Οι τελευταίες ώρες ενός ντόπερμαν που πέθανε από εγκατάλειψη και αδιαφορία

 Όταν η εγκατάλειψη γίνεται πόνος και θάνατος…

Το αρσενικό ντόπερμαν της φωτογραφίας βρέθηκε στις 15-1-2014 μετά από τηλεφώνημα που δέχτηκε το σωματείο ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ στον Αδελιανό κάμπο, απέναντι από το ξενοδοχείο Αdele beach, μέσα σε ένα σκουπιδότοπο. Έφερε ένα πολύ άσχημο χτύπημα στο πόδι και ήταν σε πολύ κακή κατάσταση, αποστεωμένο και πάρα πολύ αδύναμο. 

Εθελοντές της ομάδας το μετάφεραν άμεσα σε γιατρό, όπου διαπιστώθηκε ότι είχε αιματοκρίτη 26, ήταν αφυδατωμένο, και το τραύμα στο πόδι χρειαζόταν χειρουργείο, που όμως δεν μπορούσε να γίνει άμεσα λόγω της κακής φυσικής κατάστασης του σκυλιού. Του χορηγήθηκαν οι πρώτες βοήθειες, μπήκε στον ορό και ξεκίνησε ένας τιτάνιος αγώνας να κρατηθεί στην ζωή. Άντεξε μόνον πέντε μέρες. 

Αν το σωματείο είχε ειδοποιηθεί νωρίτερα, 20 μέρες πριν, που υπολογίζεται ότι τραυματίστηκε, ίσως να είχε σωθεί… Το σκυλί πέθανε από σηψαιμία… 

Όμως στην πραγματικότητα, το σκυλί αυτό πέθανε από εγκατάλειψη και αδιαφορία. Τη μάστιγα αυτή που σκοτώνει εκατοντάδες ζώα συντροφιάς αφού έχει το μεγαλύτερο δείκτη θνησιμότητας από κάθε άλλη ασθένεια του ζωικού βασιλείου.

Θα θέλαμε να ξέραμε πως αισθάνεται ο άκαρδος που εγκατέλειψε αυτό το πλάσμα και το έβαλε σε μια τόσο επίπονη δοκιμασία. Κοιμάται ήσυχος το βράδια; Αν ναι, τον παρακαλούμε θερμά να μη ξαναπάρει σκύλο. Να ανταλλάξει τα ανύπαρκτα φιλοζωικά του αισθήματα με κάτι άλλο που δεν θα προκαλέσει πόνο και θάνατο σε κανένα έμβιο ον.

Εμείς, έχουμε την ελάχιστη ικανοποίηση, ότι άφησε την τελευταία του πνοή μέσα σε μια ζεστή αγκαλιά και στα χεριά ενός ανθρώπου που τις τελευταίες μέρες την ζωής του, του έδωσε απλόχερα αγάπη και περισσή φροντίδα, ξενύχτησε πλάι του, έκανε τον πόνο του δικό του και τώρα προσπαθεί να ξεπεράσει το σοκ.

Για ένα όμως είμαστε σίγουροι: ότι αυτό το άδολο και αφοσιωμένο πλάσμα – όπως όλα τα σκυλιά – έχει ήδη συγχωρήσει από εκεί ψηλά που βρίσκεται...

Και κάτι ακόμα: θα θέλαμε να επισημάνουμε για άλλη μία φορά σε όλους αυτούς που βρίσκουν εγκαταλελειμμένα, ή ακόμα χειρότερα, χτυπημένα ζώα: μην τα προσπερνάτε. Βοηθήστε τα. Πηγαίνετε τα σε ένα γιατρό αν είναι χτυπημένα. Δεν αρκεί να τους πετάξετε ένα ξεροκόμματο. Μην περιορίζετε τη φιλοζωία σας σε ένα τηλεφώνημα σε ένα σωματείο. Γίνετε ενεργοί φιλόζωοι και βοηθήστε μας να τα βοηθήσουμε. Δεν είναι τα σωματεία πανάκεια, αλλά αν γίνουμε πολλοί, θα είμαστε πιο αποτελεσματικοί και με λιγότερο κόπο και κόστος. Ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί να αλλάξουμε τη στάση μας απέναντι στα ζώα συντροφιάς και μαζί μ’ αυτό την εικόνα της πόλης μας. Ας πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και ας τη διαχειριστούμε με ευσυνειδησία και καρδιά. Ελάτε να δικτυωθούμε και να δράσουμε σαν ενεργοί πολίτες σε ένα πεδίο που η επίσημη πολιτεία αδυνατεί να καλύψει, ίσως γιατί λείπουμε εμείς!

Ακολουθεί συγκινητική περιγραφή από τις τελευταίες ώρες του άτυχου ντόμπερμαν, όπως τις περιγράφει η εθελόντρια που το φρόντισε:

"Ο κούκλος σηκώθηκε καθιστός το τελευταίο βράδυ....η πληγή άνοιξε κι άδειασε πολύυυυ πύων και αίμα.. Μου κούνησε ουρά. Αλλά άνοιξε πληγή κάτω από την μεγάλη ρώγα και οι μασχάλες του πυορροούσαν και η σχισμή έξω από το ένα αυτί... Το πρωί που ξύπνησα είχε φάει το κρεβάτι της Δάφνης..Είχε κρυφτεί πίσω από το τραπέζι αφήνοντας αίματα πίσω του και με κοίταζε καθιστός..Έκανα καφέ..Έβγαλα φώτο. Καθάρισα τα πολλά ... Να ξυπνήσω να τον πλύνω..Κοιμήθηκε κι είπα αργότερα...Έβγαλα τ άλλα έξω και παίζαν...Ξύπνησε.. Δεν ήθελε να φάει. Ήπιε μια σύριγγα ζωμό και ξανακουλουριάστηκε στο τραπέζι ..Τον έπλυνα από πάνω, έστρωσα ένα σεντόνι από πίσω και τον γύρισα απαλά να τον πλύνω στην πληγή και βγήκα έξω να πάρω μια ανάσα και δύναμη να δω την εξέλιξη της πληγής.. Ένα λεπτό μετά ακούω ένα γαβ και μπαίνω μέσα κι είχε πεθάνει κι έπαθα σοκ...Έτρεξε πιο γρήγορα η σηψαιμία από την αντιβίωση ίσως; Βρέθηκε αργά. Έχω φώτο του να με κοιτάζει..''

Σωματείο ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ 
Φιλοζωία – Περιβάλλον – Πολιτισμός – Ποιότητα ζωής

dogw0rld.blogspot.gr