Η ιστορία μιας Σαρδέλας..!

 

"Απορώ γιατί να ασχοληθεί κανείς με τη Σαρδέλα περισσότερο απ’ ότι με οποιοδήποτε άλλο σκυλί. Η ιστορία της είναι πολύ απλή, συνηθισμένη, μια ιστορία όπως χιλιάδων άλλων αδέσποτων σκυλιών που βρήκαν ένα σπίτι τυχαία. Αλλά ξέχασα, η Σαρδέλα βγαίνει στην τηλεόραση, είναι ένα διάσημο σκυλί, “η ελληνίδα Λάσι” που λέει κι η κυρία Βούλα η μάνα μου. Δεν πειράζει, από τη στιγμή που η ίδια δεν τα καταλαβαίνει όλα αυτά και τους δίνει τη σημασία που τους αξίζει, κανένα πρόβλημα. Και σε τελική ανάλυση, αν η ιστορία της Σαρδέλας επηρεάσει έναν υποψήφιο “κύριο” σκύλου προς τη σωστή κατεύθυνση, κέρδος είναι.

Η Σαρδέλα γεννήθηκε (σύμφωνα με τις ακριβέστερες εκτιμήσεις του κτηνιάτρου της) την Πρωτοχρονιά του 2001, κάπου στην παραλία των Νέων Επιβατών της Θεσσαλονίκης. Σε ηλικία λιγότερο των δυο μηνών κάποιος την παράτησε έξω από την αυλή του σπιτιού όπου έμενα τότε, ήταν λίγο πριν τα γενέθλιά μου. Ξυπνώντας άκουσα κάτι να κλαψουρίζει, ήταν ένα τρίχρωμο χνουδωτό μπαλάκι. Είχα ένα άλλο ημίαμο σκυλάκι παλιότερα, όταν χώρισα με την τότε κοπέλα μου εκείνη...κέρδισε την επιμέλειά του, δεν το ξαναείδα, είχαν περάσει χρόνια. Εβαλα ένα πιατάκι γάλα στο χνουδωτό μπαλάκι. Το ήπιε και αρέστηκε, έμεινε εκεί. Την άλλη μέρα πήρα το χνουδωτό μπαλάκι και το έβαλα στο σπίτι. Κατούρησε κι έχεσε το σύμπαν. Επιστράτευσα την εφημερίδα (όχι “Το Βήμα”, μην ανησυχείτε!) και άρχισε η σχετικά σύντομη διαδικασία της εκμάθησης. Του έκοβε του σκυλιού, τα έμαθε γρήγορα.

Ηταν όμως (και παραμένει!) πολύ λαίμαργο, έτρωγε ρολόγια, σίτες, κάλτσες, έπιπλα, πλαστικά, ό,τι τρωγόταν και μερικά που ήθελε πολλή φαντασία και λαιμαργία για να τα φας. Πρόσφατα, είχα ένα ταψί γεμιστά στο φούρνο. Ανοιξε το φούρνο με το πόδι, τράβηξε προς τα έξω το ταψί χωρίς να το σπάσει, χωρίς να κάνει καμμία ζημιά, έφαγε ΟΛΑ τα γεμιστά (δε θάταν καμμιά δωδεκάδα;), το ταψί δεν ήθελε καν πλύσιμο. Δεν τη μάλωσα, ήμουν πολύ απασχολημένος να προσπαθώ να μη γελάσω μπροστά της και της δώσω θάρρος. Κακώς. Πόσο περισσότερο θάρρος να έπαιρνε;

Τελοσπάντων, μεγάλωσε λίγο, πήγε το πρώτο της ταξίδι στην Αλόννησο, τόσκασε από το σπίτι. Μου τηλεφώνησαν από ένα πολύ μακρινό μέρος του νησιού, “γειά σας, μήπως έχετε ένα σκυλί έτσι κι έτσι;” “Μάλιστα, έχω”. “Είναι στη Μαρπούντα, ελάτε να το πάρετε”. Βουρ με το μηχανάκι, η κυρία Σαρδέλα πτώμα, ήξερε να φύγει αλλά βαριόταν να γυρίσει με τα πόδια. Από τότε το κάνει συνέχεια. Το σκάει, πάει στο Μεγάλο Μουρτιά, κάνει μπάνιο, τρώει στην ταβέρνα, και περιμένει να πάω να την πάρω με το μηχανάκι-κάνει ζέστη το καλοκαίρι στην ανηφόρα του γυρισμού.
Το χειμώνα όταν πάει στην Αλόννησο δεν το σκάει ποτέ. Μόλις καλοκαιριάσει και ανοίξουν οι ταβέρνες, λες και το ξέρει, φεύγει και δεν κοιτάζει πίσω. Ρεζίλι σ΄ όλο το νησί.

Πιο παλιά έφευγε και π....... κιόλας, κουτάβια δεν έκανε ποτέ όμως, όταν ήρθε σε ηλικία ώριμη ρώτησα όσο κόσμο ήξερα και δεν ήξερα αν ήθελε ένα κουτάβι, όλοι ήθελαν ράτσες. (Πρόβλημά τους). Αναγκάστηκα να της κάνω ημι-στείρωση, κάνει σεξ αλλά δε μένει έγκυος. Ισως και καλύτερα έτσι. Η γραμμή της καταγωγής της τελειώνει με αυτήν. Θα είναι για πάντα η μία και μοναδική Σαρδέλα."

 

 

Στάθης Παγιωτόπουλος

skylos.gr