Με απλά λόγια (Μέρος 2ο)
από τον Γιώργο Κωστόπουλο, εκπαιδευτή σκύλων – σύμβουλο συμπεριφοράς
Η παιδεία σώζει…
Με απλά λόγια, φαντάζεστε πόσο καλύτερη θα ήταν η ζωή των σκύλων και όσων τους αγαπούν, ακόμα και όσων δεν, αν είμαστε όλοι περισσότερο ενημερωμένοι (οι άνθρωποι, όχι οι σκύλοι..). Φαντάζεστε πόσο λιγότερα κουτάβια θα είχαν αλλάξει χέρια άρον- άρον, ή θα είχαν πεταχτεί στο δρόμο επειδή έκαναν το μέγα έγκλημα να λερώσουν μέσα στο σπίτι;
Πόσο λιγότερα αδέσποτα θα είχαμε, αν οι χιλιάδες ζωόφιλοι που τα ταΐζουν, επειδή τα λυπούνται, οδηγούσαν αντ’ αυτού τη θηλυκιά της γειτονιάς τους για στείρωση; Πόσο περισσότερους μελλοντικούς κυνόφιλους, αν οι απληροφόρητες ή παραπληροφορημένες μητέρες δεν απομάκρυναν με τρόμο τα παιδιά τους κάθε φορά που πήγαιναν να πλησιάσουν ή να χαϊδέψουν ένα σκύλο; Πόσο πιο ευτυχισμένα, κοινωνικά και ισορροπημένα σκυλιά, αν περισσότεροι ιδιοκτήτες γνώριζαν την πραγματική κοινωνική φύση του σκύλου και πόσο σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του και στη διατήρηση της ψυχικής του υγείας παίζει η συχνή βόλτα και οι κοινωνικές επαφές; Πόσο περισσότερους φίλους των σκύλων, αν οι τωρινοί τους ιδιοκτήτες συνειδητοποιούσαν ότι η δική μας ελευθερία δεν πρέπει να παρεμποδίζει την ελευθερία του συνανθρώπου μας, και δεν άφηναν τους σκύλους τους να λερώνουν επάνω στα πεζοδρόμια (ή απλά μάζευαν τις ακαθαρσίες) ή να γαβγίζουν σε ώρες κοινής ησυχίας;
Πόσο λιγότερα ατυχήματα στους δρόμους στις πόλεις, αν όλοι χρησιμοποιούσαν λουρί- οδηγό και δεν άφηναν τους σκύλους τους να κυκλοφορούν ελεύθεροι; Πόσο
υγιέστερα σκυλιά αν όλοι γνώριζαν τα συμπτώματα ασθένειας του ζώου και το οδηγούσαν εγκαίρως στον κτηνίατρο;
Πόσο ευτυχέστερα σκυλιά αν όλοι συνειδητοποιούσαν ότι ο σκύλος δεν είναι ένα ακόμα άψυχο αξεσουάρ οικογενειακής ευτυχίας ή/ και ένα αμυντικό όπλο προστασίας της περιουσίας μας που το φυλακίζουμε σε μια ταράτσα και το ταΐζουμε για να επιβιώνει και να επιτελεί το καθήκον του;
Πόσο πιο ολοκληρωμένο και ισορροπημένο οικογενειακό μοντέλο αν δεν υπήρχε η προκατάληψη,ότι με τη γέννηση του μωρού ο σκύλος πρέπει να «εξοριστεί» ή να απομονωθεί στο μπαλκόνι ή στον κήπο; Αλλά και πόσο πιο υπεύθυνα και οικολογικά ευαισθητοποιημένα παιδιά αν μεγάλωναν με σκύλο;
Τα ερωτήματα και τα «αν» είναι πολλά και σε όλα η απάντηση είναι η ενημέρωση, η γνώση, η παιδεία.
Σκύλος και γάτα…
Με απλά λόγια, δεν είναι τυχαίο που οι σχέσεις σκύλου και γάτας δεν είναι πάντα οι καλύτερες, ούτε όμως τυχαίο ότι μπορεί να συνυπάρξουν θαυμάσια. Και δεν είναι λίγοι οι ζωόφιλοι που το χρειάζονται, μια και έχουν αποφασίσει να μοιραστούν τη ζωή τους και με τα δύο αυτά ζώα.
Οι λόγοι της περίφημης αντιπάθειας είναι κυρίως η ασυμβατότητα του κώδικα επικοινωνίας ανάμεσά τους και η ενεργοποίηση από την κινούμενη γάτα του ενστίκτου καταδίωξης και σύλληψης (chase instinct) του σκύλου. Και ενώ, ελάχιστα μπορούμε να επέμβουμε στα παραπάνω που αποτελούν ενστικτώδεις συμπεριφορές, γενετικά μεταβιβασμένες και «βαθιά ριζωμένες», υπάρχουν άλλα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε είτε για να μάθει ο σκύλος μας να ελέγχεται και να μην παθαίνει πανικό ή υστερία κάθε φορά που βλέπει μια γάτα να διασχίζει το δρόμο, είτε ακόμα- ακόμα και για να συμβιώνει αρμονικά μαζί της: η ουδέτερη και ελεγχόμενη έκθεση στο ερέθισμα είναι το πρώτο και σημαντικότερο βήμα για κάθε περίπτωση.
Με άλλα λόγια, το να μπορεί να βρίσκεται ο σκύλος κοντά ή να συνυπάρχει στον ίδιο χώρο με τη γάτα, χωρίς συναισθηματική φόρτιση, στρες ή φωνές από μέρους μας. Ελεγχόμενα, σημαίνει να μην έχει την ευκαιρία να εκδηλώσει το ένστικτο καταδίωξης, το οποίο είναι ισχυρά αυτοανταμοιβώμενη συμπεριφορά, προσφέρει δηλαδή από μόνη της, ακόμα και χωρίς τη σύλληψη, τόσο μεγάλη ικανοποίηση στο σκύλο, που θα επιδιώκει να το επαναλαμβάνει όποτε του δίνεται η ευκαιρία. Η χρήση του λουριού- οδηγού είναι ο συνηθέστερος τρόπος αποφυγής/ ελέγχου του ενστίκτου και σε κλειστό χώρο είναι καλύτερα να είναι προσαρτημένος σε κάποιο σταθερό σημείο, αντί για το χέρι μας. Σταδιακά, και όσο τα δύο ζώα δείχνουν να αντιδρούν λιγότερο έντονα στην παρουσία του άλλου, έως και να αδιαφορούν γι’ αυτή, μπορούμε να αυξάνουμε το χρόνο έκθεσης, όπως και την ποσότητα του ερεθίσματος (περισσότερες γάτες).
Ένας πολύ εύκολος τρόπος συμβίωσης σε κλειστό χώρο είναι τα δύο ζώα να αφεθούν μαζί από νεαρή ηλικία. Όποιοι και αν είναι οι χαρακτήρες τους θα μπορέσουν να αναπτύξουν την δική τους σχέση, που μπορεί να κυμαίνεται από απλή ανοχή της παρουσίας του άλλου, έως και ύπνο αγκαλιά...Χρυσός κανόνας και κλειδί επιτυχίας είναι να μην εμπλακούμε καθόλου εμείς.
Δυο νεαρά ζώα είναι απίθανο να βλάψουν το ένα το άλλο, ενώ η δική μας εμπλοκή από φόβο ή προσπάθεια «συμφιλίωσης», το πιθανότερο είναι να περιπλέξει τα πράγματα. Μήπως τελικά το «σαν το σκύλο με τη γάτα» δεν είναι απαραίτητο να συμβαίνει, αν υπάρχει πρόβλεψη, ενημέρωση και γνώση;
Οι λόγοι της περίφημης αντιπάθειας είναι κυρίως η ασυμβατότητα του κώδικα επικοινωνίας ανάμεσά τους και η ενεργοποίηση από την κινούμενη γάτα του ενστίκτου καταδίωξης και σύλληψης (chase instinct) του σκύλου. Και ενώ, ελάχιστα μπορούμε να επέμβουμε στα παραπάνω που αποτελούν ενστικτώδεις συμπεριφορές, γενετικά μεταβιβασμένες και «βαθιά ριζωμένες», υπάρχουν άλλα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε είτε για να μάθει ο σκύλος μας να ελέγχεται και να μην παθαίνει πανικό ή υστερία κάθε φορά που βλέπει μια γάτα να διασχίζει το δρόμο, είτε ακόμα- ακόμα και για να συμβιώνει αρμονικά μαζί της: η ουδέτερη και ελεγχόμενη έκθεση στο ερέθισμα είναι το πρώτο και σημαντικότερο βήμα για κάθε περίπτωση.
Με άλλα λόγια, το να μπορεί να βρίσκεται ο σκύλος κοντά ή να συνυπάρχει στον ίδιο χώρο με τη γάτα, χωρίς συναισθηματική φόρτιση, στρες ή φωνές από μέρους μας. Ελεγχόμενα, σημαίνει να μην έχει την ευκαιρία να εκδηλώσει το ένστικτο καταδίωξης, το οποίο είναι ισχυρά αυτοανταμοιβώμενη συμπεριφορά, προσφέρει δηλαδή από μόνη της, ακόμα και χωρίς τη σύλληψη, τόσο μεγάλη ικανοποίηση στο σκύλο, που θα επιδιώκει να το επαναλαμβάνει όποτε του δίνεται η ευκαιρία. Η χρήση του λουριού- οδηγού είναι ο συνηθέστερος τρόπος αποφυγής/ ελέγχου του ενστίκτου και σε κλειστό χώρο είναι καλύτερα να είναι προσαρτημένος σε κάποιο σταθερό σημείο, αντί για το χέρι μας. Σταδιακά, και όσο τα δύο ζώα δείχνουν να αντιδρούν λιγότερο έντονα στην παρουσία του άλλου, έως και να αδιαφορούν γι’ αυτή, μπορούμε να αυξάνουμε το χρόνο έκθεσης, όπως και την ποσότητα του ερεθίσματος (περισσότερες γάτες).
Ένας πολύ εύκολος τρόπος συμβίωσης σε κλειστό χώρο είναι τα δύο ζώα να αφεθούν μαζί από νεαρή ηλικία. Όποιοι και αν είναι οι χαρακτήρες τους θα μπορέσουν να αναπτύξουν την δική τους σχέση, που μπορεί να κυμαίνεται από απλή ανοχή της παρουσίας του άλλου, έως και ύπνο αγκαλιά...Χρυσός κανόνας και κλειδί επιτυχίας είναι να μην εμπλακούμε καθόλου εμείς.
Δυο νεαρά ζώα είναι απίθανο να βλάψουν το ένα το άλλο, ενώ η δική μας εμπλοκή από φόβο ή προσπάθεια «συμφιλίωσης», το πιθανότερο είναι να περιπλέξει τα πράγματα. Μήπως τελικά το «σαν το σκύλο με τη γάτα» δεν είναι απαραίτητο να συμβαίνει, αν υπάρχει πρόβλεψη, ενημέρωση και γνώση;
Δεν είναι πάντοτε αργά…
Με απλά λόγια, δεν είναι πάντοτε αργά για να διορθωθεί ένα πρόβλημα συμπεριφοράς του σκύλου, ασχέτως ηλικίας.
Δεν είναι λίγοι οι ιδιοκτήτες σκύλων που για χρόνια ανέχονται μια συμπεριφορά του σκύλου τους που τους ενοχλεί, πιστεύοντας ότι τίποτα δε μπορεί να γίνει για τη διόρθωση της κατάστασης. Η αγγλοσαξονική παροιμία «You can’t teach an old dog new tricks» (δε μπορείς να διδάξεις σ` ένα γέρικο σκύλο καινούργια κόλπα) δεν ισχύει σ` αυτή την περίπτωση.
Κι αυτό, γιατί πολλά προβλήματα συμπεριφοράς του σκύλου σχετίζονται με συγκεκριμένες (λανθασμένες) ανθρώπινες συμπεριφορές. Όταν αυτές, με τη συμβολή ενός ειδικού, αλλάζουν, τότε παύει και το πρόβλημα.
Με απλά λόγια, τα κουτάβια δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αποχωρίζονται τη μητέρα και τα αδέρφια τους πριν από την ηλικία των έξι, και καλύτερα των οκτώ εβδομάδων. Πολλοί ανεύθυνοι εκτροφείς, ιδιαίτερα οι αρχάριοι που διαπιστώνουν ότι από την ηλικία των 30 ημερών και μετά η φροντίδα που απαιτούν τα κουτάβια σε διατροφή, καθαρισμό και προσωπική επαφή αυξάνεται καθημερινά, προσπαθούν να «απαλλαγούν» των ευθυνών το συντομότερο. Απαράδεκτο από την πλευρά τους και μεγάλο λάθος από την πλευρά των νέων ιδιοκτητών να αποκτούν κουτάβια τέτοιας ηλικίας. Εκτός των άλλων λόγων, τα κουτάβια πρέπει να μείνουν με τη μητέρα και τ` αδέρφια τους για να μάθουν μέσα από το παιχνίδι μεταξύ τους, αλλά και τη διαπαιδαγώγηση της μητέρας τους πως να είναι και να συμπεριφέρνονται σα σκύλοι. Η διαμόρφωση
της προσωπικότητάς τους αυτή την περίοδο είναι η πρώτη και σημαντικότερη στιγμή της ζωής τους. Εάν αυτό δεν γίνει, πολλά προβλήματα προσωπικότητας πιθανόν να εμφανιστούν αργότερα. Επιθετική ή φοβική συμπεριφορά προς τους άλλους σκύλους, ανασφάλειες, ψυχική και πνευματική ανωριμότητα ή υπερβολική προσκόλληση στο ανθρώπινο είδος είναι πιθανές εκδηλώσεις συμπεριφοράς οι οποίες θα μπορούσαν εύκολα να είχαν αποφευχθεί εάν το κουτάβι έμενε λίγο περισσότερο με τη σκυλίσια οικογένειά του.. Δεν είναι κρίμα;
Με απλά λόγια, ο σκύλος είναι ένας και η επικοινωνία με τον ιδιοκτήτη του, η αφοσίωσή του σ` αυτόν καθώς και η επιθυμία του να τον ικανοποιήσει υπακούοντας στις εντολές του είναι έμφυτη, έντονα χαραγμένη στα γονίδιά του και δεν έχει καμία σχέση με την καθαροαιμία. Γι’ αυτό, καθαρόαιμοι και ημίαιμοι σκύλοι έχουν τις ίδιες δυνατότητες - εφόσον έχουν ανατραφεί σωστά- να εκπαιδευτούν στη βασική υπακοή και να γίνουν καλοί σύντροφοι.
Δεν είναι λίγοι οι ιδιοκτήτες σκύλων που για χρόνια ανέχονται μια συμπεριφορά του σκύλου τους που τους ενοχλεί, πιστεύοντας ότι τίποτα δε μπορεί να γίνει για τη διόρθωση της κατάστασης. Η αγγλοσαξονική παροιμία «You can’t teach an old dog new tricks» (δε μπορείς να διδάξεις σ` ένα γέρικο σκύλο καινούργια κόλπα) δεν ισχύει σ` αυτή την περίπτωση.
Κι αυτό, γιατί πολλά προβλήματα συμπεριφοράς του σκύλου σχετίζονται με συγκεκριμένες (λανθασμένες) ανθρώπινες συμπεριφορές. Όταν αυτές, με τη συμβολή ενός ειδικού, αλλάζουν, τότε παύει και το πρόβλημα.
Με απλά λόγια, τα κουτάβια δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αποχωρίζονται τη μητέρα και τα αδέρφια τους πριν από την ηλικία των έξι, και καλύτερα των οκτώ εβδομάδων. Πολλοί ανεύθυνοι εκτροφείς, ιδιαίτερα οι αρχάριοι που διαπιστώνουν ότι από την ηλικία των 30 ημερών και μετά η φροντίδα που απαιτούν τα κουτάβια σε διατροφή, καθαρισμό και προσωπική επαφή αυξάνεται καθημερινά, προσπαθούν να «απαλλαγούν» των ευθυνών το συντομότερο. Απαράδεκτο από την πλευρά τους και μεγάλο λάθος από την πλευρά των νέων ιδιοκτητών να αποκτούν κουτάβια τέτοιας ηλικίας. Εκτός των άλλων λόγων, τα κουτάβια πρέπει να μείνουν με τη μητέρα και τ` αδέρφια τους για να μάθουν μέσα από το παιχνίδι μεταξύ τους, αλλά και τη διαπαιδαγώγηση της μητέρας τους πως να είναι και να συμπεριφέρνονται σα σκύλοι. Η διαμόρφωση
της προσωπικότητάς τους αυτή την περίοδο είναι η πρώτη και σημαντικότερη στιγμή της ζωής τους. Εάν αυτό δεν γίνει, πολλά προβλήματα προσωπικότητας πιθανόν να εμφανιστούν αργότερα. Επιθετική ή φοβική συμπεριφορά προς τους άλλους σκύλους, ανασφάλειες, ψυχική και πνευματική ανωριμότητα ή υπερβολική προσκόλληση στο ανθρώπινο είδος είναι πιθανές εκδηλώσεις συμπεριφοράς οι οποίες θα μπορούσαν εύκολα να είχαν αποφευχθεί εάν το κουτάβι έμενε λίγο περισσότερο με τη σκυλίσια οικογένειά του.. Δεν είναι κρίμα;
Με απλά λόγια, ο σκύλος είναι ένας και η επικοινωνία με τον ιδιοκτήτη του, η αφοσίωσή του σ` αυτόν καθώς και η επιθυμία του να τον ικανοποιήσει υπακούοντας στις εντολές του είναι έμφυτη, έντονα χαραγμένη στα γονίδιά του και δεν έχει καμία σχέση με την καθαροαιμία. Γι’ αυτό, καθαρόαιμοι και ημίαιμοι σκύλοι έχουν τις ίδιες δυνατότητες - εφόσον έχουν ανατραφεί σωστά- να εκπαιδευτούν στη βασική υπακοή και να γίνουν καλοί σύντροφοι.
Σκύλος και μωρό…
Με απλά λόγια, χωρίς να σημαίνει ότι η πλειοψηφία των ενήλικων σκύλων θα είχε πρόβλημα στη συνύπαρξη με ένα μωρό, παρόλα αυτά ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτα σίγουροι για το παρελθόν και τις εμπειρίες ενός ενήλικου ζώου που δεν έχει μεγαλώσει και ανατραφεί υπό την κατοχή μας (π.χ. υιοθετημένο αδέσποτο). Με αυτή την έννοια είναι σαφώς καλύτερη επιλογή ένα κουτάβι, «υλικό» εύπλαστο που θα «μορφοποιήσουμε» εμείς. Από τη στιγμή που μιλάμε για κουτάβι, δεν παίζει κανένα ιδιαίτερο ρόλο εάν το σκυλί θα προηγηθεί του παιδιού ή αντίθετα.
Eνα ελαφρό πλεονέκτημα παρουσιάζει ο ερχομός του παιδιού πρώτα, για δύο λόγους: α) είναι πρακτικότερο να έχει παρέλθει η γενική αναστάτωση που συνοδεύει τη γέννηση ενός μωρού (νοσοκομείο, ερχομός μητέρας στο σπίτι, επισκέψεις προσαρμογής), και τα πράγματα να έχουν μπει σε ένα ρυθμό.
β) Εφόσον ο ερχομός του κουταβιού ακολουθήσει εκείνον του μωρού ή, με άλλα λόγια, εφόσον το κουτάβι έλθει σε ένα σπίτι στο οποίο υπάρχει ήδη ένα μωρό, το τελευταίο θεωρείται αμέσως «δεδομένο» στα μάτια του κουταβιού και η αποδοχή είναι άμεση και εύκολη.
Ο σκύλος πρέπει απαραίτητα να έχει τη δυνατότητα να μυρίσει το μωρό, γιατί αυτός είναι ο τρόπος του να αντιλαμβάνεται τα πράγματα και όχι «κοίτα, κοίτα τι χαριτωμένο είναι το μωράκι!».
Eνα ελαφρό πλεονέκτημα παρουσιάζει ο ερχομός του παιδιού πρώτα, για δύο λόγους: α) είναι πρακτικότερο να έχει παρέλθει η γενική αναστάτωση που συνοδεύει τη γέννηση ενός μωρού (νοσοκομείο, ερχομός μητέρας στο σπίτι, επισκέψεις προσαρμογής), και τα πράγματα να έχουν μπει σε ένα ρυθμό.
β) Εφόσον ο ερχομός του κουταβιού ακολουθήσει εκείνον του μωρού ή, με άλλα λόγια, εφόσον το κουτάβι έλθει σε ένα σπίτι στο οποίο υπάρχει ήδη ένα μωρό, το τελευταίο θεωρείται αμέσως «δεδομένο» στα μάτια του κουταβιού και η αποδοχή είναι άμεση και εύκολη.
Ο σκύλος πρέπει απαραίτητα να έχει τη δυνατότητα να μυρίσει το μωρό, γιατί αυτός είναι ο τρόπος του να αντιλαμβάνεται τα πράγματα και όχι «κοίτα, κοίτα τι χαριτωμένο είναι το μωράκι!».
Σκυλίσιες διαμάχες…
Με απλά λόγια, είναι γεγονός ότι μεταξύ ζώων του ίδιου φύλου η διαμάχη για κοινωνική ιεραρχία και επικράτηση είναι εντονότερη και αν αυτή δεν διευθετηθεί σύντομα, αναίμακτα και ήπια, αλλά υπάρξει σοβαρή προστριβή, τότε οι σχέσεις δύσκολα αποκαθίστανται, ειδικά μεταξύ θηλυκών ζώων.
Κλασικά, η πιθανότερη περίοδος για σημάδια αμφισβήτησης και πρόκλησης του νεότερου ζώου προς το μεγαλύτερο είναι η περίοδος της εφηβείας, του οίστρου των θηλυκών ή της ενηλικίωσης που ακολουθεί τις προηγούμενες φάσεις.
Πολύ πιθανό τα δύο ζώα να «τα βρουν» όπως συχνά λέγεται, χωρίς εμφανείς προστριβές.
Η στείρωση του νεότερου, κατώτερου ιεραρχικά ζώου (αν είναι όντως έτσι, και όχι το αντίθετο) και η επίδραση που αυτή επιφέρει στις ορμόνες που ευθύνονται για τη συμπεριφορά αμφισβήτησης, άρα και διαμάχης, θα έλυνε πιθανότατα το πρόβλημα μεγαλώνοντας την απόσταση κοινωνικής ιεραρχίας που χωρίζει τα δύο ζώα, οριοθετώντας τη σχέση τους.
Όμως, δεν είναι και η μόνη λύση. Η εκτίμηση ενός ειδικού θα ήταν απαραίτητη.
Κλασικά, η πιθανότερη περίοδος για σημάδια αμφισβήτησης και πρόκλησης του νεότερου ζώου προς το μεγαλύτερο είναι η περίοδος της εφηβείας, του οίστρου των θηλυκών ή της ενηλικίωσης που ακολουθεί τις προηγούμενες φάσεις.
Πολύ πιθανό τα δύο ζώα να «τα βρουν» όπως συχνά λέγεται, χωρίς εμφανείς προστριβές.
Η στείρωση του νεότερου, κατώτερου ιεραρχικά ζώου (αν είναι όντως έτσι, και όχι το αντίθετο) και η επίδραση που αυτή επιφέρει στις ορμόνες που ευθύνονται για τη συμπεριφορά αμφισβήτησης, άρα και διαμάχης, θα έλυνε πιθανότατα το πρόβλημα μεγαλώνοντας την απόσταση κοινωνικής ιεραρχίας που χωρίζει τα δύο ζώα, οριοθετώντας τη σχέση τους.
Όμως, δεν είναι και η μόνη λύση. Η εκτίμηση ενός ειδικού θα ήταν απαραίτητη.
«Ζητείται νύφη!»
Με απλά λόγια, ο αρσενικός σκύλος δεν χρειάζεται να ζευγαρώσει οπωσδήποτε, όπως πιστεύουν πολλοί ιδιοκτήτες.
Στις κοινωνίες των αγελαίων ζώων είτε πρόκειται για αντιλόπες, θαλάσσιους ελέφαντες είτε για λύκους, άρα και σκύλους (αφού πρόκειται για το ίδιο είδος, σε μετεξελιγμένη μορφή), την εποχή που τα θηλυκά είναι σε οίστρο, μόνο τα κυρίαρχα ενήλικα αρσενικά ζώα θα ζευγαρώσουν μαζί τους, και όχι τα νεαρά ή τα κατώτερα ιεραρχικά. Το γεγονός αυτό μας αποδεικνύει αφενός με πόση σοφία η ίδια η φύση προνοεί για τη διατήρηση του είδους, αφετέρου ότι δεν ζευγαρώνουν ~ ούτε και χρειάζεται ~ όλα τα αρσενικά ζώα.
Ο σκύλος δεν επιθυμεί να ζευγαρώσει παρά μόνο όταν και εάν αντιληφθεί οσφρητικά θηλυκό ζώο, το οποίο τη συγκεκριμένη στιγμή βρίσκεται σε οίστρο. Διαφορετικά δεν υπάρχει επιθυμία.
Ένας φυσιολογικός σκύλος, ισορροπημένος και κοινωνικοποιημένος, ούτε «κερδίζει» ούτε «χάνει» τίποτα. Ακόμα, δεν γίνεται ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο επιθετικός ή φύλακας...
Όχι πια άγχος λοιπόν για το ζευγάρωμα του «κανακάρη» και ~ έλεος ~ όχι άλλες αγγελίες του τύπου «γαλαζοαίματος γαμπρός ζητά επειγόντως νύφη παρομοίων προσόντων»...!
Στις κοινωνίες των αγελαίων ζώων είτε πρόκειται για αντιλόπες, θαλάσσιους ελέφαντες είτε για λύκους, άρα και σκύλους (αφού πρόκειται για το ίδιο είδος, σε μετεξελιγμένη μορφή), την εποχή που τα θηλυκά είναι σε οίστρο, μόνο τα κυρίαρχα ενήλικα αρσενικά ζώα θα ζευγαρώσουν μαζί τους, και όχι τα νεαρά ή τα κατώτερα ιεραρχικά. Το γεγονός αυτό μας αποδεικνύει αφενός με πόση σοφία η ίδια η φύση προνοεί για τη διατήρηση του είδους, αφετέρου ότι δεν ζευγαρώνουν ~ ούτε και χρειάζεται ~ όλα τα αρσενικά ζώα.
Ο σκύλος δεν επιθυμεί να ζευγαρώσει παρά μόνο όταν και εάν αντιληφθεί οσφρητικά θηλυκό ζώο, το οποίο τη συγκεκριμένη στιγμή βρίσκεται σε οίστρο. Διαφορετικά δεν υπάρχει επιθυμία.
Ένας φυσιολογικός σκύλος, ισορροπημένος και κοινωνικοποιημένος, ούτε «κερδίζει» ούτε «χάνει» τίποτα. Ακόμα, δεν γίνεται ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο επιθετικός ή φύλακας...
Όχι πια άγχος λοιπόν για το ζευγάρωμα του «κανακάρη» και ~ έλεος ~ όχι άλλες αγγελίες του τύπου «γαλαζοαίματος γαμπρός ζητά επειγόντως νύφη παρομοίων προσόντων»...!
gkostopoulos.gr
0 σχόλια:
Παρακαλούμε χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες. Σχόλια άσχετα με το δημοσιευμένο θέμα θα διαγράφονται.