Οι δώδεκα μορφές επιθετικότητας (Μέρος 3ο)

η) Επιθετικότητα από επώδυνο ερέθισμα

            Αυτή εκδηλώνεται σε περίπτωση που το ζώο έχει μια πρόσφατη επώδυνη εμπειρία στο περιβάλλον του σπιτιού του, όπως τιμωρία με φυσικά μέσα κι επώδυνο χειρισμό από τον ιδιοκτήτη. Ακόμη και σε περίπτωση παθολογικού προβλήματος. Παράδειγμα ωτίτιδα, θλάση, ή αρθρίτιδα σε υπερήλικα ζώα. Όταν βρίσκεται εκτός του «σπιτιού» του, σε κτηνιατρείο, σε ξενώνες,  τότε μπορεί να αντιδράσει και να δαγκώσει με ή χωρίς προειδοποίηση.

Το επώδυνο ερέθισμα, όταν επαναλαμβάνεται συχνά, γίνεται συνήθεια και μετατρέπετε σε μόνιμη φοβία, ενώ το ζώο γίνεται αρκετά ευερέθιστο. Τα συχνότερα θύματα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι.

θ) Επιθετικότητα κατά την διάρκεια του παιχνιδιού

Δεν είναι σπάνιο να εμφανίζονται τάσεις επιθετικές συμπεριφορές κατά την διεξαγωγή παιχνιδιού μεταξύ σκύλου και ανθρώπου. Τα δαγκώματα μπορεί να είναι χωρίς προειδοποίηση ή κατά την διάρκεια «σκληρού» και επώδυνου παιχνιδιού. Το ζώο συνήθως δεν προσηλώνεται στο παιχνίδι, αλλά αναζητά ευκαιρίες για να δαγκώσει. 

Η μορφή αυτή επιθετικότητας παρουσιάζεται συχνά σε ζώα με προβληματική κοινωνικοποίηση. Σε αυτές τις περιπτώσεις απαιτείται η αποφυγή του «σκληρού» παιχνιδιού με επαφή σώμα με σώμα και η χρήση εναλλακτικών μέσων, όπως μπαλάκι ή «φρίσμπι». Ο ιδιοκτήτης θα πρέπει να καθορίζει την αρχή και το τέλος του παιχνιδιού ενώ σε περίπτωση απρόκλητων δαγκωμάτων η τιμωρία θα πρέπει να γίνεται όχι με τα χέρια, αλλά με τη χρήση κάποιου άλλου «δυσάρεστου παιχνιδιού» όπως νεροπίστολου.

ι) Επιθετικότητα με αναπροσδιορισμό του στόχου

            Αρκετές φορές διαπιστώνεται ότι σκύλος επιτίθεται σε «στόχους» άσχετους με το άμεσο περιβάλλον του και χωρίς καν να τον έχουν προκαλέσει. Αυτού του είδους η επιθετικότητα εμφανίζεται μετά από επιβολή τιμωρίας στο σκύλο από τον ιδιοκτήτη του. Δηλαδή αμέσως μετά τη συμπλοκή με άλλο σκύλο ή τέλος μετά την εκδήλωση επιθετικότητας σε άνθρωπο ή σκύλο του άμεσου περιβάλλοντος του. Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να παρεμβαίνει ο ιδιοκτήτης και να αποφεύγεται η πρόκληση του ζώου.

ια) Επιθετικότητα που έχει σχέση με την τροφή

            Συχνά, σε ζώα νεαρής ηλικίας, κάτω του ενός έτους, όταν ο ιδιοκτήτης τους προσπαθήσει να τα προσεγγίσει ή να τους αφαιρέσει την τροφή, την στιγμή που αυτά λαμβάνουν το γεύμα τους, εκδηλώνεται επιθετική συμπεριφορά. Σπανιότερα η ίδια αντίδραση παρατηρείται την στιγμή που ο άνθρωπος προσπαθεί να απομακρύνει υπολείμματα τροφής από το πάτωμα ή το τραπέζι καθώς και σε μικρά παιδιά που κρατούν στο χέρι τροφές.

Η επιθετικότητα μπορεί να αφορά και άλλα ζώα του σπιτιού που διατρέφονται ταυτόχρονα και στον ίδιο χώρο με το σκύλο. Το πρόβλημα είναι δύσκολο στην επίλυσή του καθώς η συμπεριφορά αυτή βασίζεται στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης.

Καλό είναι, σε τέτοια περίπτωση να αποφεύγεται κάθε πρόκληση του ζώου κατά την λήψη της τροφής του, ακόμα και κάθε επίμονο βλέμμα προς το μέρος του.

ιβ) Ιδιοπαθής επιθετικότητα

            Η ιδιοπαθής επιθετικότητα αποτελεί μία πολύ σοβαρή μορφή ανώμαλης συμπεριφοράς. Διότι εκδηλώνονται επιθέσεις προς ανθρώπους και ζώα απρόκλητα και απροειδοποίητα. Έχει διαπιστωθεί ότι οι ράτσες Cocker Spaniel και Springer Spaniel παρουσιάζουν προδιάθεση στην εμφάνιση αυτής της κατάστασης. Σε σπάνιες περιπτώσεις, στην αιτιολογία της νόσου, εμπλέκετε και η επιληψία, οπότε η πρόγνωση είναι ευνοϊκότερη. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις λόγω σοβαρού κινδύνου πρόκλησης τραυματισμών συστήνετε  η ευθανασία του ζώου.

ιγ) Ο ρόλος του φύλου στην εκδήλωση διαφόρων μορφών επιθετικότητας

Είναι διαπιστωμένο ότι η εμφάνιση των διαφόρων τύπων επιθετικότητας που παρουσιάζονται στους σκύλους ελέγχεται από γενετικούς παράγοντες όπως είναι το φύλο του ζώου. Αναλυτικότερα η ανταγωνιστική επιθετικότητα εμφανίζεται συχνότερα στα αρσενικά ενώ αυτή λόγω φοβίας περισσότερο στα θηλυκά που δεν έχουν στειρωθεί.  Η επιθετικότητα εξαιτίας της τροφής ή της κτητικότητας για αγαπημένα αντικείμενα είναι ισχυρότερη σε αρσενικά από ότι σε θηλυκά και σε στειρωμένα από ότι σε γενετικά ενεργά ζώα. Η επιθετικότητα προς άλλα ζώα είναι ισχυρότερη σε  αρσενικά μη στειρωμένα.

ιδ) Ο ρόλος της φυλής στην εκδήλωση διαφόρων μορφών επιθετικότητας

Σχετικά με το θέμα της εκδήλωσης επιθετικής συμπεριφοράς μεταξύ σκύλων διαφορετικών φυλών υπάρχει μεγάλη διχογνωμία στην διεθνή επιστημονική κοινότητα. Όπως αναφέρθηκε και σε άλλα σημεία αρκετοί συγγραφείς θεωρούν τις φυλές Chow chow, Cocker spaniel,

Dalmatian, English Springer spaniel, German shepherd, Pit bull terrier, τους μιγάδες τους καθώς και τους σκύλους mοngrel  ότι εκδηλώνουν με μεγαλύτερη συχνότητα επιθετική συμπεριφορά. Ωστόσο άλλοι επιστήμονες και ειδικοί στη συμπεριφορά ζώων θεωρούν ότι η φυλή δεν αποτελεί προδιαθέτοντα παράγοντα.

ιε) Ο ρόλος της διατροφής στην εκδήλωση επιθετικότητας

Η διατροφή του ζώου με την έννοια της ποιότητας, σε σχέση με την ηλικία του ζώου, της σύνθεσης, της ποσότητας και του χρόνου παράθεσής της, έχει σημασία στην εκδήλωση ανώμαλης συμπεριφοράς. Η τροφή θα πρέπει να είναι ισορροπημένη και επαρκής για το ζώο, ανάλογα με την ηλικία και την φυσιολογική του κατάσταση. Για ζώα υπερήλικα καλό είναι να χορηγείται ειδικό σιτηρέσιο (Hill’s b/d). Έλλειψη ορισμένων στοιχείων (απαραίτητα λιπαρά οξέα, τρυπτοφάνη, βιταμίνες C, E, καρνιτίνη, καροτένια, αντιοξειδωτικά κ.α.) από το σιτηρέσιο ή αντιθέτως περίσσεια κάποιων άλλων (πρωτεΐνες) μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την εκδήλωση επιθετικής συμπεριφοράς και ιδιαίτερα σε ζώα ηλικιωμένα. Το φαγητό του σκύλου θα πρέπει να προσφέρεται σε αυτόν πριν το «τραπέζι» της οικογένειας και σε διαφορετικό χώρο από την κουζίνα.

 συνεχίζεται...