Δεν άντεξα, κ. Εισαγγελέα.Του έσπασα τα μισά κόκκαλα με το μπαστούνι του baseball

Γράφει ο Νίκος Κακαρίκας

Ναι. Είναι αλήθεια. Του έσπασα τα μισά κόκκαλα με το μπαστούνι του baseball. Δεν κρατήθηκα, κ. Εισαγγελέα.

Από τις 27/12/2011 που μετακόμισα στο νέο μου σπίτι, όταν γυρίζω νωρίς από την δουλειά μου, εκεί γύρω στις 21.30, ένα σκυλάκι κλαίει για περίπου μισή ώρα. Δεν κλαίει απλά. Πονάει και ουρλιάζει. Ουρλιάζει και κλαίει. Όλα αυτά για ένα και βάλε χρόνο.

Δεν άντεξα, κ. Εισαγγελέα. Δεν το αντέχω ακόμη όσο το σκέφτομαι. Ένα βράδυ, εκεί γύρω στις εννιάμιση, ακολούθησα το ηχητικό σήμα από το κλάμα του σκυλιού. Όσο και να με πονούσε, γρήγορα πλησίασα στην ηχητική πηγή του δυνατού κλάμματος. Μέχρι που τον είδα στο μπαλκόνι. Τον είδα που το χτύπαγε. Είδα τα χαρακτηριστικά του. Στήθηκα στο απέναντι πεζοδρόμιο και τον παρακολουθούσα ως Ασφαλίτης έξω από το σπίτι του. Είδα τι αμάξι έχει. Είδα την σωματοδομή του.

Ναι, το παραδέχομαι. Λίγες ημέρες μετά, του έστησα καρτέρι. Είχα τυφλωθεί από την οργή. Κατέβηκε ντυμένος και αρωματισμένος για το παραλιακό του μπαράκι. Ο homo sapiens που πριν κοπάναγε το σκυλάκι. Το παραδέχομαι κ. Εισαγγελέα. Τον είδα από κοντά και θόλωσα. Του έσπασα τα κόκκαλα. Του έσπασα και το αμάξι του που πόσο αγαπάει. Ναι, το παραδέχομαι. Χαιρόμουν όταν τον κοπάναγα με το μπαστούνι του baseball. Χαιρόμουν όταν έκανα το αμάξι του κομμάτια. Χαιρόμουν που ένιωθε τον ίδιο πόνο. Την ίδια αγωνία. Τον ίδιο φόβο. Την ίδια απόγνωση.

"Λυπήσου με" πρόλαβε να πει στο 15ο χτύπημα με το μπαστούνι του baseball. "Γαβ γαβ - γουφ γουφ" του απάντησα και συνέχισα για λίγο ακόμη. Διάφοροι κάτοικοι της περιοχής με κοιτούσαν τρομοκρατημένοι. Εμένα και το ματωμένο μπαστούνι του baseball. Μετά συνελήφθην, κ. Εισαγγελέα. 

Παραδέχτηκα και ομολόγησα την πράξη μου. Δεν με νοιάζει αν έχει παιδιά ή αν η γυναίκα του είναι έγκυος. Ένας άνθρωπος που βασανίζει ένα σκυλάκι δεν θα το σκεφτεί δεύτερη φορά να βασανίσει έναν άνθρωπο. Αν αυτός είναι άνθρωπος κ. Εισαγγελέα τότε εγώ να μπω στην φυλακή. Δεν θέλω να έχω σχέση με αυτού του είδους τους...ελεύθερους ανθρώπους.

ΥΓ: Αυτή είναι φανταστική η ομολογία μου στο υποτιθέμενο δικαστήριο αλλά αν συνεχίσω κάθε βράδυ να ακούω το σκυλάκι να κλαίει και να ουρλιάζει στην γειτονιά μου, η ομολογία στο δικαστήριο από φανταστική θα γίνει πραγματικότητα. Το παραδέχομαι από τώρα πως είμαι εγκληματίας, κ. Εισαγγελέα. Αλλά δεν πειράζει. Ειλικρινά, δεν δίνω δεκάρα που θα σπάσω τα 20 και βάλε κόκκαλα του υποτιθέμενου - γείτονα και συμπολίτη μου. Έλληνα ή αλλοδαπoύ.

protagon.gr