Μπιμπελό μου, μπιμπελό μου

Θυμάστε εκείνη τη διαφήμιση που έδειχνε ένα σκύλο να παριστάνει το άγαλμα στο σαλόνι κάθε φορά που χτυπούσε το κουδούνι κι ερχόταν η σπιτονοικοκυρά για «έλεγχο»;

Τραβηγμένο θα πουν μερικοί.

Μα, για τους περισσότερους ζωόφιλους, αυτή ήταν η σκληρή πραγματικότητα μέχρι και πριν λίγο καιρό!

Λέω πριν λίγο καιρό, γιατί εδώ αγαπώ την κρίση, που έχει μάλλον κάνει μερικούς ιδιοκτήτες ακινήτων να βάλουν μπόλικο νερό στο…νερό τους, καθώς για κρασί, δύσκολα θα έχουν να διαθέσουν φράγκα με τόσους φόρους και χαράτσια.

Όσοι δεν γνωρίζετε, μάθετε πως έχουν παιχτεί δράματα προκειμένου να νοικιάσει κάποιος σπίτι, με αφορμή τα τετράποδα.

Δεν ένοιαζε τους ιδιοκτήτες αν ο ενοικιαστής ήταν ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι, αν ήταν καταζητούμενος για χρέη σε τέσσερα ηλιακά συστήματα και αν θα γύριζαν κάποια στιγμή από διακοπές για να βρούνε το σπίτι άδειο και τα ενοίκια φαγωμένα. 

Αν ήταν αντίγραφο του Ορέστη Μακρή κι αν θα έκανε φασαρία κάθε βράδυ, όλη νύχτα, στολίζοντας τη συμβία του μπινελίκια και πλακώνοντάς την στα μπουφλοκλωτσίδια, μέχρι να απελπιστούν οι υπόλοιποι ένοικοι.

Ακόμα και αλλοδαπούς, οκτώ νομά σ΄ ένα δωμά, έβαζαν, αρκεί και αυτοί, να μην είχαν ζώο!

Κάποτε και στα παιδάκια τσίνιζαν, αλλά κατάλαβαν πως μειώνεται πολύ το «κοινό» αν έψαχναν μόνο για αιώνια μπακούρια ενοικιαστές και υπερήλικες.

Αλλά σαφώς, προτιμούσαν τα παιδιά από τα σκυλιά.

Γιατί; Γιατί ρωτάω.

Δε λέω πως όλα τα παιδιά είναι ίδια, καθώς εγώ υπήρξα εξαιρετικά προσεκτικό παιδάκι, αλλιώς η μάνα μου θα μου έκανε τα άντερα γαρδούμπα.

Αλλά υπάρχουν και γονείς, που δε θα σουβλίσουν τα βλαστάρια τους επειδή γκρέμισαν τις γωνιές από τα ντουβάρια, έβαψαν μαύρους τους τοίχους στο δωμάτιό τους -κι άντε να σε δω, πόσα χέρια θα το περνάς να το επαναφέρεις ρε ιδιοκτήτη- που κατέστρεψαν τις πόρτες, τα παράθυρα και τις πετούγιες.

Επειδή τα μάρμαρα χαράχτηκαν από ποδηλατάκια, αυτοκινητάκια κι ό,τι άλλο έβρισκαν να σύρουν πάνω τους ή επειδή ξεκόλλησαν και τα σοβατεπί. Επειδή τα πλακάκια του μπάνιου κι όλα τα είδη υγιεινής, σπάσανε στα αθώα χεράκια τους.

Πολλοί γονείς ενοικιαστές, δε θα φάνε τη ζωή τους να μαλώνουν τα παιδιά για τις καφρίλες.

Εδώ, ξαναρωτάς το σύμπαν και απάντηση δεν παίρνεις: γιατί τα γατόσκυλα ήταν τόσο ανεπιθύμητα;

Και δε λέω να είχε ο άλλος καμιά δεκαριά, ώστε να φοβούνται πως θα μετατραπεί το σπίτι σε ζωολογικό κήπο.

Ακόμα και για ένα, φρόντιζαν να βρουν δικαιολογία  οι ιδιοκτήτες ή «στόλιζαν» τους ενδιαφερόμενους, κατάμουτρα.

Οπότε οι ζωόφιλοι στην ερώτηση  "έχετε κατοικίδια;" απαντούσαν "Όχι!" και αναγκάζονταν να χώσουν μετά στη ζούλα μέσα στο διαμέρισμα το φιλαράκι τους.

Έχουν περάσει μεταμφιεσμένα σε γλάστρες ή καλαθούνες με ποτά, κρυμμένα σε κούτες και μπουφέδες και δεν ξέρω κι εγώ πού αλλού, ένα σωρό ζωάκια!

Και οι βόλτες μετά; Επικίνδυνες αποστολές...

Ακόμα και να απέδιδαν τα μαθήματα για χρήση λεκάνης και καζανακίου, θα έπρεπε το ζωάκι να βγει κάποια στιγμή μια βόλτα, για να ξεμουδιάσει.

Μέχρι και οι ισοβίτες προαυλίζονται.

Πώς το βγάζεις χωρίς να σε δούνε όμως και να γίνει πανικός;

Γιατί, ούτε ο νόμος που επέτρεπε ζώα στους ενοικιαστές, πάνω και παρά πάνω από το καταστατικό κάθε πολυκατοικίας, έκανε ποτέ τα αυτιά των ιδιοκτητών να ιδρώσουν.

Θα σου έσπαγαν τα νεύρα, μέχρι να σιχαθείς τη ζωή σου και να σηκωθείς να πας με τους νομάδες.

Πού να κατεβάσεις λοιπόν για βόλτα το λυκόσκυλο;

Σε σακούλα σκουπιδιών;

Δε χωράει κι αν χωρούσε, θα νόμιζαν πως κάθε μέρα τεμαχίζεις κόσμο και τον ξεφορτώνεσαι ή αν τυχόν και γαύγιζε από τη φρίκη, άντε να τους πείσεις πως είσαι και εγγαστρίμυθος και μίμος.

Τώρα που τόσα σπίτια μένουν ξενοίκιαστα και σφίξανε οι κώλοι, έχουν ελπίδα πια οι σκύλοι και οι γάτες.

Δεν θα ξανακάνουν το βάζο και την παπουτσοθήκη, το γλυπτό από το μουσείο και της γιαγιάς το ΠΙ.

Θα συνεχίσουν να παίζουν τα «στρατιωτάκια ακούνητα και αγέλαστα» μόνο όταν τα φωνάζουνε για μπάνιο, χάπι ή για τον κτηνίατρο. 

Τίνα Βάμβουρα

eyedoll.gr