Ζάπινγκ, δαγκωτό!!

Σε κάθε σπίτι το αφεντικό είναι αυτός που κρατάει το τηλεκοντρόλ.

Στο δικό μας τηλεκοντρόλ, έχει πάνω και την οδοντοστοιχία του, από τότε που ήταν περίπου 7 μηνών.

Η επιλογή του προγράμματος είναι μια δύσκολη υπόθεση όταν έχεις σκύλο με άποψη.

Θέλεις να χαλαρώσεις στον καναπέ και να βυθιστείς κυριολεκτικά και πνευματικά. Να βαλτώσεις, να βγάλεις βρύα και λειχήνες.

Όσο περνάει από τα πόδια του – κι έχει και τέσσερα ο ευλογημένος – δεν θα το επιτρέψει.

Θα έρθει κι όσο μικρός κι αν είναι, θα πιάσει τα τρία τέταρτα και θα σε στριμώξει σε μιαν άκρη. Αν έχεις κατά λάθος κάτσει στην αγαπημένη του γωνία, δηλαδή όπου κι αν κάτσεις, η αγαπημένη του θα γίνει και θα αρχίσει να σε σπρώχνει «διακριτικά».

Πόσες απίστευτες ατάκες δεν έχω χάσει όταν προσπαθούσε να με διώξει με «λεπτούς» χειρισμούς κι όλο ζοριζόταν κι όλο αγκομαχούσε.

Πόσες φορές  μέσα στη νύχτα,  ενώ δε βλέπω θρίλερ, έχω ουρλιάξει και κοψοχωλιάσει όλη την πολυκατοικία, γιατί πήδηξε πάνω στο στομάχι μου με τα νύχια, επειδή το πρώτο κόλπο δεν έπιασε; 

Αυτό το δεύτερο πάντα λειτουργεί…

Ό,τι κι αν βάλεις θα βρει τρόπο να το απορρίψει.

Παιδικά απαγορεύονται ρητώς και δια ροπάλου. Μόνο στο σινεμά θα τα βλέπω πια. Οι παιδικές τσιριχτές φωνούλες εκνευρίζουν τα ευαίσθητα, ροδαλά αυτάκια του. Πετάγεται σαν το κοριτσάκι στον Εξορκιστή, ρίχνει τρεις σβούρες στον αέρα, πάει πάνω στην οθόνη και τους αρχίζει τα γαυγο-μπινελίκια.

Όπερες ; Ή στη Λυρική ή στου Κωστάλα, όποιος θέλει. Γιατί τη βλέπει Πλάθινγκο Ντομίνγκο, τραβάει μια Μαλαγένια με όλες τις κορώνες, που και με καρφωμένα τα παντζούρια τον παίρνουν πρέφα όλα τα σκυλιά της νύχτας και γίνεται του Παβαρότι σε δυο τουλάχιστον οικοδομικά τετράγωνα.

Τι να του πεις μετά του γείτονα, που το πρωί θα πάει στο μεροκάματο; Πως κάνει πρόβες ο τενόρος για την Σκάλα του Μιλάνο και να του πληρώσεις πρώτο θεωρείο για αποζημίωση;

Τα αστυνομικά; Δεν έχουν γούστο πια… Κάποτε έψαχνα να βρω ποιος είναι ο ένοχος. Πιανόμουν από κάθε λέξη στο σενάριο, κάθε σκηνοθετικό τρικ. Τρελαινόμουν για τις αλλεπάλληλες ανατροπές.

Τώρα, με το που θα δει τον κακό της υπόθεσης, θα τον αρχίσει στα γαυγίσματα…Εκατόν-έντεκα στις εκατό φορές, πέφτει μέσα!

Τι να κάτσω να δω μετά; Αν βγήκαν σωστά τα προγνωστικά του σκύλου ή να περιμένω πότε θα κάνει το μεγάλο λάθος, να του πω όλο ειρωνεία και με το ένα δάχτυλο κοροϊδευτικά πάνω στη μύτη μου : «νια-νια-νια-νια-νια ! Την πάτησες σκυλόμουτρο!»;

Στα κοινωνικά δράματα με γειώνει. Κάθεται και με κοιτάει απαξιωτικά που κλαίω, σαν μου λέει «Ρε, την παλεύεις; Δεν κοιτάς τα χάλια σου, με των άλλων κλαις;». Έρχεται και μου παίρνει τα χαρτομάντιλα και τα κάνει κονφετί σ’ όλο το σπίτι.

Ή έργο θα βλέπω ή θα παλεύω για ένα λερωμένο χαρτομάντιλο. Και μετά, για δυο ώρες έργου, θα πρέπει να μαζεύω δυο μέρες τα τριφτίδια από όλο το σπίτι;

Σήμερα είχε ρομαντική ταινία. Αγάπες, λουλούδια, ο πλούσιος, μορφωμένος, όμορφος, απρόσιτος νέος, μετά από πολλά ερωτεύεται το απλό, κυκλοθυμικό κορίτσι της διπλανής πόρτας και θέλει να το κάνει πριγκίπισσα.

Ο σκύλος στην αγκαλιά μου χασμουριέται και κοντεύει να πέσει σε κώμα από τη νύστα. Ούτε η νάρκωση δεν είχε τέτοια επίδραση πάνω του.

Για λίγα λεπτά πίστεψα πως τα κατάφερα τελικά και πως αυτό είναι το είδος που μπορούμε τα δυο μας να βλέπουμε και να απολαμβάνουμε χωρίς προβλήματα.

Στην τελευταία σκηνή η συγκίνησή μου είναι πια μεγάλη. Φιλιούνται με πάθος κι αυτή τον χαϊδεύει με το χέρι που της έχει φορέσει το γκουμουτσομονόπετρο.

«Δεν ήταν ωραία η ταινία μικρέ;».

Κοιτάει αυτούς, κοιτάει εμένα και μου αμολάει μια πορδή στα μούτρα, που έχασα το φως μου!

«...Μη χέσω…».

Τίνα Βάμβουρα

eyedoll.gr