωντανή ψυχή που κάθε ημέρα μας περίμενε.

-Τι κι αν πέθαινε ο σκύλος από πείνα και δίψα φυλακισμένος στο κοτέτσι του.

Αρκεί να μην έμενε ανοιχτή η ιδιοκτησία τους.

Δεν κόβαμε μόνο τα σχοινιά της καγκελόπορτας καθημερινά αλλά καταφέραμε στο τέλος να λύσουμε και τα δεσμά της μόνιμης απομόνωσης του Ράμπο ο οποίος τώρα απολαμβάνει τη θαλπωρή ενός σπιτικού και την αγάπη μιας οικογένειας.

Όταν κάποιοι «φιλόζωοι» ήθελαν να πεθάνει για να γλιτώσουν απ αυτόν ο νέος κηδεμόνας του ήρθε από τη Γερμανία για δύο ώρες στην Ελλάδα για να τον πάρει πίσω μαζί του στο καινούργιο του σπίτι. 
Σας ευχαριστούμε Dagmar και Αlex

Φιλόζωοι Εθελοντές Πάρου