Σκύλε μου άνθρωπος είσαι και λυγάς...

Πήγα να τα πιω σ’ ένα μπαράκι.
Αφού ήπια δύο τρία ποτά στο μπαράκι
Βγήκα κάποια στιγμή να πάρω αέρα...
Εσείς που πίνετε με καταλαβαίνεται

Είδα ένα κουκλίστικο στεναχωρημένο σκυλάκι...
Καθόταν δίπλα σε μία παρέα με τραπέζι σ’ ένα χαλάκι
Είχε κουρνιάσει και προσπαθούσε να κοιμηθεί
Στο χαλάκι ...

Η παρέα αδιαφορούσε για το σκυλάκι
Αλλά δεν το έδιωχναν κιόλας
Το σκυλάκι κουλουριάστηκε και κοιμήθηκε
Σίγουρο πως βρήκε τη συντροφιά που γύρευε
Κι ας μη του δίναν σημασία
Άκουγε τα χαχανιτά τους τα γέλια τους
Τις χαρούμενες φωνές τους
Και είχε περιέλθει σε νιρβάνα βαθιά

Πότε πότε σήκωνε το μάτι του και το φοβερό του φρύδι
Όταν αντιλαμβανόταν σερβιτόρους και άλλους
Που ήξερε ότι δεν τον 'θέλαν κι ένιωθε ανασφαλής
Αλλά έλεγε δεν μπορεί εγώ τώρα είμαι μέλος της παρέας μου
Δεν θα με διώξουν ποτέ. Η καινούργια μου παρέα...

Έβλεπα το σκυλάκι και σώθηκε η ψυχή μου
Ένιωσα την υποκρισία και την ουτοπία ταυτόχρονα
Κι έκλαψα γιατί κάπου μοιάζαμε με τον μικρό ονειροπόλο
Χώθηκε και λάτρεψε ο ονειροπόλος την παρέα του
Κι ας άκουγε μόνο τη φωνή τους
Κι ας μη το χάιδεψαν ποτές
«Είμαστε παρέα ...» έλεγε στους σερβιτόρους ...

Ώσπου η παρέα αποφάσισε να φύγει
Άλλος με ταξί άλλος με μηχανή αδιάφορο ...
Κι στάθηκε στη τελευταία της παρέας
Της κούνησε τη ουρά ... με χαρές
Αλλά εκείνη του είπε ήσυχα :
"Σκύλε μου δεν μπορώ να σε πάρω μαζί μου
Έχω τη ζωή μου και τα θέλω μου
Και δεν χωράνε άλλα στη ζωή μου.
Κοίταξε να βρεις κάτι άλλο στη ζωή σου’
Και μη κομματιάζεσαι... άλλο!!!"

Με μιας η ουρά σταμάτησε να χτυπά δεξιά κι αριστερά
και η πίκρα έσπασε και χύθηκε στη χολή και στο στομάχι
Κατάλαβε ο σκύλος ότι πάλι δεν βρήκε φίλους, προδόθηκε
Ένα αποκούμπι , ένα ξεροκόκαλο ένα χάδι μια κουβέντα ...
Τίποτα ... τώρα έφυγε από κει περήφανα
Αλλά οι ανάγκες του ένα μπερδεμένο κουβάρι!

Κι όμως κάπου μοιάζαμε σκύλε μου
Με το θλιβερό σου βλέμμα να ικετεύεις
Βουβά να παρακαλάς , μέσα σου πάντα, μη τυχόν προδοθείς
Τον Θεό των Πάντων να βρεις ένα λιμάνι κι εσύ...

... Άνθρωπος είσαι και λυγάς ...