Ο σκύλος μου ο Τσούφο

Από τη συγγραφέα Άννη Θεοχάρη

Δεν το κρύβω, ήθελα εδώ και καιρό να πάρουμε ένα σκυλάκι, αλλά ο μπαμπάς μου συνεχώς έλεγε ΟΧΙ! Τί να κάνω κι εγώ, έκανα υπομονή λέγοντας στον εαυτό μου ότι κάποια στιγμή θα καταφέρω να τον πείσω και να μου φέρει ένα μικρό κουταβάκι!

«Εγώ θα το φροντίζω, εγώ θα το πηγαίνω βόλτα, εγώ θα το μάθω να είναι ήσυχο και εγώ θα το ταΐζω!» έλεγα και ξανάλεγα για να δείξω πόσο πολύ ήθελα ένα μικρό σκυλάκι.

Και μια μέρα λοιπόν, εκεί που δεν το περίμενα, λίγο πριν στρίψω για το σπίτι μου γυρνώντας από το σχολείο, το είδα! Ήταν σε μια άκρη, βρόμικο και τρομαγμένο, ένα μικρό κουταβάκι! Πλησίασα να το χαϊδέψω, μα εκείνο τόσο ταραγμένο που ήτανε, έκανε να φύγει και μπλέχτηκε στα φυλλώματα ενός μικρού θάμνου. Το πήρα στα χέρια μου και άρχισα να του χαϊδεύω την πλατούλα του για να ηρεμήσει. Το κακόμοιρο, έτρεμε από το φόβο του! Το πήρα στην αγκαλιά μου και το πήγα στο σπίτι.

«Βρε Σοφάκι αφού έχουμε πει ότι δεν μπορούμε να πάρουμε σκύλο. Πρώτον, ζούμε σε διαμέρισμα που δεν είναι και ότι καλύτερο για εκείνο και δεύτερον, δεν έχουμε χρόνο για βόλτες! Ξέρεις τί ευθύνη έχει ένα κατοικίδιο;»

Ο μπαμπάς κοιτούσε μία εμένα και μία το σκύλο με το γνωστό αυστηρό του ύφος. Εγώ είχα βάλει τα χέρια πίσω από την πλάτη μου και στο πρόσωπό μου είχα σχηματίσει την «γκριμάτσα της ναζιάρας». Έτσι λέει η μαμά μου την έκφραση που παίρνω όταν θέλω να μου κάνουν το χατίρι. Και τι παράξενο! Το μικρό σκυλάκι δίπλα μου κοιτούσε το μπαμπά μου ακριβώς με τον ίδιο τρόπο!

«Σε παρακαλώ! Θα δεις, θα είμαι πολύ υπεύθυνη και πολύ καλό κορίτσι αν τον κρατήσουμε!» είπα και πετάρισα τα βλέφαρα μου.

Ο μπαμπάς, αφού επεξεργάστηκε για λίγα δευτερόλεπτα το σκύλο κάτω από τα χρυσά γυαλιά του, μου είπε:

«Να ξέρεις ότι θα τον κρατήσουμε δοκιμαστικά! Έτσι και δεν μπορούμε να τα φέρουμε βόλτα, θα τον πάμε στη Φιλοζωική Εταιρία να του βρουν ένα σπίτι.»

Άρχισα να χοροπηδάω από τη χαρά μου! Τώρα πια τίποτα δε με σταματούσε. Θα έκανα το κουταβάκι μου το πιο υπάκουο σκυλάκι του κόσμου.


«Μα τι όνομα είναι αυτό;» είπε ο Πέτρος μόλις άκουσε πως θα ονόμαζα τον σκύλο μου Τσούφο και ξίνισε τα μούτρα του.

«Έχει πλάκα!» είπε η Λυδία που σχεδόν πάντα με υποστήριζε. «Μου θυμίζει όνομα κλόουν!»

«Το πιο σημαντικό από όλα είναι να βρούμε έναν κτηνίατρο. Σήμερα κιόλας θα τον πάμε με τον μπαμπά στη Φιλοζωική Εταιρία για το πρώτο του εμβόλιο!»

Οι μέρες περνούσαν και ο Τσούφο ήταν σκέτη καταστροφή! Μασούσε τα έπιπλα, έτρεχε πέρα δώθε μέσα στο σαλόνι, έκλεβε τις παντόφλες του μπαμπά και του έτρωγε την εφημερίδα. Μα το πιο ενοχλητικό από όλα ήταν ότι έκανε το πιπί του όπου βρει! Προσπαθούσα να τον μάθω να πηγαίνει στη βεράντα, μα ο κακομοίρης δεν προλάβαινε!

«Είναι μωρό ακόμα.» είπε ο κτηνίατρος στον μπαμπά μου για να τον ηρεμήσει.

«Ένα κουταβάκι είναι σαν ένα μωρό, θέλει υπομονή και επιμονή. Σιγά σιγά με σωστή εκπαίδευση θα μάθει.»

Η αλήθεια είναι πως ο μπαμπάς είχε αρχίσει να συμπαθεί τον Τσούφο και να τον φροντίζει. Δεν μπορούσε να αντισταθεί στα γεμάτα ενθουσιασμό χοροπηδητά του και στο ακατάπαυστο (αυτή τη λέξη την έμαθα στον κτηνίατρο που την είπε στο μπαμπά μου και τώρα την λέω συνέχεια!) κούνημα της ουράς του.

Τα πρώτα προβλήματα δεν άρχισαν να φανούν! Η διαχειρίστρια μας χτύπησε το κουδούνι γεμάτη παράπονα.

«Κύριε Σακελλαρίου, το σκυλάκι σας ενοχλεί τους ένοικους της πολυκατοικίας και ρυπαίνει τους κοινόχρηστους χώρους. Άλλωστε απαγορεύεται και από τον κανονισμό της πολυκατοικίας. Παρακαλώ να τον απομακρύνετε αμέσως!»

Ο μπαμπάς με το που άκουσε αυτά τα λόγια έγινε μπαρούτι! Όχι μόνο γιατί θεωρούσε απαράδεκτο το ότι η διαχειρίστρια του είπε να διώξει το μικρό Τσουφάκο αλλά και γιατί ήξερε πολύ καλά πως ο σκύλος δεν ενοχλούσε κανέναν! Κάθε φορά που βγαίναμε από την πολυκατοικία, φροντίζαμε να προσέχουμε πολύ να μη λερώσει πουθενά και τόσο μέσα όσο και έξω από το σπίτι, είχαμε σακούλες ειδικές για να μαζεύουμε τις μικρές «τσουφιές» (δηλαδή τα κακά) που έκανε ο Τσούφο. Όλα όσα είπε η διαχειρίστρια ήταν ψέματα και συκοφαντίες και, αν θέλετε την γνώμη μου, ήταν ακατάπαυστα!

Ο μπαμπάς ζήτησε να γίνει συνέλευση και μάλιστα παρουσιάστηκε μαζί με τον Τσούφο.

«Δεν σας κρύβω πως κι εγώ στην αρχή δεν ήθελα να πάρουμε σκύλο. Ειδικά το γεγονός ότι ζούμε σε διαμέρισμα με έκανε πολύ επιφυλακτικό. Ήμουν πολύ αυστηρός με την κόρη μου και κάθε φορά που το συζητούσαμε ήμουν ανένδοτος. Μα όταν γνώρισα τον Τσούφο, άλλαξε πραγματικά η ζωή μου! Όλα όσα μου φαινόντουσαν φοβερά προβλήματα στην αρχή, τώρα είναι μικρές δυσκολίες που ξεπερνιούνται με τον πιο εύκολο τρόπο. Οι χαρές και τα παιχνίδια που μου κάνει με γεμίζουν θετική ενέργεια και πάντα έχω χρόνο για λίγο παραπάνω χαϊδολόγημα! Τώρα τα σαββατοκύριακα μας είναι τρέξιμο και παιχνίδι με τον Τσούφο και οι καθημερινές βόλτες μια γλυκιά ρουτίνα. Αφήστε που σηκώθηκα επιτέλους από τον καναπέ και έχασα και μερικά κιλά!»

Οι υπόλοιποι ένοικοι κοιτούσαν τον Τσούφο και χασκογελούσαν με τα νάζια και τις γλύκες που τους έκανε. Μετά από εκείνη την συνέλευση κανείς δεν ξαναπαραπονέθηκε για τον Τσούφο και μάλιστα η κυρία Διαμάντη από κάτω μας, πήρε και εκείνη ένα σκυλάκι!

Ήμουν πολύ περήφανη για τον μπαμπά μου! Όχι μόνο γιατί αγάπησε ένα αδέσποτο σκυλάκι τόσο εύκολα αλλά και γιατί το υπερασπίστηκε με όλο του το είναι!

  livanis.gr