Ιστορία: Η Κούκλα, η Ίρμα και ο Τίγρης!

Κυρίες και κύριοι, αγαπητά παιδιά!
Για να καταλάβετε την ιστορία που πρόκειται να σας διηγηθώ, πρέπει να δείτε με την φαντασία σας ότι η ΚΟΥΚΛΑ είναι ένα όμορφο Γαλλικό Πούντλ, ολόασπρη, με πολύ όμορφα μαύρα και έξυπνα ματάκια. Η ΙΡΜΑ από την άλλη, είναι το πιό ευγενικό σκυλί στον κόσμο. Έχει πάντα ντροπαλά, λυπητερά μάτια, και σε κοιτάζει κατάματα. Είναι μαύρη με άσπρες πατούσες από την φτέρνα έως κάτω και η άκρη της ουράς της είναι άσπρη. Ο ΤΙΓΡΗΣ είναι ένας εξαιρετικός γάτος. Πηγαίνει πάντα κοντά στους ανθρώπους και τρίβεται στα πόδια τους σαν να θέλει να πει «Γειά σας, εδώ είμαι εγώ!»

Γειά σας!
Το όνομά μου είναι ΚΟΥΚΛΑ!

Η λέξη ΚΟΥΚΛΑ στα Ελληνικά, όπως μου εξήγησαν επειδή είμαι Γαλλόφωνη, χρησιμοποιείται όταν αναφέρεται κανείς σε μια όμορφη κοπέλα. AX αυτοί οι Έλληνες, όλες τις κοπέλες τις φωνάζουν Κούκλα! Δεν χρειάζεται φυσικά να ‘πώ ότι μου αξίζει πραγματικά αυτό το όνομα, γιατί είμαι πραγματική κούκλα! Βέβαια, το όνομα γεννήσεώς μου ήταν Lucky (Τυχερούλα), όπως με ονόμασε το πρώτο μου αφεντικό.

Τώρα είμαι περίπου 8 χρονών, και είμαι ακόμα σε περίφημη φόρμα. Η γούνα μου είναι καλύτερη από κάθε άλλη φορά: είναι σαν μετάξι. Έγινα μητέρα δύο φορές, πριν κλείσω τα δύο μου χρόνια....

Το προηγούμενο αφεντικό μου με έδωσε μετά τη δεύτερή μου γέννα, γιατί ήμουνα πολύ μεγάλη σε ηλικία κατά τη γνώμη του.... Με το καινούριο αφεντικό μου ομως, τα πάω μια χαρά, παρ’όλο που είναι δύστροπος, ιδιόρρυθμος, ανακατωσούρης, απαιτητικός, και με μαλώνει πού και πού. Κατά βάθος όμως νομίζω ότι με αγαπάει. Μάλιστα, μπορώ να πω ότι αγαπάει πολύ τα ζώα γενικά. Γι’αυτό και οι συνεργάτες του τον φωνάζουν «Ο Ζωόφιλος». Εμένα μου αρέσει να κάθομαι κοντά του, και εκείνος με κρατάει όλη την ώρα στο γραφείο του, στην πολυθρόνα που είναι δίπλα του. Με πλένει 2-3 φορές την εβδομάδα, μου χτενίζει τα μαλλιά, μου φτιάχνει τα φρύδια και τις βλεφαρίδες, φροντίζει τα νύχια μου, και στολίζει με κοσμήματα και διαμάντια το λαιμό μου. Επειδή έχω σγουρά μαλλιά, εκείνος προσέχει πολύ όταν τα χτενίζει, προπαντώς τα αυτιά μου. Το αφεντικό μου μου βάζει επίσης ένα υγρό στα μάτια: αυτό το χρειάζομαι γιατί καμιά φορά κλαίω όταν με μαλώνει επειδή γαυγίζω σε κάποιον. Αλλά εμένα μου αρέσει πάρα πολύ να γαυγίζω σε όλους τους ανθρώπους, ειδικά σε άντρες με στρατιωτικές στολές ή κάτι παρόμοιο, και γενικά άντρες με κοντά παντελόνια που μου δείχνουν τις τριχωτές τους γάμπες!

Καμιά φορά το αφεντικό μου μου φωνάζει γιατί γαυγίζω πάρα πολύ. Η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει να γαυγίζω όλη την ώρα, χωρίς διακοπή. Εκείνος όμως δεν πάει πίσω, είναι σαν ένα παλιό γραμμόφωνο με τη βελόνα κολλημένη στο ίδιο σημείο και επαναλαμβάνει το ίδιο πράγμα: «Σταμάτα Κούκλα, σταμάτα Κούκλα!» Αλλά εγώ πάλι γαυγίζω στον κόσμο, γαυγίζω σε όσους ξέρω, αλλά και σε αυτούς που δεν ξέρω. Με αυτόν τον τρόπο τους λέω «Γειά σας, Γειά σας» και τους υπενθυμίζω «Εδώ είμαι, κοιτάχτε με πόσο όμορφη είμαι»!  

Το γάβγισμά μου έχει γίνει πολύ διάσημο τώρα σε όλον τον κόσμο από τότε που με δείξανε στην τηλεόραση που λέγεται CBC τον Μάρτιο του 2001, όπου όλοι μπορείται να με δείτε να περπατάω δίπλα στο αφεντικό μου και να γαβγίζω ασταμάτητα στην κινηματογραφική μηχανή. Ήμουνα επίσης και σε μια από τις μεγαλύτερες εφημερίδες του Καναδά, στην Τορόντο Σταρ (5 Φεβρουαρίου 2001), σε μια φωτογραφία η οποία με δείχνει στην αγκαλιά του αφεντικού μου και που πιάνει παραπάνω από τη μισή σελίδα της εφημερίδας. Μπορώ έτσι άνετα να πώ ότι είμαι πολύ διάσημο σκυλάκι, πολύ ωραίο, και ότι έχω πολύ φωτογένεια!

Θυμάμαι μια φορά περπατούσα δίπλα στο αφεντικό μου στο δρόμο, όταν είδαμε ένα τερατώδες σκυλί μαζί με το αφεντικό του να έρχονται προς εμάς. Το αφεντικό μου με άρπαξε στα γρήγορα και με κράτησε σφηχτά στην αγκαλιά του. Άκουγε τα δόντια μου να τρίζουν όλο και πιό δυνατά και άρχισε να ανησυχεί εάν θα τον δάγκωνα για να με αφήσει. Όταν το αφεντικό του τεράστιου σκύλου πλησίασε, είπε μαλακά στο δικό μου αφεντικό: «Μην ανησυχείτε ευγενικέ κύριε, ο σκύλος μου είναι πολύ ήσυχος και δεν είναι βίαιος.» Το αφεντικό μου κοίταξε αργά πίσω του και με είπε χαμογελαστός: «Δεν ανησύχησα για το δικό μου σκυλάκι, ανησύχησα πιο πολύ για το τί θα συνέβαινε στον δικό σας σκύλο εάν άφηνα την ΚΟΥΚΛΑ ελεύθερη.» Φαντάζομαι το αφεντικό μου με ξέρει πολύ καλά, γιατί εάν ήμουνα ελεύθερη δεν θα έχανα καθόλου καιρό πριν κάνω αυτόν τον γίγαντα κομματάκια. Μπορεί σε κάποιους να μοιάζω μικρή σαν μύγα, αλλά το δάγκωμά μου είναι μυθικά δυνατό.

Το αφεντικό μου δουλεύει πάνω από 16 ώρες την ημέρα στο γραφείο του και εγώ είμαι πάντα μαζί του, καθισμένη στην πολυθρόνα δίπλα του ή πάνω στα γόνατά του. Μετά τη δουλειά, εκείνος με κρατάει μαζί του, ακόμα και αν πηγαίνει στο κρεβάτι του για ύπνο. Τις περισσότερες φορές εγώ κοιμάμαι με το ένα μάτι ανοιχτό για να είμαι σίγουρη ότι δεν θα με αφήσει μοναχή μου σε αυτή τη ζωή. Αν όμως είμαι πολύ κουρασμένη, γιατί κάνω πολλές υπερωρίες, κοιμάμαι στα πόδια του, οπότε εάν εκείνος ξυπνήσει και κάνει να κουνηθεί ξυπνάω και εγώ και έτσι δεν μπορεί να με αφήσει μόνη μου και να φύγει χωρίς εμένα.

Μιά φορά θυμάμαι το αφεντικό μου πήγε στον γιατρό επειδή ένοιωθε κάποιο βάρος στον θώρακά του όταν κοιμόταν. Αυτό τουλάχιστον είπε στον γιατρό... Από εκείνη τη μέρα δεν κοιμάμαι πιά πάνω στο στήθος του, αλλά εκείνος δεν θα ξέρει ποτέ ότι εγώ ήμουνα η αιτία όλης αυτής της φασαρίας γιατί το βράδυ πήγαινα και κοιμόμουνα εκεί. Το αφεντικό μου κάνει βαρύ ύπνο και για λίγες ώρες μόνο.

Και εγώ φυσικά πρέπει να κοιμάμαι βαθιά και άνετα, γιατί δουλεύω σκληρά. Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν παίρνω καμμία άδεια ή κανένα επίδομα για τη δουλειά μου. Αυτή είναι πραγματικά που λένε « σκυλίσια ζωή»!

Πριν δύο χρόνια ήμουνα πολύ στενοχωρημένη γιατί άκουσα κάποιον να λέει στο αφεντικό μου ότι μια μεγάλη βαριά ρόδα από ένα αυτοκίνητο τσάκισε το κεφάλι του πρώην άντρα μου (Τσίπη). Εγώ πάντα του έλεγα να μην παίζει με τη μπάλα στη μέση του δρόμου, αλλά αυτός δεν με άκουσε ποτέ. Από εκείνη τη μέρα έγινα επίσημα χήρα και δεν σκοπεύω να παντρευτώ ξανά...

Εγώ δεν έπιασα ποτέ άλλον φίλο, αλλά έχω μια πολύ καλή φίλη: Το όνομά της είναι ΙΡΜΑ και είναι ένα μαύρο ιρλανδέζικο σέττερ, ή τέλος πάντων ένα από τα περίεργα ονόματα που οι άνθρωποι δίνουν καμιά φορά στα σκυλιά. Η ΙΡΜΑ ήταν με το αφεντικό μου για πολλά χρόνια πριν εμφανιστώ εγώ. Είναι ήρεμη, δεν γαβγίζει στον κόσμο, καλωσορίζει τους επισκέπτες με πολύ καλούς τρόπους, και κρατάει τον εαυτό της πολύ καθαρό, αλλά έχει ένα ελάττωμα να ροχαλίζει δυνατά όταν κοιμάται. Το τρίχωμά της είναι μαύρο και φαίνεται βελουδένιο μετά από ένα μπάνιο. Έχουμε δύο κοινά χαρακτηριστικά: και οι δύο αγαπάμε πάρα πολύ το αφεντικό μας, και επίσης και οι δύο πηγαίνουμε την ίδια στιγμή στη τουαλέτα, πρώτα η ΙΡΜΑ και μετά εγώ.

Το αφεντικό μου έχει επίσης και έναν γάτο με το όνομα TΙGER (ΤΙΓΡΗΣ), ο οποίος έχει ένα όμορφο, μαλακό και ντελικάτο χρυσαφένιο τρίχωμα. Απ’ότι φαίνεται, από το χρώμα και την εμφάνισή του, εκείνος είναι το πολύ πολύ πολύ μετ’έπειτα εγγόνι της γάτας που είχε η Ώντρη Χέπμπουρν στην διάσημη ταινία «Πρωινό στο Τίφφανι». Ο ΤΙΓΡΗΣ περνάει την περισσότερη ώρα του πάνω σε υπολογιστές και εκτυπωτές, επειδή είναι ζεστοί και άνετοι. Καμιά φορά εκείνος προσπαθεί να πιάσει τα πουλιά έξω από το γραφείο, και συνήθως τα καταφέρνει μια χαρά. Εγώ και ο ΤΙΓΡΗΣ μαζί κοιμόμαστε ανάσκελα με τεντωμένα όλα τα πόδια μας στον ίδιο καναπέ, αλλά η ΙΡΜΑ κοιμάται πάνω σε ένα χαλί στρωμένο μπροστά στον καναπέ.  

Το αφεντικό μας μάς παίρνει μαζί στο αυτοκίνητό του όταν οδηγεί για να πάει κάπου. Ο ΤΙΓΡΗΣ δεν θέλει ποτέ να ταξιδέψει, οπότε τον αφήνουμε πίσω και μας περιμένει μέχρι να γυρίσουμε. Παρ’όλο που πρέπει να καθόμαστε στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, εγώ πάντα τρυπώνω αργά και σχεδόν αθόρυβα μπροστά και κάθομαι στα γόνατά του. Φροντίζω πάντα να διαλέγω την κατάλληλη στιγμή για να το κάνω αυτό, όταν εκείνος είναι απασχολημένος με την κίνηση και δεν μπορεί να ασχοληθεί μαζί μου. Για να αποφύγει την πολλή συζήτηση μαζί μου εκείνος πάντα λέει: «Έλα τότε ΚΟΥΚΛΑ, κάθησε πια εδώ και ησύχασε». Αυτό μου θύμισε μια φορά που καθόμουνα άνετα στα γόνατα του αφεντικού μου, όταν ένας αστυνομικός μας σταμάτησε για έναν έλεγχο. Εγώ δεν καταλάβαινα τί συνέβαινε, αλλά όταν το αφεντικό μου άνοιξε το παράθυρο και ο αστυνομικός άρχισε να μιλάει, ξαφνικά γαύγισα πάρα πολύ δυνατά, και αυτό ξάφνιασε τον αστυνομικό που πιθανώς να τρέχει ακόμα από εκείνη τη μέρα, χωρίς το καπέλο του και με τα παντελόνια του να είναι βρεγμένα και να μυρίζουν.

Το αφεντικό μας μάς παίρνει παντού μαζί, ακόμα και στα σημαντικά του ραντεβού. Εάν δεν μπορεί να μας πάρει μαζί σε κάποια συνάντηση, μας αφήνει για λίγο στο αυτοκίνητό. Η ΙΡΜΑ κάθεται άνετα στο αυτοκίνητο περιμένοντας με υπομονή και κατανόηση, αλλά εγώ γίνομαι πολύ ανήσυχη επειδή οι άνθρωποι πλησιάζουν το αυτοκίνητο και με κοιτάζουν σαν να μην έχουν ξαναδεί ένα τόσο όμορφο σκυλάκι. Για να δείξω την ενόχλησή μου στο αφεντικό μου αρχίζω και μασάω το ταμπλώ του αυτοκινήτου, αφήνοντας το υπέροχο αποτύπωμα των δοντιών μου σ’αυτό.
Η μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε’μένα και την ΙΡΜΑ είναι ότι εκείνη τρώει τα πάντα και δεν σταματάει ποτέ να μασάει. Εκείνη τρώει ακόμα και χορτάρι από τον κήπο και δεν ξέρει πότε να σταματήσει!

Θυμάμαι μια φορά το αφεντικό μας μας πήρε μαζί σε ένα Ελληνικό πικ-νικ, όπου έκαναν περίεργα πράγματα αυτοί οι Έλληνες, όπως το να σουβλίζουν αρνιά. Η ΙΡΜΑ πήγαινε από τραπέζι σε τραπέζι και έριχνε στον κόσμο ένα λυπημένο βλέμμα σαν να μην είχε φάει για μέρες. Έτσι, όλοι της έδιναν φαγητό, ταϊζοντας το «κακόμοιρο πεινασμένο σκυλάκι που ποτέ κανείς δεν φροντίζει». Στο τέλος της ημέρας το αφεντικό μου αναγκάστηκε να την κουβαλήσει στο αυτοκίνητο, γιατί δεν μπορούσε ούτε να περπατήσει από το πολύ φαγωπότι! Τί μέρα που ήταν κι’αυτή!!

Μια φορά τον μήνα, το αφεντικό μας μας πηγαίνει σε ένα ινστιτούτο ομορφιάς για χτένισμα, ψαλίδισμα, πλύσιμο, κόψιμο νυχιών και άλλα τέτοια. Δεν έχω ιδέα πόσα χαρτάκια (εννοώ τα χάρτινα λεφτά τα οποία εγώ τα λέω Γαλλικά Φράγκα) δίνει το αφεντικό μου στην στυλίστρια, αλλά ξέρω καλά ότι το αξίζουμε! Αυτές είναι ωραίες μέρες γιατί όλοι λένε ότι είμαστε πολύ όμορφες όταν γυρίζουμε στο γραφείο, αλλά βέβαια αυτοί δεν ξέρουν τί σκληρή μέρα έχουμε περάσει στο ινστιτούτο ομορφιάς! Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν πόσο δύσκολο είναι για ένα σκυλί να κάθεται εκεί και κάποιος να προσπαθεί να του κόψει τα νύχια κοντά κοντά, και πόσο πονάει αυτό αν κάνουν κανένα λάθος.

Μια μέρα το αφεντικό μου με πήρε σε ένα μεγάλο και φανταχτερό μέρος που λέγεται εστιατόριο, όπου οι άνθρωποι κάθονταν δίπλα σε τραπέζια και έτρωγαν από διάφορα πιάτα, τρώγοντας λες και δεν θα ξημέρωνε άλλη μέρα. Το αφεντικό μου με πήρε μέσα, χωρίς να το προσέξει κανείς, κρύβοντάς με κάτω από το παλτό του, και έπειτα εγώ έπρεπε να κάθομαι σιωπηλή στα γόνατά του κρυμμένη κάτω από το τραπεζομάντιλο. Έπρεπε να είμαι αθόρυβη γιατί το αφεντικό μου με προειδοποίησε ότι οποιοσδήποτε θόρυβος θα ενοχλούσε τους άλλους πελάτες και θα μας βγάζανε έξω με τις κλωτσιές. Οπότε εγώ κάθησα εκεί, χωρίς να βγάλω ούτε άχνα, παρατηρώντας μερικούς άντρες με άσπρα ρούχα οι οποίοι φορούσαν ένα παπιγιόν στο λαιμό τους. Αυτοί οι άνθρωποι λέγονται ‘γκαρσόν’ (που στα Ελληνικά σημαίνει σερβιτόρος). Φυσικά θα αναρρωτιέστε πώς ξέρω όλες αυτές τις λέξεις? Είναι πολύ απλό: εγώ είμαι ένα Γαλλικό Πούντλ, και τα Γαλλικά είναι η μητρική μου γλώσσα. Προς το τέλος της βραδιάς εγώ άρχισα να βαριέμαι και έτσι άρχισα να μουγγρίζω κάτω από το τραπέζι. Σε κάποιο σημείο ένας από τους σερβιτόρους άρχισε να πλησιάζει το τραπέζι μας κρατώντας από έναν δίσκο με καφέδες στο κάθε του χέρι. Καθώς εκείνος πλησίαζε το αφεντικό μου, εγώ νόμιζα ότι θα του επιτεθεί και ξέχνώντας τελείως ότι έπρεπε να είμαι σιωπηλή, του γαύγισα ξαφνικά πολύ δυνατά και τον τρόμαξα. Οπότε αυτός πέταξε τους δίσκους στον αέρα και όλοι έκαναν ένα ωραίο ντους με εκείνο το καφέ υγρό που κουβαλούσε. Εγώ έκανα μόνο τη δουλιά μου, που είναι να προστατεύω το αφεντικό μου! Δεν μπορεί να με κατηγορήσει κανείς γι’αυτό!

Επειδή το αφεντικό μου είναι ο ιδιοκτήτης εργοστασίου τροφίμων, νόμιζα όταν με υιοθέτησε, ότι ποτέ δεν θα ανησυχούσα πια για φαγητό. 

Όμως έκανα μεγάλο λάθος, διότι το αφεντικό μου πάντα δοκιμάζει τα καινούργια του προϊόντα πριν τα βγάλει στην αγορά, και πολλές φορές μου ζητάει να τα δοκιμάσω μαζί του. Σε όλα αυτά τα χρόνια που είμαι μαζί του, μου έχει δώσει να δοκιμάσω κάτι περίεργα φαγητά όπως σπανακόρυζο, πρασόρυζο, φακές σούπα, λάχανόσουπα, ακόμα και ωμά ρεβύθια (γιατί τα δοκιμάζει να δει αν είναι κατάλληλα για να μπούν σε κονσέρβες)!  

Ειδικά τώρα τελευταία, με το καινούριο ρύζι στη κονσέρβα, που είναι έτοιμο για σερβίρισμα, και με όλες αυτές τις γεύσεις, το αφεντικό μου είναι πολύ ενθουσιασμένο. Εγώ όμως δεν ξέρω και πολλά πράγματα από αρωματισμένο ρύζι... η γεύση κοτόπουλο και μοσχάρι δεν ήταν και τόσο άσχημη όταν με έβαλε να δοκιμάσω, αλλά μερικές άλλες γεύσεις, όπως η γεύση λαχανικών με το σέλινο και όλα αυτά τα καρότα. μου φαίνονται απαράδεχτες. Τί νομίζει τέλος πάντων, ότι είμαι κανένα κουνέλι πιά? Πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι αγοράζουν τα προϊόντα του από τα Σούπερ Μαρκετ. 

Μου φαίνεται τόσο περίεργο γιατί αρέσουν σ’αυτούς τόσο πολύ αυτά τα φαγητά! Ωστόσο η Ίρμα τρώει όλα του τα προϊόντα, ακόμα και το ωμό ρύζι. Η Ίρμα θεωρεί όλα τα προϊόντα που φτιάχνει το αφεντικό μας ως τα καλύτερα σε όλον τον κόσμο!

Σας χαιρετώ,

Τυχερούλα ΚΟΥΚΛΑ 

goudasfoods.com